De ‘ontmande’ man is niet zielig, hij is gewoon een mietje
De moderne man heeft het moeilijk. Hij wordt namelijk bedreigd. Door vrouwen. Vrouwen die met hun feministische neigingen de wereld willen overnemen en daarmee willens en wetens zijn ballen in een driedubbele knoop draaien. Och, die arme schat. Of, is de moderne man gewoon een zeikerd?
‘De boze witte man wil zijn mannelijkheid terug’ kopte de Volkskrant onlangs. Want het welzijn van de man is de laatste jaren in het gedrang gekomen. Vrouwen nemen de wereld over. Zíjn wereld. Jongens doen het steeds minder goed op school en worden aan alle kanten voorbijgestreefd door meisjes. Op de arbeidsmarkt krijgen vrouwen steeds vaker voorrang en als je als man een keer ongevraagd in de kroeg in iemands billen knijpt heb je meteen een Me Too’tje aan je broek hangen. Ja, het bestaan is één en al kommer en kwel voor de man van tegenwoordig. En dus zijn de kwaaie mannen zich aan het verenigen. De maat is vol, het moet nu maar eens afgelopen zijn met die wijven die opeens de kolder in hun kop hebben gekregen en denken dat ze de dienst uit kunnen maken. De man moet weer terug op zijn voetstuk gehesen worden. Waar hij hoort. Met de vrouwtjes in volle aanbidding en dankbaarheid aan zijn voeten.
LEES OOK: Moeders, schop die kerels eens uit bed (want het is ook zijn kind!).
Dit is geen roep in de woestijn van een klein groepje ontevreden kerels, nee, het is een steeds groter wordende beweging. Een beweging van anti-feministen: jonge, intelligente, blanke mannen die zich ‘gecastreerd’ voelen door vrouwen. Ze vinden elkaar in de zogenaamde ‘manosphere’, een verzameling van voornamelijk online platforms zoals websites en fora, waar ze zich als activisten voor de mannenrechten kunnen uitspreken. Rechten die volgens hen worden geschonden door het feminisme, wat hen hun rechtmatige plaats in de maatschappij afneemt. De natuur heeft mannen en vrouwen niet als gelijk geschapen en dus ís de maatschappij dat ook niet, stampvoeten ze en masse. Geef ons die scepter terug om mee te zwaaien! Laat ons weer op de top van de apentrots staan, alwaar wij ons als ware wij Bokito op de borst kunnen slaan en het vrouwvolk met onze erecte penissen om de oren kunnen slaan (“Wees een alfaman, duw gewoon haar hoofd op je pik”, aldus de Amerikaanse mannengoeroe en ‘pick up artist’ Julien Blanc in de Volkskrant). Dat is niet achterhaald en seksistisch, dat is gewoon waar een man recht op heeft. Dus rot op vrouw, ga koken.
Je kunt lachen om zoveel opgefokt haantjesgedrag, want laten we wel wezen, het is allemaal nogal tragikomisch. Maar eigenlijk is het helemaal niet grappig. Eigenlijk is het gewoonweg om te huilen. Mannen die als een stelletje dreinende kleuters gaan lopen schuimbekken dat ze onheus bejegend worden, omdat ze niet meer precies krijgen wat ze willen. Omdat niet langer alles helemaal om hen draait. Omdat ze, eindelijk eens, daadwerkelijk iets moeten dóen voor de status waarnaar ze zo verlangen, ipv die te ontlenen aan het feit dat ze toevallig een piemel tussen hun benen hebben hangen. Want dat is het natuurlijk gewoon: de moderne man wordt helemaal niet benadeeld, hij begint juist eindelijk eens te krijgen wat hij verdient. Na sinds mensenheugenis te hebben kunnen genieten van allerhande onrechtmatig verkregen privileges, moet-ie nu een keer gewoon z’n best gaan doen. En daar heeft meneer helemaal geen zin in. Op zich niet onlogisch, want als je gewend bent om altijd zomaar te krijgen wat je wilt, is het even wennen als je er ineens voor moet gaan werken. Daar kunnen we best wat coulance mee hebben, want alle verandering is tenslotte moeilijk, maar het is natuurlijk wel erg kleinzerig om vervolgens de vrouw de schuld te gaan geven van het feit dat je zelf kennelijk eigenlijk niks klaarmaakt als het erop aankomt. Kom op gasten, kweek een beetje ballen, zeg.
Ipv gewoon eens als grote, volwassen kerels naar zichzelf te kijken, te onderkennen dat de traditionele man-vrouw rolverdeling van weleer nu écht over de datum is en dat dat dus van hen vereist zichzelf aan te passen aan de maatschappelijke ontwikkeling, verzetten mannen zich tegen de nieuwe sekse-verhoudingen als dwarse kinderen tegen een bord vol spruitjes. Het is irritant, vermoeiend en bovendien enorm kinderachtig. En gevaarlijk, zeggen sommige psychologen en sociologen bezorgd. Want deze radicalisering van mannen zou kunnen leiden tot een ondermijning van de zo broodnodige emancipatie van vrouwen in de wereld, waar al zo lang voor gestreden wordt en de voorzichtige successen op dat gebied teniet doen als de boze mannenbeweging nog verder om zich heen weet te grijpen. Persoonlijk maak ik me daar niet zo druk om. Ja, het is vervelend, zoals die eerder genoemde dreinende kleuter vervelend is. Maar het is niets waar we niet mee kunnen dealen. Wat we niet vakkundig in de kiem kunnen smoren. De trein van de sociaal-maatschappelijke ontwikkeling dendert onverminderd voort en de mannen die hem missen kunnen wel op het perron woedend staan schreeuwen en met hun vuist staan schudden, maar binnen de kortste keren zijn hun kreten verstomd en zij zelf volledig uit het zicht verdwenen.
Beste mannen, stel je niet zo aan en hou op met dat gemiep. Als jullie zo graag bovenop die apenrots willen staan, laat dan gewoon zien dat je er hoort. Duw een vrouw er niet af met je gezwollen lid, maar met je capaciteiten. Want dán heb je recht om daar te staan. Het feminisme is er niet op uit om jullie te ondermijnen en een échte man, eentje die zijn eigenwaarde niet ontleent aan hoeveel testosteron hij in het rond kan sproeien, weet dat. Een échte man voelt zich niet bedreigd door vrouwen, simpelweg omdat hij weet dat dat helemaal nergens op slaat. Dat zijn eigenwaarde, zijn status en zijn plaats in het leven hem niet kunnen worden afgenomen, niet door een vrouw, niet door wie dan ook, gewoon omdat hij die verdiend heeft met te zijn wie hij ís, ipv alleen met de penis die de natuur hem toevallig heeft aangemeten. Ja, mannen en vrouwen zijn verschillend. Maar als je je mannelijkheid al verliest als er een vrouw naast je komt staan, ipv in je schaduw te blijven hangen, dan moet je je misschien niet gaan afvragen waar er mis is met de wereld, maar voornamelijk wat er mis is met jóu. Want als je dáár al een kleine piemel van krijgt, hoe mans was je dan eigenlijk helemaal?
LEES OOK: Waarom papa mama niet moet bellen als ze een avondje uit is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
