Dweilen, dweilen en nog meer dweilen: als je peuter semi-zindelijk is

Vrijwel zindelijk met anderhalf? Kan makkelijk! Annemieke’s dochter plast 9 van de 10 keer op het potje. Waarom ze dan toch telkens moet dweilen? Tjsa, iets met wiebelende peuterarmpjes die de zelfgeplaste urine per se zelf naar de WC willen dragen…

Nadat ik een boek over Baby Zindelijkheids Communicatie (BZC) gelezen had, was ik overtuigd: mijn dochter zou supersnel zindelijk zijn. Dus zette ik haar te pas en te onpas op het potje. Ook al was ze pas zes maanden en wist ze nog niet eens waar d’r billetjes zaten of wat een WC was: we waren helemaal into Elimination Communication.

Potty-pauze

Totdat mijn dreumes, ergens rond haar eerste verjaardag, er opeens geen zin meer in had. Het potje kon de pot op! Zoë had wel belangrijkere dingen te doen, zoals leren praten en lopen. Oftewel: krijsen als je d’r op het potje zette, compleet maling hebben aan die natte broek, ‘KLAAR! KLAAR!’ gillen als je vraagt of ze misschien heel eventueel moet plassen en twee minuten later vrolijk voor de koelkast piesen. Een potty-pauze. Eerlijk gezegd was niet alleen Zoë, maar ook ik er een beetje klaar mee. Vooral omdat we overdag voornamelijk wasbare luiers gebruikten. Die dingen waren perfect hoor, totdat onze dochter ging lopen, klimmen en klauteren. Toen bleken ze niet zo bestand tegen de beweeglijke dreumes en lekten ze nogal door. Het doorlekken op zich was nog niet zo’n ramp, maar die rode luieruitslagachtige plekken in haar liezen doordat de urine langs de randjes schuurde, waren dat wel.

Terug naar wegwerp

Dus maar weer terug naar wegwerpluiers. Dreumes rende vrolijk rond in d’r luierkont en gebruikte het potje weer waarvoor het in haar ogen bedoeld was: als hoofddeksel, hamer en opslag voor puzzelstukjes. Maar hoewel Zoë hier geen enkel probleem mee had, zat het mij niet lekker. Sowieso niet vanuit financieel (een pak luiers kost evenveel als een hele lekkere fles wijn) en milieuvriendelijk oogpunt (een maandje luiers dragen en je bent 22 kilo afval verder), maar vooral omdat ik mijn dochter niet in haar eigen ontlasting wil laten lopen. Na ieder plasje dat ding verwisselen is A) niet te betalen en B) niet te doen. Om de een of andere rare reden (wie het weet, mag het zeggen), hebben luiers na grootte 1 en 2 geen mooie gele indicatorstreep meer die zo handig blauw wordt wanneer ze geplast heeft. Dochter vragen of de luier al vol zat, leverde nog steeds ‘KLAAR! KLAAR!’ op. Na een potty-pauze van een half jaar vond ik het wel genoeg.

Vóór de ’twee is nee’-fase

De belangrijkste reden dat ik wil dat mijn dochter zo snel mogelijk eraan gewend is op een potje te plassen: ze is nogal eigenwijs. Zoë is een echte driftkopdreumes die graag haar eigen mening doordrijft. Op tweejarige leeftijd schijnt dit gedrag op het hoogtepunt te zijn: de zogenaamde ‘twee is nee’-fase. Aangezien er drie dingen zijn waarvan peuters zelf kunnen beslissen of ze die wel of niet doen (eten, slapen, zindelijk zijn) en we al genoeg strijd om nummer 1 en 2 hebben, heb ik echt geen behoefte aan een dochter die ook nog eens d’r poep aan de muur gaat smeren als ze boos is. Oftewel: dat kind moet zindelijk worden. En snel een beetje! Weg met die luiers; overdag krijgt Zoë gewoon een onderbroekje aan. Na het middagslaapje (half-wakker protesteert ze niet zo) op het potje zetten en voor de rest dan maar in de broek laten pissen en gelijk verwisselen. Zoveel was, daar word je akelig van, maar na een maandje deelt ze eindelijk ons mee wanneer (nee, helaas niet voordat) ze aan het plassen is. Ik praat ondertussen over niets anders meer dan de drie ‘p’s. Niet alleen wanneer ik zelf naar de WC ga, maar ook als bij mijn dochter weer eens de urine langs haar benen loopt. “Hee, Zoë, je bent aan het plassen. Maar waarom plas jij op het tapijt? Poepjes en plasjes moeten toch op het potje?” K. is van mening dat ik gek geworden ben.

Aha-moment

Tot die dag, een paar weken geleden, dat ik haar helemaal naakt door het huis liet lopen. Ter verdediging: het was 25°C en ik liep nog meer dan drie wastrommels achter. Wat doet dochterlief? Zegt ‘Poepen!’ en loopt naar haar potje toe om te plassen. Niet een enkele keer, maar wel zes keer die dag. De dagen daarna gaat het ook vaker goed dan fout. Ze had opeens een aha-moment. Het probleem was opgelost, het kwartje gevallen. Waardoor precies? Geen idee. Dat ik versteld stond, was een understatement. Ik zou nog minder verbaasd gewezen zijn als Zoë plotseling Chinees zou praten of kon vliegen. Ze is GENIAAL! Net anderhalf geweest en vrijwel zindelijk. Muhahaha, nou jij weer, schoonzus A.! (Nee, dat is inderdaad geen aardige opmerking van mij. Mede-moeders moet je steunen en niet afvallen. Het is geen wedstrijd wie het eerste zindelijk is. Blablabla etc. Laat me nou even trots zijn op mijn übergetalenteerde dochter van anderhalf die ZELF aangeeft wanneer ze moet plassen).

Naast de pot pissen

Helaas pist mijn dochter soms net naast de pot. Zelf op dat ding gaan zitten gaat namelijk nog niet zo goed. Wel wil ze per se na het plassen helemaal het zelf potje oppakken en omkiepen in de WC. Ook als ze gepoept heeft…  Aan balans ontbreekt het soms een beetje. Probeer je te helpen, dan zwaait ze hysterisch met haar handen (ja, die handen die een potje vol peuterpis dragen). Ons huis is heeft nog nooit zo gestonken. Kan me niets schelen, ik ben gelukkig. Het enige probleem: zodra ze ‘Poepen!’ zegt, spring direct ik op om haar te helpen op de pot te pissen in plaats van ernaast. Heel toevallig moet Zoë nu iedere keer voordat ze gaat slapen zo’n 61 keer poepen. Er komt niets uit nee, goh wat raar. Maar ze moet echt poepen hoor. Zegt ze althans. Zeg ik dat ze het maar in haar luier moet doen omdat het inmiddels fokking half 11 ‘s avonds is en ik wil slapen, dan gaat ze janken. Fuck, is mijn dochter eindelijk semi-zindelijk, gaat het naar bed brengen weer compleet ruk…

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.