De man van Esmay is doodsbang voor zijn sterilisatie
Na twee kinderen is het gezin van Renée en haar man af. Dus gaat er een knoop in bij manlief. En daar is hij flink nerveus over.
LEES OOK: Man, laat de boel eens doorknippen! Je vrouw heeft al genoeg gedaan
Ik denk dat er nu al langer gepraat is over het de sterilisatie van mijn man, dan over mijn beide bevallingen bij elkaar. Echt waar. En de dokter is nog niet eens bij zijn piemel in de buurt geweest. Dat de beslissing is genomen, is al heel wat. Want lange tijd stelde mijn man het uit. Bang was-ie, doodsbang. Niet voor de ingreep zelf, maar voor de gevolgen. Een onvruchtbare man, is dat nog wel een man? Daar kwam het een beetje op neer. En behoud ik mijn libido dan wel? Ik zag hem er stiekem naar googlen in een incognito-venster. Het arme schaap.
Op een avond, toen we samen op de bank zaten, zei hij opeens: ‘Nou, dan kan ik wel sterven?’ Ik had in de serie die we keken, geen aanleiding gevonden voor die plotselinge opmerken, dus keek hem vragend aan. ‘Ja, als ik geen kinderen meer kan maken, kan ik toch net zo goed sterven? Dan is mijn bestaansrecht vervlogen en mijn doel op aarde volbracht.’ Hij keek er heel ernstig bij, maar ik moest gewoon heel hard lachen. Hou toch op, zeg. Leven we nog in een grot? Draag jij nog een berenvelletje om die buik van je? We leven niet meer in de oertijd. Een man heeft meer bestaansrecht dan alleen zijn zaad. En is het opvoeden van de kinderen die je voortbrengt, dan niet ook jouw verantwoordelijkheid? Of ben je meer als een DIER dat bevrucht en er vandoor gaat? Mijn man haalde zijn schouders op. ‘Ik word er gewoon een beetje treurig van.’ Ik besloot mijn mond maar te houden. Mijn moeder zei vroeger weleens: heb je niets leuks te zeggen, zeg dan niets. Daar luisterde ik nu maar even naar.
Rond middernacht in bed lag ik er nog eens over na te denken. Mijn man lag toen allang te slapen. Die was natuurlijk doodop van al die zorgen. Zijn probleem had waarschijnlijk niet eens zoveel te maken met zijn geslachtsdeel. Zijn probleem was dat-ie ouder werd. Deze fase van het leven, het voortplanten, was volbracht. Ik persoonlijk denk dan alleen maar: mooi zo. Dat bevallen ging me prima af, maar twee keer vond ik genoeg. Maar mijn man moet er even afscheid van nemen. Van het idee dat we ouder worden. Dat dit het blijft. Seks is vanaf nu voor de leuk, niet meer om iets te bereiken. Ja, een orgasme. Als het een beetje meezit.
Een paar dagen later zaten we met een kop thee op de bank bij mijn moeder. En natuurlijk moest mijn man zijn komende ingreep even ter sprake brengen. Mijn moeder keek pijnlijk, alsof ze de knip zelf moest ondergaan. ‘Ik vergeet nooit meer hoe erg het misging bij je vader,’ zei ze tegen ons. ‘Hij kon niet eens meer een onderbroek aan, zo ontstoken was de boel.’ Naast me begon mijn man nerveus heen en weer te wiebelen. De afspraak was al gemaakt. Hij kon nu echt niet meer terug. ‘De dokter vertelde mij dat het maar bij 2% gaat ontsteken,’ probeerde hij het verontrustende bericht te ontkrachten. ‘Nou, dan was hij één van de gelukkige,’ lachte mijn moeder.
In de auto naar huis was het stil. Heel stil. Mijn man waarschijnlijk omdat hij bang was. Ik omdat ik heel zachtjes, stiekem hoopte dat die ingreep bij hem een beetje pijn zou doen. Niet helemaal ontstoken, maar gewoon net genoeg, zodat hij een dagje niet goed kan lopen. Ik heb twee kinderen gebaard. Zo door mijn vagina eigenhandig naar buiten geperst. Ik deed de borstvoeding, ook wanneer ze tanden kregen en in mijn tepel beten. Ik ging er ‘s nachts uit, zat halfslapend in de schommelstoel met ze. Nou, dan is dit zijn pijn. Een heel klein pijntje. Gewoon zodat we samen hebben geleden. En dat hij dan zou zeggen: ‘Als dit al zoveel pijn doet, kun je nagaan hoe bevallen voor jou moet hebben gevoeld.’ Dan glimlach ik, geef hem een liquid tab en wordt alles weer zoals het was. Met een beetje meer waardering en een stuk minder levende spermacellen.
Lees ook: Als je man – na een sterilisatie – vertelt dat je zwanger bent van een vierde
