Dingen die je niet gelooft als je moeder wordt (maar die allemaal waar blijken)

Er is zo’n periode tijdens je zwangerschap dat vrouwen het nodig vinden om je allerlei horrorscenario’s te schetsen. Femke negeerde alle adviezen en waarschuwingen en dacht steeds: ‘Het zal allemaal wel meevallen. Hoe erg kan het zijn?’  Deze dingen geloofde zij niet maar bleken één voor één Echt Waar.

Lees ook: 11 Dingen die ervoor zorgen dat moeders niet gek worden

* Dat gedoe rondom ‘gebrek aan slaap’
Toen mij als zwangere verteld werd dat ik ervan moest genieten dat ik nog kon slapen wanneer ik wilde, werd ik ontzettend kwaad. Ik dacht dat het hysterisch gezeik was. En ik moet zeggen: de eerste weken vond ik het ook meevallen. Ik sliep gewoon als de baby sliep. Nadat ik aan het werk ging, werd het zwaarder. Ik had nog één nachtvoeding te doen, ging structureel te laat naar bed en werd structureel te vroeg wakker (door huilende baby). Inmiddels ben ik gewend om overdag te verkeren in een soort constante staat tussen slapen en waken in. Koffie is crucial.

* Hoe belangrijk dutjes zijn 
Ik vond het altijd maar getut als vriendinnen wilden afspreken vóór of na het slaapje. ‘Dan gaat ie toch wat later naar bed?’, dacht ik. Of: ‘Dan slaapt ie toch een keertje niet!’ Haha. Ja hoor, moet ik eens proberen met Max. Laatst was ik iets te laat weggegaan uit de speeltuin in Amsterdam-Oost en moest ik de hele stad doorfietsen met een baby die zo chagrijnig van de slaap was dat hij zich steeds uit het zitje probeerde te werpen. En ik maar zingen (om kalm te blijven): In de maaaaaaneschijn, in de maaaaaaaaneschijn! (En ondertussen verwenste ik mezelf dat ik dutjestijd uit het oog was verloren.)

* Hoe weinig tijd je voor jezelf overhoudt
Ze slapen toch de helft van de tijd? En je hebt toch de avonden voor jezelf? Dat denk je als onwetende zwangere. En ergens is het ook zo, maar je bent ook de helft van de dag bezig met voeden en wasjes en allerlei heel belangrijke onbenulligheden. En dan worden ze ouder en slapen ze minder en nemen ze helemaal een gigantische hap uit je dag. Bovendien moet je je avonden noodgedwongen eerder afbreken, want om één uur naar bed gaan terwijl er om zes uur een klein brullend mannetje aan de dag wil beginnen, kun je een paar keer doen, maar dat houdt snel op leuk te zijn.

* The terrible twos
Hoezo? Tweejarige kinderen zijn toch schattig? Ik kon niet vermoeden dat woedeaanvallen en niet willen eten en/of slapen echt het bloed onder je nagels vandaan halen.  Dat gedreinnnn gaat door merg en been (die van mij is z’n terrible two al begonnen met 18 maanden)

* Dat borstvoeding pijn doet
Ik dacht dat een baby aan de borst een piece of cake zou zijn. Hij zuigt, de melk vloeit. Maar nee, in het begin kan het een enorm gehannes zijn en na een voeding of honderd kunnen de scheuren ineens ook nog in de tepels slaan. Blijven smeren, vrouwen!

* Hoe moeilijk het is om een kind aan het eten te krijgen
“Die van mij eet prima”, zei ik vorig jaar bij één van de eerste fruithapjes van Max tegen een vriendin. “Dat houdt vanzelf wel op”, antwoordde zij. Ik haatte haar om die uitspraak, maar nu (twaalf maanden later), weet ik hoe waar het is. Eten is oorlog.

* Hoe belangrijk witte wijn wordt
‘Vroeger’ vond ik moeders die om drie uur ’s middags hardop zeiden dat ze uitkeken naar hun eerste glas wijn van de dag een beetje triestig. Ik zei dat ook wel eens hardop. En ik wil daarvoor mijn excuses aanbieden. Wijntje? Peukie? NU????

* Hoe moeilijk het is om telefoongesprekken te voeren
‘Loop dan even weg!’, dacht ik vroeger als ik een moeder aan de telefoon had, die zei dat ze het gesprek kort moest houden vanwege haar kind. Nu weet ik dat dat onmogelijk is. Als ik aan de telefoon ben, achtervolgt Max mij overal en als ie me te pakken heeft gaat ie bovenop me zitten en naar de telefoon grijpen. Helse ellende.

Lees ook: De 36 dingen die ik denk als ik langs een billboard van Sylvie Meis loop