De man van Elise ging er vandoor met de verloskundige: “Ik dacht dat ze het gewoon heel goed konden vinden”
Elise (33) kreeg vorig jaar een baby. De bevalling, die thuis plaatsvond, werd begeleid door verloskundige Anke. Elise was aanvankelijk heel blij met Anke. Het was een nuchter type met wie ze direct een klik had. Dat er een andersoortige klik tussen haar man Michael en Anke was, zag Elise totaal niet aankomen.
“Sprookjes bestaan niet. Dat had ik nu toch zo ongeveer wel kunnen weten. Toch geloofde ik erin. Ik dacht echt dat ik in een droom leefde. Ik, stewardess, werd enorm verliefd op een piloot (hoe cliché kan het zijn?), we trouwden na twee jaar intense verliefdheid en al snel raakte ik zwanger. Het kon niet op.
Mijn zwangerschap was pittig. In het begin had ik veel last van misselijkheid en ik was humeurig. Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat Michael toen al begon te twijfelen. Hij is een man, die het altijd voor de wind is gegaan en die niet gewend was aan enige tegenslag. Maar goed, het is gissen. Destijds heb ik eigenlijk niet heel erg op hem gelet, ik was met name met mezelf bezig.
Lees ook: Leonieke verloor binnen vier jaar twee kinderen.
De eerste afspraak met onze verloskundige herinner ik me nog wel heel goed. Anke was een buitengewoon lichtvoetig, spontaan persoon met een heel aangename uitstraling. Ze had meteen iets vertrouwds. Of ze knap is? Ja, ik denk het wel. Blond, slank. Ik let daar überhaupt niet zo op, maar ik vermoed dat mannen haar aantrekkelijk vinden. Meteen na de eerste afspraak bleken Michael en ik het over eens dat we Anke een heel leuk mens vonden. “Echt iemand met wie we bevriend zouden kunnen zijn”, zei ik nog. Michael knikte enthousiast.
Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer irritaties er tussen Michael en mij ontstonden. Er leek een verwijdering op te treden; ik wijtte het aan mijn geestelijke gesteldheid (ik was niet echt een blije zwangere), maar nu weet ik dat Michael het toen al aangelegd had met Anke. Hij ging niet meer vol voor mij, maar twijfelde enorm over ons huwelijk en onze toekomst.
Rond de negendertigste week werd Siem geboren, een flinke jongen van 3900 gram. De bevalling was goed te doen en ik was superblij dat Anke erbij was (ze rouleerde in een praktijk met nog drie andere verloskundigen, dus het had maar zo iemand anders kunnen zijn). Nadat ze me Siem in mijn armen gaf, heb ik haar enorm bedankt en woorden gebruikt als: “Zonder jou had ik echt niet geweten wat ik had gemoeten.” Dat was ook echt zo, want Michael heeft min of meer op een afstandje staan kijken terwijl ik door alle barenspijn heenging.
Het is zo goed dat ik op dat moment niet wist dat de keren dat Anke en Michael even de kamer uitstapten ze het niet over mij hadden, maar over hun relatie samen en dat ze niet wisten wat ze ermee moesten, of hoe ze het mij moesten vertellen. Ik was werkelijk gek geworden als ik daar op dat moment achter was gekomen. Aan de andere kant voelt het natuurlijk ook als een des te groot verraad dat dit allemaal gebeurde op het moment dat ik lag te puffen en in de kwetsbaarste positie allertijden was. Ik kan er daadwerkelijk niet over uit dat de man van wie ik dacht dat hij de liefde van mijn leven was, me zo in de steek heeft gelaten.
Maar hij deed het. Een maand na de bevalling. Hij heeft gewacht totdat ik weer redelijk op de been was. Ik dacht daadwerkelijk dat het best aardig tussen ons ging. Natuurlijk moesten we wennen aan het nieuwe ritme, maar Siem was geen lastige baby en ik genoot intens van hem. Michael was wel vaak even een uurtje weg in die eerste periode, terwijl hij niet hoefde te werken. Ik zocht daar echter niks achter, omdat ik er vanuit ging dat hij af en toe even naar een vriend ging om niet constant bedolven te zijn onder al dat babygeweld. Hij was in die uurtjes echter bij Anke. Hij had seks met Anke, terwijl ik zijn kind thuis zat te voeden. Walgelijk vind ik dat.
Precies vier weken nadat Siem geboren was, zei Michael tegen me:”Ga even zitten” en mijn hart zat meteen in mijn keel. Plotseling besefte ik dat het helemaal niet goed zat tussen ons. Dat er niks veranderd was, maar wat er dan mis was? Dat wist ik niet. Michael zuchtte diep en zei: “Het werkt niet tussen ons, Elies. Ik ben verliefd geworden op iemand anders.” Ik schrok enorm, begon te huilen en vroeg: “Wie?” Hij zei zachtjes: “Anke.” Eerst dacht ik nog: “Oh, die ken ik gelukkig niet.” Tja, wie denkt er aan haar eigen verloskundige? Maar toen ik zei: “Wie is dat?” zei hij: “Dat weet je best… De verloskundige.” Op dat moment verloor ik het helemaal. Ik heb geschreeuwd, ben hem aangevlogen en heb alles uit hem getrokken. Detail voor detail. Mondjesmaat vertelde hij me wat er gebeurd was. Al tijdens die eerste afspraak op de praktijk was er ‘iets’ tussen hem en Anke geweest en toevallig kwam hij haar twee weken later tegen in het uitgaansleven. Ze zoenden. Michael vertelden dat ze het allebei bij die ene zoen wilden laten, maar dat het gevoel steeds sterker werd en dat hij na elke controle-afspraak op de praktijk contact met haar had. Over hoe het nu verder moest en dat ze zo verliefd op elkaar waren. “Elies, het spijt me, het gaat gewoon niet over. Ik denk echt dat zij de vrouw voor mij is.” Nadat hij deze woorden had uitgesproken knapte er iets in me. Ik heb hem gevraagd te vertrekken en mijn moeder gebeld of ze wilde komen.
Twee weken later kwam Michael zijn spullen halen en is hij bij Anke ingetrokken. Anke heeft me nog een brief geschreven waarin ze haar excuses aanbood en iets vreselijks zei als: “Soms is de liefde sterker dan je ratio.” Ik kan er echt niet over uit dat dit me overkomen is, onder mijn neus, en dat ik het niet gemerkt heb. Heel even heb ik nog getwijfeld of ik het Michael moeilijk zou maken om zijn zoon te zien, maar ik wil deze strijd niet over de rug van mijn kind uitvechten. Siem gaat er nu om het weekend heen. Naar zijn vader en naar de vrouw die bij zijn geboorte was, maar niet zijn moeder is.
Lees ook: Karins dochter heeft kanker: “Ik hoop op een wonder. Een heel groot wonder.”
