Duik eens in de virussen! Oh nee, in de ballenbak (ieuw!)
Ik heb het lang uit weten te stellen, maar laatst moest ik er dan toch aan geloven: met mijn Terroristen naar een indoor speeltuin. Het was namelijk herfstvakantie en op een gegeven moment zijn ze toch écht wel klaar met die Frozen dvd (ja, écht) en kun je ze ook niet meer paaien met een surprise-ei bij het boodschappen doen aan het eind van de dag, als ze eerst gewoon nog even vijf uurtjes lief (en stil!) gaan spelen. Dus wat doe je dan? Je gaat met frisse tegenzin richting ballenbak. Waar ik spontaan last van smetvrees kreeg. Want een bunker waar dagelijks 3000 snotneuzen (letterlijk dus!) over de springkussens heen schuiven, dat kan toch nooit gezond zijn?
Er bubbelen altijd groene bellen aan de neusjes van mijn kinderen. Ik doe ze echt iedere dag onder de douche en ik prop ze vol met vitaminepillen, maar toch kleven er onverminderd korsten aan mijn kroost. Dat betekent dus dat ze tot de nok toe vol zitten met ziektekiemen, die ze dan vervolgens overal rondsproeien en aan smeren. Aan mij bijvoorbeeld, met als gevolg dat ik eigenlijk 7 maanden per jaar ziek ben, maar ook aan de buitenwereld. Ik ga er vanuit dat ik sinds vorige week de teloorgang van een behoorlijk aantal immuunsysteempjes op mijn geweten heb, aangezien ik mijn kleine bacteriebommen in de ballenbak heb laten rondrollen.
Lees ook: Binnen zitten met kinderen, hoe overleef je dat?
Ik kon het, nadat ik mijn tafeltje met billendoekjes had gereinigd en aan de laffe cappuccino zat, niet helpen me af te vragen hoe de hel zo’n toko als deze nou eigenlijk schoon gehouden wordt. Want dat is toch godsonmogelijk, met al die kinderen die er wekelijks over al die speeltoestellen heen gaan? En die dus overal korsten, snot en stront achterlaten, omdat kinderen nou eenmaal maling hebben aan dat mooie principe van de hygiëne. Want ik geloof nooit dat er dagelijks een peloton schoonmakers in steriele pakken met spuitbussen Dettol door Ballorig of de Tun Fun gaan. En dan nog, die aangekoekte snotkorsten krijg je met de beste wil van de wereld nog niet tussen de plooien van die rubberen kussens weg gebeiteld, toch?
Hysterisch als ik ben, ging ik dus te rade bij Ballorig, om te informeren hoe het nou eigenlijk zit met de frisheid van hun ballen en aanverwante zaken. En dan blijkt dat er dus gewoon speciale ballenwasmachines bestaan, waar ze die dingen dan doorheen halen. Weliswaar maar eens in de acht weken (behalve als een kind een ongelukje heeft tussen de ballen, want tja, shit happens hè, vooral als je kind een karrenvracht laxeermiddel krijgt, zoals mijn dochter), dus virusvrij is zo’n duik in die bakken helaas niet bepaald. Maar goed, je dropt je kind hoogstwaarschijnlijk vaker op het kinderdagverblijf dan in de ballenbak, dus de vinkentering lopen ze op een willekeurige doordeweeks dag sowieso gewoon al op. Daar hoeft geen herfstvakantie aan te pas te komen.
Iedere indoor speeltuin moet over een certificaat van hygiëne beschikken voor ze de jeugd mogen ontvangen en als bezoeker kun je op dat certificaat precies zien wanneer de boel voor het laatst is opgefrist. De speeltoestellen worden wekelijks gereinigd en indien nodig (precies, in het geval van, daar is ‘ie weer: het ‘ongelukje’) vaker. In de keukens wordt gewerkt volgens de richtlijnen van het HACCP levensmiddelen controleproces. Dus haute cuisine is het niet, maar je krijgt er ook geen scheurbuik van (of Noro Virus, wat eigenlijk nog erger is). Kortom, het valt dus best wel mee met hoe vies die indoor speelparadijzen zijn, ook al ruikt het er vaak muf en naar bacteriën die enorm schimmelig zijn gaan woekeren.
Dat valt dan alweer mee voor de smetvrezerige moeder. Of eigenlijk juist niet, want nu heb ik geen excuus meer om die overdekte fun-bunkers te mijden. Maar goed, ik zorg gewoon dat ik altijd twee pakken billendoekjes en zo’n flesje van die ontzettend chemische handreiniger-zonder-water bij me heb. Want ja, het mag dan dus kennelijk psychosomatisch zijn en nee, mijn Terroristen lopen blijkbaar geen Ebola op in de ballenbak. Maar ík krijg wel nog steeds spontaan een schurftaanval als ik alleen maar langs de Tun Fun lóóp.
Lees ook: Liever spruitjes eten dan naar de speeltuin.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
