Deze ‘verrassingen’ staan je te wachten (tijdens en na de bevalling!)

Toen Femke ging bevallen merkte ze dat er, alle voorbereidingen ten spijt, dingen gebeurden die haar totaal van haar stuk brachten. Haar ervaren vriendinnen hadden wel een tipje van de sluier opgelicht, maar een paar details waren ze vergeten te vertellen…

1. Ook al heb je de pufboekjes gelezen en een pufcursus gevolgd…je kunt nog steeds volledig door het lint gaan
Zoals ik. Toen mijn vliezen braken en de baby in het vruchtwater gepoept bleek te hebben en ik enorm pijnlijke weeën kreeg en ik nog maar een halve centimeter ontsluiting bleek te hebben, ben ik gaan schreeuwen. Mijn man probeerde me tot kalmte te manen met de woorden: ‘Misschien moet je je energie niet in schreeuwen stoppen’ en vervolgens heb ik hem geslagen.

2. Op een zeker moment maakt het niet meer uit dat er risico’s kleven aan de ruggenprik
Er kwam een punt, tijdens mijn bevalling, dat ik dacht: ‘als deze pijn binnen nu en een half uur niet minder wordt, dan spring ik uit het raam en maak ik er een eind aan.’ Wanneer je zover bent, omarm je de ruggenprik. Ik weet nog dat de anesthesist de risico’s begon uit te leggen (volgens mij had hij het over verlamming), maar het maakte mij allemaal helemaal niks meer uit. Het enige wat ik wilde was die pijn kwijtraken.

3. Als de baby eruit is, ben je nog niet klaar
Daar lag ik dan, tevreden te staren naar mijn blubberende buik, terwijl Max een paar meter verderop werd onderzocht. Man, wat was ik trots op mezelf: ik had er een kind uitgeperst. Maar toen kwam de gyneacoloog en zei: ‘ik ga je even helpen’ Voor ik het wist begon ze hevig op mijn pijnlijke buik te drukken, zodat de placenta loskwam. Niet zo fijn. He-le-maal niet fijn!

4. Niet alleen de baby ligt in luiers, jij ook!
Ik zag ze al voorbijkomen in mijn kraampakket: enorme maandverbanden voor na de bevalling. Natuurlijk zou ík die niet nodig hebben, want ik was ook nooit zo heel ongesteld. Maar toen. Bleken die dingen geen overbodige luxe. Weet je hoelang je kunt bloeden na de bevalling? ZES weken.

5. Als je na drie dagen stuwing krijgt, kan het gebeuren dat de kraamverzorgster je gaat ‘melken’ (dat heet dan kolven)
Oef, dat deed nog eens zeer. Zo’n borst die strakgespannen staan, terwijl de kleine nog niet hoeft te drinken. Een kolfapparaat had ik nog niet in huis, maar de kraamverzorgster wist er wel raad mee en begon mijn borst te masseren. Het is een ervaring die ik niet snel vergeet.

6. Het verwijderen van de hechtingen is nogal een momentje
Toen de verloskundige na een week kwam kijken, zei ze: ‘zullen we de hechtingen er meteen uithalen…dat voelt een stuk beter!’ Ik stemde toe, maar heb er nog steeds spijt van. Na de bevalling moet je ervoor zorgen zeker een jaar geen medische handen in de buurt van het oorlogsgebied te laten komen. Laat de boel maar lekker genezen en die hechtingen zelf oplossen! Brrr.

7. Je schaamte is voorgoed begraven
Tijdens mijn zwangerschap kon ik enorm piekeren over het idee dat er ontlasting mee kon komen tijdens het persen. Na de bevalling, waarbij ik over de schoenen van de dokter heenkotste, werd dat anders. Toen de verpleegster na twee dagen aan me vroeg of ik alweer gepoept had, wist ik dat mijn schaamte moest sterven. Anders zou ik het niet overleven.

Inmiddels is schaamte dood en begraven.

Lees ook: De misvattingen van het ouderschap: verwachting vs realiteit