Nee, de placenta is niet om op te eten. En de baby wil er ook vanaf
Eindelijk is het zover: na negen maanden ligt je baby op je buik. Kan de navelstreng worden doorgeknipt. Of oh nee, niet. Want hoe langer een kind aan de placenta vast zit, hoe beter. En daarna peuzelen we hem lekker op. Toch? Want de placenta is geen stuk dood vlees, dat is puur goud.
Toen ik zwanger was van mijn eerste kind volgde ik zo’n pufcursus. Allemaal leuk, aardig en gezellig, totdat de instructrice tijdens de laatste les foldertjes begon uit te delen over de voedzame en helende krachten van de placenta. Voor ons, de ouders dus, niet voor de baby. Niet alleen zou die namelijk allerlei onmisbare voedingsstoffen bevatten, daarnaast zou ik, door de half verkalkte en leeggezogen voedselbron van mijn nageslacht ‘terug te geven aan mijn lichaam’, de magische geboortecirkel weer rond maken. Ik zag mijn man naast mij lichtelijk wit wegtrekken bij het idee en ik kan niet zeggen dat ik het zelf een bijzonder appetijtelijk vooruitzicht vond. Alsof ze na de bevalling een damasten kleed over je kraambed spannen, je mes en vork geven en je er, Hannibal Lecter style, een mooie Chianti bij aanbieden. Nou nee, dank je. Ik heb toch liever mijn baby en misschien een broodje kaas.
Lees ook: Waarom er meer aandacht moet zijn voor het moederlijf.
Desondanks wint de placenta gestaag aan populariteit. Als je zegt dat je je eigen moederkoek hebt laten vriesdrogen en vervolgens hebt laten verwerken tot vitaminepillen zijn er steeds meer mensen die instemmend knikken. En dan is er de zogenaamde ‘Lotus bevalling’, waarbij de navelstreng niet wordt doorgeknipt en het kind dus verbonden blijft met de placenta, totdat deze vanzelf loslaat. Dat is helemaal hip tegenwoordig, maar ik weet het niet hoor, ik vond alleen dat afgeklemde navelstompje al een behoorlijk ranzige geur gaan verspreiden na een paar dagen. En afgezien van de onvermijdelijke rottingsprocessen die zich binnen afzienbare tijd gaan afspelen (het blijft toch gewoon een homp vlees tenslotte), lijkt het me ook nogal onhandig aankleden en verschonen, zo’n baby met bloederige biefstuk er nog aan vast. Maar ik ben blijkbaar één van de weinige moeders die beren (of nou ja, maden eigenlijk) op de weg ziet. Want menig ouder draagt de placenta op handen. Letterlijk dus.
Gelukkig heb ik de wetenschap aan mijn kant, bleek laatst. Medische professionals staan namelijk sceptisch tegenover de Lotus bevalling. Hoewel er duidelijke aanwijzingen dat het voordelig is voor de baby om te wachten met het doorknippen van de navelstreng tot deze is uitgeklopt, heeft het weinig zin om te wachten totdat de placenta vanzelf loslaat. Dit kan namelijk wel dagen duren en de placenta is een afstervend orgaan, wat haar doel (de baby voorzien van zuurstof en voedingsstoffen) verliest als de baby eenmaal geboren is. Daarnaast is er geen enkel medisch, wetenschappelijk bewijs dat het voor een kind voordelig is verbonden te blijven met de placenta na de geboorte. Bovendien is er een aanzienlijk risico op infecties omdat je te maken hebt met dood weefsel, wat een broeinest is voor bacteriën. Als de placenta en de baby verbonden blijven kunnen deze bacteriën eenvoudig bij het kind terecht komen, met alle potentieel gevaarlijke gevolgen van dien. Want nou ja, duh. Of zou jij zelf graag een week lang een rottende biefstuk met je mee willen sjouwen? Nee precies, dat dacht ik ook.
En over biefstuk gesproken, daar zit ook ijzer en allerlei ander helends en gezonds in. Dus als je behoefte hebt aan voedingsstoffen kun je misschien beter even naar de slager gaan. Of naar de groenteman als je vegetariër bent, want ik hoor ook veel goede dingen over bietjes. Maar jongens, laten we nou niet meer maken van iets dat dat gewoon niet is. De placenta, de moederkoek, de nageboorte, het is absoluut een ingenieus ding, petje af voor Moeder Natuur, en ik ben blij dat ik er drie heb gehad om mijn mooie kindjes mee te voeden toen ze in mijn buik bezig waren om te groeien. Maar daar houdt het dan ook wel mee op. Door de plee van de verloskamer ermee, samen met de lochia. Want opgeruimd staat netjes. En die placentapillen? Die hoeven wat mij betreft echt niet in de schappen. Ik houd het wel bij iedere ochtend een tabletje van Davitamon.
Lees ook: Waarom het niet ‘zonde’ is als je ingeleid moet worden.
(Bron: Live Science)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
