De natuurlijke keizersnee: zo gaat dat eraan toe
Renée Koudstaal leeft tussen Parijs en Amsterdam, en schrijft onder anderen voor haar blog Le Style Parisien. Ruim 3 maanden geleden beviel zij in Nederland van haar 2e zoontje Mathis. Zij koos niet alleen voor een bevalling in het ziekenhuis maar ook voor een geplande keizersnee. De zogenaamde gentle C-section. Zij is van mening dat ouders meer inspraak moeten kunnen hebben op de manier waarop zij bevallen, of dat nou thuis, in de natuur, op de camping, in het ziekenhuis, met of zonder pijnstilling is.
“Dinsdag 15 uur?”
“Nee, dan wil ik graag mijn zoontje van school halen. Woensdag kan ik wel.”
“Oké, om 8 uur ?
“ Lieverd kan jij dan ook?”
” Prima, om 8 uur”
Daar zat ik dan, met agenda in de hand de datum en het tijdstip te plannen voor de geboorte van ons kindje. Ook al was dit een bewuste keuze, het voelde vreemd. Wat zet je dan in je agenda? Bevalling? Verjaardag van…? Met een reminder mocht ik het vergeten? Eigenlijk was dit het enige rare moment van mijn geplande bevalling. De rest voelde als heel natuurlijk. Mijn omgeving deed lief moeite om neutraal te reageren (tja als jij dit zo wil), maar ik merkte dat iedereen er toch wat van dacht. Voorzichtig kwamen de vragen los. Vragen die naar mijn mening niet aan mij maar aan verloskundigen en gynaecologen gesteld moeten kunnen worden. En het kwam altijd op één ding neer: “Wat mag en kan er eigenlijk?”
Lees ook: 10 Dingen die je (écht!) nog niet wist over een keizersnede
Mijn eerste kindje is ter wereld gekomen met een spoedkeizersnee na een dag lang weeën, extreem bloedverlies en een maanden lange revalidatie in verband met een beschadigde spier. Trauma? Nee, dat niet. Maar wel een duidelijk besef dat ook ik inspraak moet kunnen hebben op hoe mijn tweede kindje ter wereld komt. Wat mij betreft was dat via wederom een keizersnee maar dan zonder spoed, zonder rennen door gangen, zonder alles wat niet nodig was geweest als ik toentertijd op mijn strepen had gestaan. Het viel niet mee duidelijkheid te krijgen over wat er nu eigenlijk mogelijk is. De ene verloskundige vertelde weer totaal iets anders dan de ander. Een afspraak maken met een gynaecoloog in het ziekenhuis bleek onmogelijk. En van alle Google-zoekresultaten en Youtube-filmpjes werd ik ook niet vrolijk. Door toch veel door te vragen kwam ik bij een verloskundigenpraktijk terecht waar men bereid was met mij mee te denken en er alles voor te doen om mij te laten bevallen zoals ik dat wilde. Uiteraard mits het medisch verantwoord was voor moeder en kind. Het voelde goed, ieder zijn vak. Ik was druk bezig met het in verwachting zijn, mijn verloskundige met mijn honderden vragen en de medische kant van mijn zwangerschap. Ik kon dag en nacht bij ze terecht, er werd altijd snel teruggebeld en nooit gezeurd over een extra echo.
Via mijn verloskundige werd ik rond maand 7 doorverwezen naar een ziekenhuis dat de gentle C-section uitvoert. De communicatie tussen de verloskundige en de artsen in het ziekenhuis verliep vlekkeloos. Iedereen was altijd van alles op de hoogte, tot in de details toe. Ook de gynaecoloog stelde allerlei vragen om er zeker van te zijn dat ik deze beslissing bewust nam. Zonder te oordelen, maar kijkend naar de medische aspecten en risico’s van mijn keuze, die mij duidelijk en in alle rust werden uitgelegd. En dan komt de dag dat je je zoontje een fijne dag op school wenst, de taxi instapt om precies een uur later de verwarmde OK in gereden te worden. Daar staat een heel team te wachten, tot in de puntjes voorbereid op al mijn wensen. En meer dan dat. De anesthesist vraagt hoe Jim het allemaal vindt als grote broer, de gynaecoloog noemt mijn partner bij zijn voornaam en er wordt nog wat gegrapt over de Fransen (stel ik altijd op prijs). Om de minuut wordt mij gevraagd of het goed met me gaat. In mijn geval verloopt het allemaal voorspoedig, alleen wat langer dan gepland. Ruim 75 minuten later wordt ons zoontje geboren. Wij kijken mee door een transparant scherm en Mathis wordt vrijwel gelijk in mijn armen gelegd terwijl de artsen hun best doen om er een prachtig litteken van te maken. De gynaecoloog komt de dag zelf nog langs om mijn feedback te vragen, er wordt duidelijk naar mij geluisterd, van het begin tot het einde.
Achteraf gezien vind ik dat het woord gentle niet gebruikt moet worden voor dit soort bevallingen. Gentle is het niet, het blijft een enorme ingreep, die je ook nog tot in heel wat details bewust meemaakt. En uiteraard brengt het de nodige risico’s met zich mee, het is en blijft een operatie. De term gentle zou bijna misleidend kunnen zijn. Daarbij komt natuurlijk ook het na-traject. In tegenstelling tot sommige andere landen ervaar je binnen 12 uur een cold turkey omdat je morfine vervangen wordt door de oerhollandse pijnstilling’s methode met als basis paracetamol (ben er nog steeds van overtuigd dat dit placebo’s waren). Vervolgens is het credo dag 1 stabiliseren (weer tot leven komen), dag 2 mobiliseren ( lopen en douchen, ook al kan je dat nog niet), dag 3 exit (ook al woon je 3 hoog zonder lift). En dan beginnen de weken van langzaam herstellen. Kortom: je hebt het zwaar. (Hierbij mogen alle too-posh-to-push comments achterwegen gelaten worden)
Of dit de manier is waarop je wilt bevallen, is uiteraard een puur persoonlijke keuze. Maar dat iedereen deze keuze moet kunnen maken, gebaseerd op duidelijke en toegankelijke informatie en dankzij een flexibele samenwerking tussen verloskundige en ziekenhuis lijkt mij essentieel. Ik stapte 4 weken na de bevalling alweer het vliegtuig in, om heerlijk uit te rusten in Zuid-Frankrijk. 3 maanden verder ben ik weer helemaal de oude en kijk ik terug op een zwangerschap en bevalling die zijn verlopen zoals ik dat wilde. In overleg maar met respect voor mijn keuzes.
Lees ook: Als je mocht kiezen: natuurlijk bevallen of een keizersnede. Wat zou jij doen?
