De zwangerschap is één grote baggerzooi (van 34 dagen achter elkaar kotsen)
Annemieke vindt zwanger zijn maar een gedoe en wordt moe van al dat gekots; de zwangerschap is tot nu toe een grote baggerzooi. Totdat ze bij de verloskundige zit en naar het schermpje kijkt waar een 4 centimeter lange E.T. zichtbaar wordt.
LEES OOK: Als de verloskundige vraagt of je weleens drugs hebt gebruikt, wat zeg je dan?
Zwanger zijn suckt. Zo. Dat je het even weet.
Al vijf weken lang ben ik doodmoe. Te moe om eten te koken. Te moe om het huis op te ruimen. Te moe om met de hond te wandelen. En al helemaal te moe om te werken. Wat niet opschiet als freelancer. Het allerergste: de moeheid schijnt nog erger te worden als de baby er eenmaal is.
Het goede nieuws: uiterlijk als de baby er is, is de misselijkheid over. Want daar heb ik dus ook last van. Naast boeren laten en kwijlen (een teveel aan speeksel), kots ik nu al 34 dagen lang iedere morgen. En aan al die anti-misselijkheidtips heb je geen bal. Sterker nog, ik krijg er kotsneigingen van. Vooral van deze vijf die op iedere zwangerwebsite gegeven worden:
1.‘Sta niet op, maar eet een rijstwafel, beschuitje of droge cracker terwijl je nog op bed ligt.’
Waarom? Zodat je daarna niet alleen hoeft te spugen, maar ook beschuitkruimels uit je bed moet vegen?
2.‘Drink water met citroen.’
Als er iets is wat nog walgelijker is dan kotsen, is het kotsen terwijl je braaksel naar citroen smaakt. Trust me on this one.
3.‘Eet direct na het opstaan iets licht verteerbaars, zoals fruit of yoghurt.’
Hoezo? Zodat je direct na het eten alles weer kunt uitkotsen en de rest van de week bij alleen de geur van yoghurt al braakneigingen krijgt? En geen appel meer kunt zien?
4.‘Drink thee van frisse gember met munt.’
Want dan leidt het raspen van de gember en het plukken van de muntblaadjes je af van het feit dat je zodadelijk moet kotsen? Een andere reden kan ik niet bedenken.
5.‘Eet helemaal niets.’
Nee, spugend over de pleepot hangen terwijl er niets uitkomt, dat is leuk. Not.
Nadat ik de verloskundige heb verteld dat deze zwangerschap één grote baggerzooi is, stelt ze voor de echo te doen. Nou oké dan, als het niet te lang duurt, want ik ben moe en heb nog een deadline vanmiddag en loop al drie projecten achter door deze ongelegen komende zwangerschap. We zien iets bewegen op het scherm – een soort kruising tussen een kikkervisje en E.T. We horen een hartslag, dubbel zo snel als die van mezelf. En dan moet ik janken. Maar deze keer niet van vermoeidheid of misselijkheid. Ditmaal omdat het van iets abstracts iets heel concreets geworden is. Er groeit een mini-mens in mij. Een 4 centimeter lange bijna-baby, die zich omdraait, met de beentjes spartelt en naar ons zwaait. ‘Hi, wereld, hier ben ik.’ Eigenlijk is dit een wonder.
Pas als we de deur van de verloskundigenpraktijk uitlopen, realiseer ik me dat het in ieder geval geen tweeling is. Phieuw.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
