De hel die zwangerschapsmisselijkheid heet
Als Femke vroeger een vrouw op tv dramatisch over een toiletpot zag hangen (wat dan moest aangeven dat de betreffende persoon zwanger was) dacht ze: “Nou nou nou, wat een overdrevenheid. Zo heftig zal die ochtendmisselijkheid toch ook niet zijn.” Voor die gedachte is Femke KEIHARD gestraft. De misselijkheid tijdens haar zwangerschap was een BITCH.
Ik ben twee keer zwanger geweest in mijn leven. De eerste keer duurde negen weken en had ik nergens last van, de tweede keer duurde negen maanden en vanaf week vier tot en met maand zes was ik verschrikkelijk misselijk en gaf ik de hele dag over. Nooit eerder voelde ik me zo ziek als toen. Ik hoorde kilo’s aan te komen, maar viel alleen maar af. Alle geuren waren me teveel en als ik alleen al probeerde op te staan dan ging er iets wiebelen in mijn hoofd waardoor ik instant ging kotsen.
Lees ook: Had jij ook zo’n last van deze 10 zwangerschapshormonen?
Als je zes maanden lang ziek bent is zwanger zijn niet leuk. Ik werd er zelfs half depressief van. Ging me afvragen waar ik aan begonnen was. Urenlang lag ik naar het plafond te staren en voelde ik dat de wereld doorging met leven, terwijl ik tot niets in staat was. Overgeven, dat kon ik, meer niet. Het frusterende vond ik ook dat er helemaal niets aan te doen was. Want: “Je mag geen medicijnen nemen tijdens je zwangerschap.” Ik kreeg wel misselijkheidstabletjes van de huisarts, maar die hielpen voor geen meter. Natuurlijk ging ik op zoek naar alternatieven, van die zweetbandjes met balletjes, die een bepaalde druk op je polsen geven waardoor je je beter zou moeten gaan voelen, homeopatische druppels, gemberthee, de dag rustig beginnen met een beschuitje op bed…als je diehard zwangerschapsmisselijkheid hebt, werkt dat dus niet.
Ik heb veel gejammerd en gezeurd om die verrotte misselijkheid tijdens mijn zwangerschap. En iedereen maar zeggen: “Als die baby er straks is, dan ben je het zo weer vergeten.” Ook merkte ik dat mensen mijn geklaag soms verwerpelijk vonden, want hallo, ik mocht blij zijn dat ik überhaupt zwanger geworden was. Wist ik wel dat er mensen waren die na jaren proberen nog steeds geen kind welkom mochten heten? Ja, dat wist ik wel, maar ik blijf erbij dat 174 dagen misselijkheid echt vreselijk is. Dan zie je de dingen niet meer in perspectief, hoor.
Als ik nu dus een vrouw in een televisieserie dramatisch over een pot zie hangen, voel ik intens medelijden. Omdat ik weet dat ochtendmisselijkheid vreselijk uit de hand kan lopen en je lol in een zwangerschap flink kan vergallen. Aan iedereen out there die dit meemaakt of heeft meegemaakt wil ik dan ook zeggen: Ik snap je! Ja, je krijgt er iets prachtigs voor terug, maar nee, je wist niet dat dit je kon overkomen. Dus zeur, huil en klaag. Het kan namelijk ontzettend lang duren als je de uren ligt te tellen terwijl je je niet kan bewegen uit angst dat er weer een golf van ellende door je heen trekt. Weet echter ook dat je er doorheen gaat komen en het achter je zult laten. Zozeer zelfs dat je het op de koop toeneemt dat je bij een nieuwe zwangerschap wederom zo misselijk zult kunnen zijn. Helaas is die kans namelijk heel hoog, als je het al eerder meemaakte.
Lees ook: Stapelgek van mijn zwangerschapsdementie.
