Eerste verjaardag kind = eerste verjaardag moederschap

Me-to-we is vandaag 1 jaar! En dat is een bijzondere verjaardag. Misschien wel de allerbijzonderste. Toen Femke’s zoon Max vorig jaar 1 jaar werd, liep ze de hele dag met tranen in haar ogen en een hele grote glimlach op haar gezicht.

Van tevoren had ik niet kunnen voorspellen dat ik zo zou reageren op de eerste verjaardag van mijn zoon. Ik bestelde een taart, kocht slingers en nodigde wat familie en vrienden uit. Maar toen de dag van het feest aanbrak overviel me ineens een heel groots gevoel. Terwijl mijn zoon amper doorhad wat er allemaal aan de hand was (hij deed zijn armpjes de hele dag automatisch omhoog als er iemand ‘hieperdepiep hoera’ riep, scheurde papier van cadeau’s maar keek niet om naar het speelgoed wat hij vervolgens in handen had) genoot ik met volle teugen. Het voelde beter dan elke eigen verjaardag die ik ooit gevierd heb. Het voelde bijna zoals mijn huwelijksdag. Zo speciaal. Juist omdat ikzelf ook echt wat te vieren had. Mijn eerste verjaardag als moeder.

Want ik had het overleefd.

De zeventien weken misselijkheid tijdens mijn zwangerschap.
De weeënstorm tijdens mijn bevalling
De angst omdat Max de eerste dagen te snel ademde
De slapeloze nachten tijdens de kraamtijd
De eerste wandeling waarbij ik te ver van huis ging en jankend in de winkelstraat door mijn knieën zakte
Het voor de eerste keer wegbrengen van Max naar de kinderopvang
Het combineren van werk en baby
De ruzie’s met mijn man (‘ nee, jij moet vanavond thuisblijven bij Max, ik ga uit!’ )
De kots-jes
De poepluiers
De huilbuien (‘wanneer stopt ie nou? wat is er aan de hand?’)
Het uitkoken van flessen
De constante stress (‘doe ik het wel goed?’)
Het kolven
Het uitgedijd zijn
De seksloze periode
De totale focus op die baby (‘als ie maar niet stopt met ademen’)
De joggingpakken
De uitgroei (‘ik wil zo graag weer eens naar de kapper’ )…
En al die andere dingen die ineens op je pad komen als er een kind in je leven komt.

Nu wil ik het ontstaan van Me-to-We niet gelijkstellen aan de geboorte van een baby, maar er zijn toch wel een paar overeenkomsten. Barbara en ik hadden in eerste instantie geen idee van wat we deden, waren de eerste maanden om de haverklap in paniek, voelden bij tijd en wijlen enorme euforie, maar daar tegenover ook weer enorme dipjes. We zijn vandaag een jaar oud en er is een beetje rust in de tent. We weten steeds beter wat we doen en hebben meer zin dan angst voor de toekomst. Precies zoals je na de eerste verjaardag van je kind denkt: ‘Nou, ik geloof dat ik nu zo ongeveer een heel klein beetje snap hoe het ongeveer in elkaar zit.’

Op naar jaar 2!

Beeld: iStock