De vrouw die je kinderen nooit zullen kennen…
Het schijnt dat mijn moeder vroeger leren rokjes droeg en daarin vijf dagen per week in de disco stond te twisten. Dat ze het ene vriendje na het andere had en kon drinken als een tempelier. Dat heb ik allemaal van horen zeggen, maar of de geruchten waar zijn weet ik niet. Ik ken namelijk alleen mijn moeder als moeder en niet als losbollige hippe chick. Net zoals mijn Terroristen niet weten dat ik nog maar een paar jaar geleden glaasjes wodka lime over de balustrade van de Paradiso goot. Omdat ik best wel dronken was. Want de vrouw van voor de mama, die blijft voor de kinderen meestal een grote onbekende.
Lieve Terroristen, al bijna zes jaar ben ik heel verantwoordelijk. Braaf en erg verstandig. Drink ik eigenlijk alleen maar in het weekend en dan nog met mate en draag ik nooit meer hele korte rokjes. Jullie kennen mij als mama, degene die je handje vasthoudt bij het oversteken, geen lelijke woorden zegt en eigenlijk nooit later dan om tien uur ‘s avonds richting bed gaat. En dat is goed, want een mama moet een baken zijn. Een baken van rust, vertrouwen en van veiligheid. En natuurlijk ook, het goede voorbeeld. Want hoe kan ik anders later berispend mijn vingertje opsteken, de eerste keer als jullie dronken thuiskomen, of als ik een zakje wiet onder jullie matras vindt bij het bedden verschonen? Dat zou niet echt geloofwaardig zijn, als ik zelf nog iedere zaterdag apezat over de bar zou hangen. Dus leid ik sinds jullie komst een heel vroom leven.
LEES OOK: Gezocht: plek waar 35-jarige moeder kan dansen
Maar wat jullie niet weten, is dat dat echt niet altijd zo geweest is. In wat nu een ver en grijs verleden lijkt. Want ik was niet altijd mama, nee, ik was eerst gewoon Vala. Die 25 was en dus ging stappen. Die elke zaterdagavond haar voeten in een paar stiletto’s wrong en dan met een stel even hooggehakte vriendinnen het Amsterdamse centrum onveilig ging maken. Die in een kroeg werkte op het Rembrandtplein en heel goed bier kon tappen. En daar dan net iets teveel fooi voor ving, omdat de mannen aan zo’n bar zo makkelijk om de vinger van een jonge meid te winden zijn. Die bij het krieken van de dag slingerend en misselijk van dat ene shotje tequila teveel naar haar appartementje fietste en dan later niet meer wist hoe ze eigenlijk thuis was gekomen. En die soms weleens wakker werd met een man naast zich die toen nog niet jullie papa was en dat ook echt niet zou gaan worden.
Soms zou ik weleens willen dat mijn Terroristen de jonge Vala hadden gekend. De onbevangen, leuke Vala. Niet dat ik nu niet leuk ben, maar het is toch anders. Minder onbezorgd en minder vrij. Met altijd ergens wel een pindakaasvlek, of een zeurderige moederopmerking. Met een overvolle agenda en niet iedere dag een ander jurkje. Dan zouden jullie zien dat ook jullie moeder vroeger echt een meisje was. Jong en vrij, zoals jullie over een aantal jaren ook zullen worden. Dan zouden jullie weten dat er naast dat berispende vingertje van straks ook stiekem wel een glimlach schuil gaat en een hele hoop begrip. Omdat ik het zelf ook allemaal heb gedaan en meegemaakt en er heel erg van heb genoten. Zoals ik hoop dat jullie ook een aantal jaren zullen doen.
Wat gek is het eigenlijk dat je kinderen altijd zo’n eendimensionaal beeld zullen hebben van hun moeder en zoveel kanten van je helemaal niet zullen kennen. Niet dat je wilt dat ze die kanten zouden zien natuurlijk, want laten we eerlijk zijn: dat soort dingen hoef je van je eigen moeder echt gewoon helemaal dus niet te weten. Je wilt je moeder kennen als degene die je ‘s avonds instopt, die zegt dat je wel je groenten moet opeten en die streng, doch heel rechtvaardig is. Die in het weekend weleens een glaasje droge witte drinkt, maar die je natuurlijk nooit dronken hebt gezien. Die helemaal nooit seks heeft en dat ook nooit heeft gehad, zelfs niet met je vader, want je moeder, die is heilig en dus onbevlekt ontvangen. En laten we eerlijk zijn, dat wil ik straks stiekem ook graag van mijn Terroristen denken.
De vrouw van voor je moeder werd, het meisje voor de mama. Ik heb haar opgeborgen in de kast, samen met de flessen wodka lime en de hoogste van mijn stiletto’s. Mijn kinderen zullen haar nooit leren kennen, want voor hen ben ik gewoon alleen en altijd mama. Misschien dat ik later, als ze groot zijn nog weleens een klein tipje van de vrome sluier oplicht. Of misschien ook niet. Want hoewel dat meisje echt hartstikke leuk was, ben ik voor mijn Terroristen toch gewoon maar liever mama.
Volg ook Vala’s eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
