Het drama van de gezinsvakantie: ‘een zee van urine verspreidde zich over de vloer’

Brenda had bij de eerste zomervakantie met haar hele gezin best een rooskleurig beeld. Tuurlijk, het is net zo hard werken als thuis, maar verder niks hóéven enzo. Toch? Ze is intussen terug en vraagt zich af: mag je op een gezinsvakantie eigenlijk ook je gezin thuis laten?

Dit jaar was het voor het eerst zo ver: een Grote Vakantie met het hele gezin, bestaande uit een bijna-kleuter en een babytweeling. Nog lekker buiten het hoogseizoen dus. Ik had al maanden geleden een heerlijk vakantiehuis geboekt op een Limburgs park met binnen- en buitenvermaak zodat we met elk weertype safe zaten. De tweeling zou 1 worden op vakantie, dus geen gedoe met een eventueel feestje en visite om voor te zorgen. Ik gaf mezelf een schouderklopje: ik had alles zo gepland dat we op nul stress zouden uitkomen. In de drukke maanden voorafgaand aan de vakantie, keek ik er enorm naar uit. Ik zag ons al heerlijk zitten in de tuin, spelen aan het strandje en in het pierenbad. Of in de binnenspeeltuin, mocht het Hollandsch piesweer zijn. Aan mijn voorbereidingen zou het niet liggen.

Goed voor de weerstand

Met driekwart van onze inboedel in de auto plus dakkoffer gepropt, vertrokken we naar het zuiden des lands. Vakantiehuisjes op parken staan niet bekend om hun hygiene, dus ik had expres een nieuwbouwvariant geboekt en hoopte er het beste van. De tweeling, nog fervent tijgeraars, bewees na een uur al het tegendeel. Op hun kleren zat op buik- en borsthoogte een dikke zwarte waas, aangevuld met onbestemde kleine gekleurde vlekjes. Ik sprak mezelf moedig toe: geeft niks, goed voor de weerstand, laat het los! Terwijl we uitpakten, wilde de bijna-kleuter spelen in de tuin. Maar met de openslaande deuren wagenwijd open, ging ook het tweetal er natuurlijk vandoor. Ha, ook daar was ik op voorbereid! Van een vriendin had ik een opvouwbare box geleend voor in de tuin.

Drie kinderen in een opblaasbadje #Smelt

Die bleek voor twee baby’s toch wat minder geschikt dan voor één, waar hij eigenlijk voor bedoeld was. Absoluut ideaal voor vijf hele minuten, maar daarna begon het haren trekken, elkaars ruggen gebruiken als hulpje om te gaan zitten en het wederzijds uitprikken van ogen. Oepsie, hoe moesten we dit twee weken doen? Ons binnen opsluiten terwijl het 35 graden was en dus PERFECT weer voor een badje in de tuin? Het badje! Ook aan gedacht uiteraard. Té leuk voor de foto’s, die drie ukken in blote lijfjes in dat badje. En wat een pret samen, #smelt. Totdat de baby’s ontdekten dat ze over de rand heen konden klimmen en hele plukken gras begonnen weg te werken. Dan maar in de kinderstoelen onder de parasol, om de volgende tien minuten door te komen. Wat we ook deden, waar dan ook op het park of in de godganse provincie, het was steeds van korte duur. Maar hee, wij waren dus wel mooi knus met elkaar op vakantie, hoppakee!

Zee van urine

De bijna-kleuter genoot intens van alles, voelde zich volledig vrij. Net zindelijk en wel besloot hij op een ochtend, toen manlief was hardlopen, om midden in de woonkamer zijn plas te laten lopen. Een zee van urine verspreidde zich binnen een paar seconden over de vloer. In mijn ooghoek zag ik baby 1 aan komen tijgeren, met baby 2 in zijn kielzog. ‘Blijf staan!’, riep ik tegen de bijna-kleuter, terwijl ik als een professionele keeper op baby 1 af dook om hem te behoeden van een plasbad. Te laat. Druipend tilde ik hem uit het gele vocht, rende naar een slaapkamer om hem neer te zetten en terug te sprinten naar het tafereel. Maar baby 2 lag al kirrend te spetteren met haar handjes. Het was de ochtend waarop ik even in mijn eentje naar Venlo moest voor een bak koffie.

Huilconcerten en flashbacks

De tweeling werd 1 jaar, en goed voorbereid als ik was, hing ik de meegebrachte slingers op. Man en ik hadden zo lang toegeleefd naar dit magische moment, want na dat eerste jaar zou alles makkelijker worden. Nog dezelfde middag reden we met ons drietal op de achterbank eindeloos rondjes door het Limburgse landschap, achterna gezeten door flashbacks van die eerste lange maanden waarin ze ook niet wilden slapen en we allemaal doodmoe waren, kauwend op onze afgekloven nagels door de vele huilconcerten van twee baby’s tegelijkertijd. We moesten het ritueel die vakantie nog drie dagen herhalen voordat alles weer rustig en in een ritme was. Alleen dit keer met een jongetje ernaast dat bij elke boom of lantaarnpaal een waarom-vraag lanceerde en driftig het enige juiste antwoord verwachtte. ‘Watte? Ik hoor jou niet mama, ze huilen zo hard! Waarom huilen ze zo hard?’

Militaire precisie

Op de een na laatste vakantiedag verzamelden we al onze moed om met z’n allen naar het zwembad te gaan, in plaats van alleen met de bijna-kleuter. Ik wist van de uitdaging die ons wachtte: de tweelingbuggy mocht niet mee naar binnen, de bijna-kleuter kan zichzelf nog niet helemaal aan- en uitkleden en twee baby’s die in kleedhokjes over de schimmelvoetenvloer op onderzoekstocht gaan. Kalm blijven in een tropische hitte. Ik bedacht daarom vooraf een plan met militaire precisie, maar de uitvoering liep een tikkie anders. Onderweg van kleedkamer naar zwembad had ik in paniek een omstander nodig omdat twee baby’s van 10 kilo tillen best lastig is als er eentje probeert te ontsnappen. Vervolgens zette ik ze naast het pierenbadje nog aangekleed in een box waar -het thema van de vakantie- een plas urine van een vorig kindje in bleek te drijven.

Geen kattenpis

Eerlijk is eerlijk: er waren ook ontelbaar veel momenten waarop ik genoten heb deze vakantie. Van de kinderen, van het prachtige weer, van het samenzijn met elkaar, van dat hele boek dat ik zowaar heb kunnen lezen op rustige avonden. Maar echt, een gezinsvakantie met het hele gezin is geen kattenpis. Om maar even bij de rode draad van dit verhaal te blijven.

Lees ook: Waarom op vakantie gaan met kleine kinderen nooit helemaal relaxed is