Dit zijn de dingen die buren van jonge gezinnen denken…
Toen Femke nog in haar oude huis woonde, maakte haar het niet zoveel uit dat zoon Max (destijds 2,5) veel geluid veroorzaakte. Nu, in haar nieuwe huis, is dat compleet omgeslagen. Ze is zich bewust van elke gil, het gehamer op de speelpiano en het gesmijt met autootjes. Het gaat zelfs zover dat ze zich begint af te vragen Wat De Buurman Wel Niet Zal Denken….
Waarom mijn bewustzijn over het geluid van Max zo enorm is toegenomen is me een raadsel. De wanden in ons vorige huis waren dunner. Misschien komt het doordat ik er al woonde toen ik nog een student was. Studenten storen zich namelijk überhaupt aan niemand. Maar nu, nu ben ik dus volwassen en houd ik me bezig met in hoeverre anderen last van me hebben. Of in dit geval: van mijn kind. Mijn huidige benedenbuurman is een nette, muisstille vrijgezel. In gedachten zie ik hem zitten in zijn appartement. Aan zijn koffie nippend, met de oren gespitst. En denkend…
Lees ook: Nee, je wordt niet gek… (je kind is PEUTER).
*’…Waarom gilt dat kind zo hard? Dat kan toch niet goed zijn? Alsof hij wordt aangevallen. Zouden ze hem mishandelen?’
(Max heeft net een Nijntje-koekje gegeten en wil er nog eentje. Ik heb gezegd dat één genoeg is en dus gilt hij als een speenvarken dat naar de slacht geleid wordt.)
* ‘…Zouden ze er nu alweer een nieuwe vloer inleggen? Ze wonen er nog maar drie maanden! Ze hebben goddomme net een nieuwe vloer! Ja, het lijkt echt wel alsof iemand spijkers door vloerdelen slaat’
(Max heeft de trommel die hij voor zijn 1-jarige verjaardag kreeg, en waar hij nooit naar omkeek, gevonden. Het ding ligt op de grond en met een pollepel (die hij ZELF uit de keukenla heeft gehaald) slaat hij erop. Onafgebroken.
*’….Dat irritante gejank!!! Om de vijf minuten dat monotone gejank. Wat is er aan de hand met dat kind? HET IS OCHTEND!!! Ze zouden hem eens een pak rammel moeten geven. Hij bespeelt ze gewoon. Dat weet dat kreng dondersgoed’
(Max stapt met zijn verkeerde been uit bed en huilt om alles: bij het verschonen van zijn luier, tijdens het ontbijt, omdat hij geen Bumba mag kijken)
* ‘Nu krijst hij wel extreem hard. Zal ik aankloppen om te vragen of ze hulp nodig hebben’
(Ik heb Max zijn boterham in vier stukken gesneden. Hij wil een HEELUHHHHHH!!! Zodat hij ‘em kan VOUWENNNN!!)
*’…Het lijkt wel alsof deze familie elke dag nieuwe lijstjes aan de wand hangt. Die man staat hele dagen met een hamer in zijn hand als je het mij vraagt. HOU DAAR EENS MEE OP!
(Max slaat het stucwerk van onze muren met zijn favoriete Cars auto. En dat minstens vier keer per dag)
*’…Fijn dan, eerst hoor ik dat kind gillen en nu gilt de buurvrouw ook. Wat is dit voor een asociaal gezin? Kan het nu nooit eens stil zijn?’
(Max is aan het gillen uit verveling en toen ik zei dat dat niet mocht begon hij aan mijn haar te trekken uit verveling, waardoor ik begon te gillen)
*’…Wat huilt dat jochie LANG. Zou het echt mishandeling zijn? Zal ik de kinderbescherming bellen? Ik vind het niet normaal als een kind twee uur lang erbarmelijk ligt te huilen. Dan moet er echt iets mis zijn.’
(Max wil niet slapen. Hij weigert. Sinds acht uur ligt hij in zijn bed en huilt onafgebroken. We hebben hem er al uitgehaald, we hebben hem gesust, geaaid, gekust, gewiegd, streng toegesproken. Hij is stil als we in zijn kamer staan en begint weer met huilen als we die kamer verlaten.)
*’…Oh ja, die krassende wieltjes over de vloer hoor ik de laatste weken ook steeds vaker. Het kan niet van de stofzuiger zijn, die maakt niet zo’n lawaai. Heel raar hoor, om dit allemaal in een bovenhuis in Amsterdam te laten gebeuren. Ik bedoel: er leven overal om je heen andere mensen. Houd daar een beetje rekening mee!’
(Max heeft een wheelybug, lieveheersbeestje op wieltjes, gekregen voor zijn eerste verjaardag. Hij keek er een half jaar niet naar om, maar nadat het ding rond de verhuizing uit de kast kwam heeft hij hem opnieuw ontdekt. En hij cross er het hele huis mee rond)
*’…Oei! Het doet pijn aan mijn oren hoe hard die lui de deuren dichtslaan. Ik ga een briefje ophangen waarin ik hen vriendelijk verzoek om een beetje rekening met me te houden. Dit kan zo niet.’
(Max smijt soms de deur dicht voordat ik me om heb kunnen draaien en het ding met beleid dicht kan trekken. Ik kan het niet helpen. Hij is watersnel!)
*’…Ok, ik ga NU de politie bellen. Dit gaaaaat zo niet. Iedereen gilt en schreeuwt daar. Wát een tokkiebende’
(Max glijdt van zijn triptrap en komt BAM met zijn kin op de tafel terecht. Huilenjankenkrijsen. Grootouders, die erbij zijn, beginnen te gillen, mijn man en ik proberen de boel met verheven stem tot bedaren te brengen. Het is een crisis-situatie)
Lees ook: Maak je peuter gek! Pay back time…
