9 Dingen waarvan ik wilde dat ervaren moeders me die verteld hadden
Toen Vala voor het eerst zwanger was verslond ze alle informatie die ze maar kon vinden over baby’s en het moederschap. Ze dacht dus ook dat ze goed beslagen ten ijs kwam. Desondanks werd ze best wel overvallen door een aantal dingen. Want dit had ze graag van tevoren geweten:
Lees ook: 12 Dingen waar ik geen fuck meer om geef sinds ik moeder ben
1. Als je baby slecht slaapt ben je geen slechte ouder en je hebt ook geen slechte baby
Ik had overal gelezen dat het met de gebroken nachten na drie maanden zo zoetjes aan wel afgelopen zou zijn en dat een goed opgevoede baby snel lekker door zou slapen. Dientengevolge ging ik enorm twijfelen aan mijn opvoedkwaliteiten, aangezien voor mijn zoon het begrip ‘slapen’ totaal onbekend was en dat ook heel lang bleef. Toen zijn zusje daarna een zo mogelijk nóg dramatischer slaper bleek te zijn was ik dus helemaal overtuigd van mijn overduidelijk belabberde moederschap. Het heeft lang geduurd voor ik begreep dat ik er niet zoveel aan kon doen en mijn kinderen zelf eigenlijk ook niet. Maar dat sommige (of beter gezegd: veel) kinderen nou eenmaal geen goede slapers zijn en dat het een kwestie is van je ziel in lijdzaamheid bezitten en de koffie in bulk bestellen.
2. Rustig avondeten bestaat niet meer
De meeste ouders krijgen het de eerste tijd met een baby niet voor elkaar om ‘s avonds gezellig samen aan tafel te zitten. Baby’s hebben namelijk de neiging om altijd op je te willen leggen en bovendien steevast tijdens het avondeten te beginnen aan hun huiluurtje. Ik vond het af en toe best frustrerend dat ik heel lang geen avond even een half uurtje samen met mijn man rustig kon eten, maar alleen af en toe een hap in mijn mond kon schuiven terwijl ik met een jammerend kind in een draagdoek rondjes om de eettafel kon hopsen.
3. Borstvoeden in het openbaar is best ingewikkeld
Ik heb niet lang gevoed, maar de keren dat ik het en plein public moest doen vond ik een heel gedoe. Niet omdat ik me schaamde ofzo, maar gewoon: omdat je nooit echt comfortabel zit als je niet thuis op dat ene lekkere plekje van de bank zit en dan zo’n spartelend kind goed aan moet zien te leggen zonder dat gelijk iedereen alles kan zien (want daar had ik dan ook weer geen behoefte aan). Het schijnt makkelijker te worden als je het maar vaak genoeg doet, maar zover ben ik nooit gekomen. Ik heb dan ook altijd grote bewondering voor moeders die midden in een restaurant hun kind kunnen aanleggen met hetzelfde gemak als waarmee de gemiddelde vrouw haar beha uit haar mouw weet te toveren. Echt hoor, respect.
4. Dat het líjkt alsof al die andere moeders het veel beter doen jij, wil nog niet zeggen dat dat ook echt zo ís
Ik voelde me als nieuwe moeder heel vaak een soort wandelende puinhoop. Vaker wel dan niet had ik het gevoel dat ik al die ballen maar nauwelijks in de lucht wist te houden en ik snapte dan ook niet hoe al die andere moeders alles blijkbaar met twee vingers in hun neus voor elkaar kregen. Want in mijn ogen zagen die er altijd tiptop en alsof ze alles helemaal onder controle hadden uit. Wat dus totale onzin was, want inmiddels weet ik dat we allemáál het grootste deel van de tijd geen flauw idee hebben waar we mee bezig zijn en al lang blij zijn als we weer een dag zonder al te grote kleerscheuren (en vooral: levend) zijn doorgekomen. In de ogen van al die andere moeders zag ik er waarschijnlijk net zo uit als ik hen zag. De moraal: kijk vooral niet naar een ander, want je hebt geen heldere blik.
5. Dat je voor jezelf mag (moet!) opkomen
Vervelende bijkomstigheid van het moederschap is dat God en iedereen daar iets over te zeggen en van te vinden heeft. En voor je het weet krijg je dus een bak moederellende over je uitgestort waar je spontaan een minderwaardigheidscomplex en een identiteitscrisis tegelijk van zou krijgen. Je krijgt namelijk vooral te horen wat je allemaal níet goed doet. Maar bedenk: jij maakt keuzes die voor jou en voor jouw kind de beste zijn. En daarom zijn het dus goede keuzes. Die keuzes mag je verdedigen en ongevraagde kritiek op jouw manier van opvoeden hoef je niet te pikken. Niemand heeft daar namelijk iets mee te maken, dus zeg vooral dat je er niet van gediend bent.
6. Er zullen veel dagen zijn dat je niks anders doet dan je baby in leven houden
Je leest en hoort aan de lopende band allemaal verhalen over moeders die naast hun kinderen verzorgen ook nog van allerlei andere dingen doen en hele hippe, drukke, interessante levens leiden. Terwijl jij regelmatig de hele dag in je ondergespuugde huispak en met een rommelige knot op je hoofd in de behoeften van je baby loopt te voorzien. Dan kun je je best wel lullig voelen. Want hoezo lukt het jou niet om naast moeder ook nog een enorm glamoureuze, wereldse chick te zijn? Wat je moet beseffen: het in leven houden van een kind is een prestatie van formaat. En ook nog eentje die veel tijd en moeite kost. Geef jezelf daarvoor dus de nodige schouderklopjes en bedenk: al die andere dingen, die komen echt wel weer. Alleen nu even niet. En dat is prima.
7. In geval van twijfel: geef melk
Bij mijn eerste kind schoot ik volledig in paniek als hij opeens onverklaarbaar begon te huilen. Ik had me tenslotte toch aan Het Schema gehouden? Hij kreeg precies de hoeveelheid voeding die op het pak stond, dus hij kón geen honger hebben. Mócht geen honger hebben, want dan zou hij zonder twijfel een obesibaby worden. Die richtlijnen waren er tenslotte toch niet voor niets? Altijd tijdens zo’n periode belde ik hysterisch naar mijn ouders, waarop mijn vader dan bromde: “Hij heeft honger. Geef dat kind meer eten.” Uiteindelijk bleek dat inderdaad áltijd de oplossing. Het leerde me naar mijn kind te kijken en niet naar alle regeltjes en voorschriften waar je je zogenaamd aan moet houden.
8. Laat je man foto’s maken van jou en je baby
Moeders maken heel veel foto’s. Alleen staan ze er zelf bijna nooit op. En dat is doodzonde, want het is prachtig om jaren later terug te kijken naar dat allereerste prille begin met je kind. Bovendien zijn het ook dierbare herinneringen voor je kind zelf, als jij er later niet meer bent.
9. Wees niet bang om om hulp te vragen
Ik heb me in de eerste jaren van mijn moederschap vaak alleen gevoeld. Omdat ik het allemaal niet wist, onzeker was, maar dat niet aan andere mensen wilde laten merken. Achteraf vind ik dat erg jammer, want ik weet zeker dat als ik gewoon eerlijk was geweest, heel veel mensen me met liefde hadden willen helpen. Die steun heb ik mezelf ontnomen en daar heb ik spijt van. Het had heel veel dingen een stuk makkelijker kunnen maken en me best wel wat verdriet en onnodige zorgen kunnen besparen. Schroom dus niet om hulp te vragen. Want iedere moeder heeft dat weleens nodig.
Lees ook: 21 Dingen die nieuwe moeders denken
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
