Dingen de je echt heel erg mist tegen de tijd dat je hoogzwanger bent

Als je zwanger bent, zijn er best wel een aantal dingen die opeens niet meer mogen, of die simpelweg niet meer kunnen. Dat is op zich niet erg, want voor zo’n wolk van een baby heb je dat best wel negen maanden over. Maar, als het eind eenmaal in zicht is, ga je bepaalde zaken toch wel heel erg missen. Vala is ruim 34 weken zwanger en snakt inmiddels naar een aantal dingen. Zoals:

Lees ook: 17 Dingen waar je echt niet zonder kunt als je zwanger bent.

• Op je buik slapen. Vooral als je een notoire buikslaper bent, zoals ik, wordt dat gedraai van de ene zij naar de andere op een gegeven moment heel vervelend. Ik kan echt uitkijken naar weer een hele nacht zalig op mijn buik liggen, zonder diezelfde buik te hoeven stutten met een zorgvuldig gepositioneerd fort van kussens.
• Slapen in het algemeen. Een goede nacht maken is een unicum als je hoogzwanger bent. Hoef je er niet vijf keer uit om te plassen, dan krijg je wel ergens kramp, last van maagzuur, of word je je hele bed door geschopt door een baby die inwendig de polonaise aan het lopen is. Niet dat je slaapt als die baby er eenmaal uit is, maar dat vertel je jezelf natuurlijk wel.
• Carpaccio. Of ander voedsel van de verboden-voor-zwangeren-lijst. Echt, ik zou ondertussen een moord doen voor een broodje filet americain, of een toastje met een druiperige camembert cru.
• Niet meer iedere ochtend huilend voor de kledingkast staan. Ik pas gewoon niks meer. Alles wat ik aan probeer te doen, begint na vijf minuten te knellen, jeuken, of ergens op te kruipen. Zag ik er eerst nog wel charmant uit, met zo’n bescheiden bolletje onder een leuk jurkje, nu ben ik gewoon een soort grotesk monster geworden, dat er in wat voor kledij dan ook uitziet als een soort vliegtuigmoederschip. Het liefst zou ik de hele dag naakt rondlopen, maar daar kun je dan weer voor gearresteerd worden enzo.
• Ademen. Sommige mensen vinden het fijn om high te zijn, maar ik ben toch liever wat minder licht in mijn hoofd. Normaal zitten is er niet meer bij en ik ben al meerdere keren bijna van mijn stokje gegaan door gebrek aan lucht omdat die baby zich blijkbaar heeft ingegraven in mijn longen. Wat ik allemaal niet over zou hebben voor een hapje lucht…
• Seks in meer dan één positie. Aan vleselijke lusten geen gebrek, maar het zou toch leuk zijn als ik mijn huwelijk weer eens op een andere manier zou kunnen consumeren dan alleen op mijn zij, met die buik als een zak aardappelen voor me.
• Mijn plas op kunnen houden. Ik kan net zo goed de komende zes weken kamp opslaan op het toilet, want ik kom er nu toch al bijna niet vanaf. Naar de supermarkt lopen lukt niet meer zonder dat ik onderweg (die 500 meter dus) drie keer de bosjes in moet duiken om mijn blaas te legen. Laatst werd ik midden in de nacht wakker op het toilet. Ik kan daar net zo goed een slaapzakje neerleggen.
• Wijn. Zeker nu het weer zomer is, zou ik op vrijdagavond na een drukke week werken een glaasje Sauvignon in de zon best wel kunnen waarderen. Op een gegeven moment wordt het namelijk gewoon best wel irritant als iedereen op het terras lekker gaat zitten pimpelen en jij zit er beetje sneu tussen met je spa’tje rood. Bovendien heb je als je zwanger bent op de één of andere manier ook altijd minstens drie bruiloften en moet je dus lijdzaam toezien hoe iedereen juichend aan de bubbels gaat, terwijl jij de dansvloer op moet op een biologisch appelsapje.
• Kunnen lopen. Want ik kan dat dus bijna niet meer. Na vijf stappen krijg ik gierende bandenpijn en ben ik bovendien volledig buiten adem. Daarnaast voelt het na een halve straat alsof die baby tussen mijn knieën hangt en moet ik onhoudbaar plassen. Ik ben al meerdere malen de bosjes in gedoken om mijn blaas te legen. Waarschijnlijk sta ik in de buurt inmiddels bekend als dwangmatige wildplasser.
• Naar de televisie kunnen kijken zonder te huilen. Echt, een wasmiddelreclame met een schattige baby, of die irritante Robijnbeer, en ik ben in tranen. Dit weekend hoorde ik de tune van de Sound of Music en drie uur later zat ik nog te grienen. Die hormonen zijn all over the place en als de waterlanders eenmaal beginnen te stromen, is er geen houden meer aan. Normaal ben ik niet zo’n jankerd en zo langzamerhand begin ik dan ook hevig terug te verlangen naar mijn versteende hart.
• Mijn eigen lijf. Natuurlijk is een zwangerschap een bijzondere tijd en is het verbazend dat je lichaam een heel mens kan maken. Maar na bijna negen maanden opzwellen, zal ik blij zijn als ik mijn vertrouwde lichaam weer terug heb. Niet dat ik in de veronderstelling ben dat het ooit nog helemaal hetzelfde zal worden, maar gewoon, in de spiegel kunnen kijken en niet alleen maar die enorme buik zien en me weer vrij kunnen bewegen, dat lijkt me toch wel een opluchting.
• De baby. Negen maanden is belachelijk lang om te moeten wachten op iets dat je zo graag wilt hebben. Een zwangerschaps is een grote oefening in geduld en echt, dat is nu zo langzamerhand wel een beetje op. Het is bijna als een kind maandenlang zijn verjaardagscadeau voorhouden zonder dat hij het mag openmaken. Oneerlijk en ronduit wreed. Geef me gewoon die baby!

Lees ook: De raarste vragen die je gesteld worden door de verloskundige.

Vala van den Boomen

Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.