Elke dag stukjes schrijven met boze mede-moeders op de bühne

Me-to-We bestaat deze maand 2 jaar. En wat voor jaren! Man! Het werd het leukste werk avontuur uit ons leven. Maar heftig is het wel, soms, al die boze comments die we te verwerken hebben gekregen. Daarom willen we nog een keer zeggen: vrouwen, stop met die moederoorlog. We doen het allemaal op onze eigen manier. En die is goed. Die van ons, en ook die van de boze moeders. Een pleidooi voor meer wederzijds respect onder moeders.

Toen Femke en ik (en een jaar later Vala, maar daarover later meer) met Me-to-We begonnen, hadden we geen idee. We zouden ieder om de dag een column tikken over het moederschap. Een open deur, zou je denken. Zat mommy bloggers in Nederland en de rest van de wereld. Maar ergens voelden we een gat.

We vonden dat eigenlijk alle sites een toon hadden waar we ons niet in thuis voelden. Van heel tuttig tot heel nuttig – maar nooit helemaal ons kopje thee. Moeders die alleen nog maar bezig waren met hun baby. Die waarschijnlijk daarvoor wél een leven hadden gehad, maar die nu alleen nog maar iets te melden hadden over hun nieuwe leven, met de kids. Een geweldig leven, dat geen verleden nodig had, of context, die alleen maar konden leven in het hier en nu, zonder stress, een leven vol liefde, een leven zonder strijd. Wij herkenden dat niet.

Wij voelden beiden de frustratie dat we midden in een vol en leuk leven zaten zaten, en dat er toen iets geweldigs gebeurde — een BABY!!!! — waar we intens van genoten, maar die ook een heleboel dingen on hold zette. Leuk werk, vriendschappen, sociaal leven, cultureel leven — bye bye! Er moesten toch meer vrouwen zijn die dat ook zo voelen? Die naast het grote geluk, dat wij natuurlijk óók voelen, ook die frustratie hebben gevoeld? Online vonden we ze niet. We zagen eigelijk alleen maar blogjes van moeders die een prima bevalling hadden gehad, een heerlijke kraamtijd zonder relatiecrisis en die wél met een kind van anderhalf door de supermarkt konden lopen, zonder dat er iemand de neiging had 112 te bellen.

We vonden het dus hoog tijd voor een anti-blog. Een blog waar de moeders niet een week na de bevalling alweer een platte buik hadden. Een blog waar borstvoeding niet altijd vanzelfsprekend is of lukt. Een blog waar het in de babykamers niet ruikt naar Zwitsal, maar naar poep. Een blog voor weliswaar gelukkige moeders, soms zelfs gelukzalig, maar een roze wolk? Mwa… niet altijd. Heus kennen we het gevoel van de roze wolk wel. Maar er is ook een donkere kant aan het prille moederschap. Die dagen dat het voelt als een overwinning als je de HEMA hebt gehaald. Dat je verlangt naar een paar minuten douchen, zonder dat het huis wordt afgebroken. Of gewoon naar een nacht slapen zonder er elke twee uur uit te hoeven. Als je vanaf dag één wél lekker slaapt en nooit de wanhoop voelt die wij ‘de eenzaamheid van de eerste weken’ noemen, dan heb je niet veel steun nodig en die zul je dus ook niet vinden hier. Maar als jij ook af en toe denkt: wat is dit heftig soms, waarom lees ik daar nou nooit eens iets over? Nou, dan zijn wij je man.

Er is ons ook weleens verweten dat we klagen. Ik geloof niet dat dat is wat we doorgaans doen. Wel leggen we iets bloot. Wat je op Me-to-We vindt is een hyperrealistische beschrijving van het moederschap. Het moederschap zoals het écht is. Liefdevol, leuk, en rijk – dat zeker. Maar ook: doodvermoeiend, soms frusterend en keihard werken. En als we af en toe wél klagen, wat is daar dan mis mee? Mag dat niet over het moederschap? Ik vind dat moeders best het recht hebben om af en toe te klagen.

En dan zijn er nog de dogma’s. Over borstvoeding (Moet!!). Over thuisbevallen (Is héérlijk!). Over fulltime werken (Mag niet!!). Over kinderen op de iPad (MAG NIET!!!). Daar doen wij niet aan mee. De enige moeders die wij veroordelen zijn de moeders die alle andere moeders veroordelen. Verder mag je van ons alles doen waarvan jij denkt dat het goed is. (Nou ja, als je je kind van 5 nog aan de borst hebt, kun je wel wat vragen van ons verwachten.)

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik alweer de stemmetjes in mijn hoofd van de vrouwen die vinden dat je dit niet mag opschrijven. Want man, wat hebben we ervan langs gekregen, met name op Facebook: ‘Wees blij dat je een kind hebt want er zijn zo veel vrouwen die het niet gegund is.’ ‘Hoezo voel je je eenzaam als je om drie uur ’s nachts in het donker rondloopt, je hebt toch je kleintje bij je?’ Dingen we inmiddels honderden keren naar ons hoofd geslingerd hebben gekregen. De eerste maanden werd mijn stemming letterlijk bepaald door die comments. Had ik weer 120 woedende vrouwen op Facebook omdat ik had opgebiecht dat ik tijdens de zwagerschap wel eens een half glas rode wijn had gebroken. Meteen werd ik gebombardeerd tot alcoholist die er alles aan deed om haar kindje te schaden. Echt, ik overdrijf niet. Femke die schrijft  in haar razend populaire serie over de opvoedpoli hoe heftig haar peuter is, krijgt gelukkig vooral heel veel lieve reacties, maar er zitten er ook bij die haar keihard veroordelen. En Vala die een nuchter stuk over borstvoeding schreef, werd verweten dat haar kind autistisch is omdat ze niet zelf gevoed zou hebben, wat ze overigens wél had gedaan, maar als vrouwen eenmaal een waas voor hun ogen hebben…

En weet je: dat doet pijn, want het is makkelijk en oneerlijk. We zijn heel blij dat we moeder zijn en we houden van onze kinderen (man, je moest eens weten wat ik er voor over heb gehad om ze te krijgen), en elke dag voelen we de liefde, de kleine handjes, het geluk. Maar er is ook een andere kant aan het moederschap waar iedereen best wat eerlijker over mag zijn. Dat is onze missie.

Twee jaar lang bloggen voor Me-to-We heeft me heel erg veel opgeleverd. We krijgen zulke ontroerende verhalen van medemoeders binnen, op Facebook en via de mail. En tegen al die moeders die zo het zo ontzettend leuk vinden om boze comments te plaatsen, wil ik graag zeggen: stop met die moederoorlog. Probeer je eens in de ander te verplaatsen. In vrouwen bij wie borstvoeding niet vanzelf gaat. In moeders die een peuter hebben die nét even wat pittiger is dan de ander. In een vrouw die gewoon heel graag met pijnbestrijding wil bevallen. In een moeder die het fijn vindt om fulltime te werken (of geen keus heeft). In alle moeders die hun eigen keuzes hebben gemaakt.

Wij van Me-to-We willen tegen al onze 300.000 moeders (ook de boze) zeggen: petje af, je doet het goed. Respect. Blijf ons volgens, dan beloven wij dat we altijd eerlijk zullen blijven.

Liefs van Barbara, Femke & Vala.