En, wanneer komt de derde?

Nora is pas vijf maanden en nu al krijgt Mariëtte stille en minder stille hints op het gebied van gezinsuitbreiding. Ze vraagt zich heel erg af waarom.

Lees ook: Één kind is geen kind!

Ik begrijp het: er is zoiets als de onbedwingbare wil van de mens om zich voort te planten en dat heeft van alles te maken met het feit dat de soort niet mag uitsterven en de mens nou eenmaal moet baren om dat te voorkomen. Ik begrijp het echt. Sterker nog, ik ken het gevoel van ‘ik moet NU een baby’, hoewel ik daarbij nooit enige gedachte heb gespendeerd aan het voortbestaan van de soort, maar dat terzijde. Er moeten baby’s komen anders gaan we allemaal verloren.

Alleen kan niemand beweren dat ik mijn bijdrage op dat gebied niet heb geleverd. Ik baarde twee kinderen binnen anderhalf jaar en voldoe daarmee geloof ik al redelijk aan het landelijk gemiddelde. Je zou dus zeggen dat ik voorlopig ontslagen ben van mijn plicht en aangezien mijn jongste net vijf maanden is, kan niemand serieus denken dat ik nu al bewust en volmondig voor een derde kind kies. Ik zeg niet dat die er nooit komt, maar aangezien ik het grootste deel van de afgelopen twee jaar zwanger ben geweest, geloof ik het wel even. Bovendien vind ik twee kinderen – naast een heleboel leuke dingen – ook gewoon al best wel druk. Ik heb even tijd nodig om mijn leven op de rit te krijgen, naar dingen te zoeken als balans en rust en wijn te drinken in de zomer want op een of andere manier vielen zwangerschappen en borstvoeding nou net in de rosé-maanden.

Maar. Dat vindt dus niet iedereen. Want hoewel ik meestal doe alsof ik ze niet oppik, zijn de hints tegenwoordig niet van de lucht. Om te beginnen helpt het niet dat we ons oog hebben laten vallen op een huis met precies één slaapkamer meer dan we technisch gezien op dit moment nodig hebben, wat natúúrlijk de nieuwe babykamer gaat worden. Dat we meer spullen dan ruimte hebben en dat ik die kamer daarmee een keer of zes kan vullen, is een argument dat jammerlijk verloren gaat in hintende blikken. De mommy muffin top die ik overhield aan mijn laatste zwangerschap – vijf maanden geleden, dus, ik herhaal het nog maar even – werd onlangs zelfs aangezien voor een nieuwe babybuik en toen ik niet zo lang geleden kleertjes wegdeed vroeg iemand zich hardop af of dat niet zonde was. In al mijn onschuld zei ik nog: ‘Nee hoor, Nora is eruit gegroeid.’ Maar zo was dat dus niet bedoeld.

Dus nu vraag ik mij af: hoezo? Heeft het te maken met een diepgewortelde angst van mensen die ik goed, minder goed of zelfs helemaal niet ken (zelfs bij het zuivelschap in de supermarkt kreeg ik van een wildvreemde de vraag of er nog een spruit zou worden gebaard…) dat de menselijke soort zal uitsterven? Aangezien ik 33 ben er blijkbaar erg vruchtbaar uitzie, word ik vast beschouwd als de evolutionaire hoop in bange dagen. En ik wil uiteraard van alles en nog wat betekenen voor de mensheid, maar ik weet het niet, hoor. Ik denk dat ik me eerst even richt op de twee kinderen die ik al heb zodat die een beetje leuk opgroeien enzo, dan ga ik me daarna richten op de vraag of en wanneer er nog een baby aan het gezin zal worden toegevoegd (en laat ik het cliché er maar even ingooien, aangezien het nogal waar is: je kunt zoveel aan je gezin willen toevoegen, maar de natuur moet je ook nog een beetje gunstig gezind zijn). En als het zover is, of als ik voor die tijd advies nodig heb, dan meld ik me wel. Desnoods bij de mevrouw bij het zuivelschap.

Lees ook: Hoe je weet dat je geen tweede, derde of vierde kindje wil