Dit is de zwangerschapskwaal waar je nooit wat over hoort (maar die je helemaal gek kan maken)
Misselijkheid, iedere vijf minuten moeten plassen, vermoeidheid, iedereen kent de geijkte kwaaltjes waar een zwangere vrouw mee te maken krijgt. Maar er is ook iets wat niet in de boekjes bij de lijst met symptomen staat. Terwijl je er toch behoorlijk last van kunt hebben.
Het was op een gewone dinsdagochtend, bijna vijf jaar geleden, toen mijn man en ik samen in de auto zaten op weg naar het werk. Aan de horizon gloorde het ochtendlicht en nog enigszins slaperig staarde ik in stilte voor me uit. Op de radio kwam een leuk liedje. En precies op dat moment begon Mario een uiterst oninteressante verhandeling over iets met dalende beurskoersen en de teloorgang van de Nederlandse economie. Nou vind ik het normaliter al vervelend als hij in de auto door een leuk liedje heen praat, maar nu vond ik het niet alleen vervelend, ik wilde hem stante pede vermoorden. Withete woede maakte zich in slechts seconden van mij meester en giftig keek ik hem aan. Als blikken konden doden was hij daar, ter plekke achter het stuur, gestorven. Don’t fuck with Vala als ze zwanger is. Ik lijd namelijk aan ernstige zwangerschapswoede.
LEES OOK: Waarom je er echt niet veel aan kunt doen hoeveel je aankomt tijdens de zwangerschap.
Iedereen moet dood
Je hoort er niet veel over, maar zwangerschapswoede is een heuse kwaal. Sommige vrouwen zijn, vooral gedurende het eerste trimester van hun zwangerschap, kwaad. Heel kwaad. De hele tijd kwaad. Ik was woest. Drie maanden lang sloegen de vlammen bij het minste of geringste uit mijn oren. Bij al mijn zwangerschappen. De eerste keer had ik het zelf niet zo door, ik vond vooral dat alles en iedereen om mij heen stom en irritant was en dus dood moest. Dat dat het resultaat was van de hormonale bril die ik op had die alles vertroebelde kwam niet bij me op. Ik kan me nog goed herinneren dat het ergens rond de drie maanden grens opeens was alsof er een soort mist optrok en de wereld er plotseling heel anders uitzag. Mooier, zonniger. Het was toen dat mijn man me voorzichtig durfde te vertellen dat ik wekenlang rond had gestampt als een soort briesend monster met een anger management probleem en dat ik, om het mild uit te drukken, niet zo heel aardig voor hem was geweest. Ik schaamde me dood en nam me bij onze tweede dan ook voor me niet meer zo te laten meeslepen door mijn hormonen. Maar ik kan er niks aan doen: als ik zwanger ben verander ik de eerste drie maanden in de Zwelbast.
Fire and fury
Dat eerste trimester ben ik als een snelkookpan op het vuur: binnen luttele seconden spuit de stoom eruit. Er hoeft maar iemand in mijn buurt verkeerd te ademen, of ik heb al de neiging om me heen te gaan meppen. Dat doe ik niet hoor, zoveel zelfbeheersing heb ik dan nog net wel, maar stilletjes sta ik iemand dan hevig te verwensen. Ik heb me bij de apotheek weleens bijna omgedraaid om recht in het gezicht van een volslagen vreemde man te schreeuwen wat een walgelijk sujet hij was omdat hij achter mij luid smakkend op een snoepje stond te zuigen. Ter verdediging, hij maakte echt heel smerige geluiden, maar om daar nou zo buitensporig kwaad van te worden… Overdrijven is ook een vak. Dat weet ik heus wel op zo’n moment, maar de woede is sterker dan mijzelf. Het is alsof het uit mijn tenen omhoog geschoten komt, als een soort gloeiend hete, uitslaande vlam. Ik kan niet meer helder nadenken, zie, hoor en voel alleen nog maar datgene waar ik me aan erger. Het is, om maar met Donald Trump te spreken, fire and fury wat de klok slaat. Godzijdank dat ik niet de baas ben over die grote rode knop. Dan was de wereld ondertussen al drie keer vergaan.
Zwangere feeks
Na die eerste zwangerschap herkende ik mijn hormonale woede en was ik beter in staat hem te beteugelen. Maar eigenlijk maakte dat het alleen maar erger, want ingehouden woede is vervelender dan gewoon lekker om je heen blaffen en bijten als je kwaad bent. Dat lucht tenminste op. Maar ja, willens en wetens iedereen voor rotte vis uitmaken, alleen maar omdat hun hoofd je even niet aanstaat is ook weer zowat. Dus hield ik me de volgende zwangerschappen zo goed mogelijk in en fulmineerde ik in stilte. Meestal. Mijn collega’s bij Me to We kunnen nog steeds een boekje opendoen over mijn zwangerschapshumeur en het is nog altijd een geliefd onderwerp voor anekdotes op feesten en partijen. Vala de zwangere feeks. Tja, ik kan het niet ontkennen: ik was een bitch on wheels.
Voor alle boze zwangere vrouwen: I feel you. Wees gerust: je bent niet de enige en je bent ook niet zomaar opeens veranderd in een kutwijf. Het gaat over en dan ben je weer je eigen, aimabele zelf. Tot die tijd moet je even op je tanden te bijten en proberen niet iedereen uit te schelden die op je pad komt. Behalve als je man door je lievelingslied heen begint te praten natuurlijk. Want dat is natuurlijk gewoon écht een kutstreek.
LEES OOK: Pfff, die slapeloze nachten als je zwanger bent… Tips, anyone?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
