De eeuwige wedstrijd: keizersnede versus bevalling
Een keizersnede: Brenda heeft er geen ervaring mee maar had er bij de tweede zwangerschap stiekem op gehoopt. Dat het niet niks is, weet ze best. Maar waarom moeten die littekens steeds geshowd als ultiem bewijsstuk van de heftigheid?
Na een gecompliceerde, traumatische bevalling van mijn eerste betrapte ik mezelf erop dat ik bij de tweelingzwangerschap dacht: yes, een grote kans op een keizersnede dit keer! Natuurlijk wist ik van vriendinnen wel dat ook dat geen pretje is, en dat het herstel daarna meestal langer duurt. Nu kon ik na de eerste bevalling weken lang amper zitten/liggen/lopen en snakte ik naar morfine in plaats van die knullige paracetamolletjes. Dat herstelverhaal, daar had ik dus bij de gedachte aan een keizersnede vooraf niet zo’n probleem mee. Liever een buikwond dan opnieuw 24 uur helse pijn, gescheurde en ingeknipte stukken vlees aan den foef en een bijna dode baby, dacht ik. Maarja: de tweeling bleef eigenwijs goed liggen en ondanks het eerdere trauma kreeg ik geen keuze: ik zou gewoon natuurlijk gaan bevallen. Noodgedwongen sloeg de paniek om in berusting en knalde ik er EMDR tegenaan om met meer vertrouwen en zonder angst de bevalling te kunnen doorstaan. Ik vond de bevalling weer niet lollig, en ook deze baby’s hadden een slechte start (dit keer alleen door vroeggeboorte en niet door gepruts tijdens de bevalling). En hatsa, daar ging de hechtnaald weer aan de slag in onverdoofd gebied. Blijft toch een lekkere afsluiter.
Dat bevallen in de meeste gevallen gewoon verrekte pijnlijk en onprettig is, dat lijkt algemeen bekend. Er schijnen uitzonderingen te zijn, maar heel toevallig zijn die in mijn omgeving verdacht zeldzaam. Dan de keizersnede-moeders. Om me heen en online merk ik dat zij zich vaak niet serieus genomen voelen in wat zij hebben doorstaan. En met al die enge bevallingsverhalen, snap ik dat wel. Het lijkt zo oneerlijk makkelijk: verdoven, buik openmaken, baby eruit, buik weer dicht en daarna vooral even niet tillen. Nog los van het psychische stuk waar veel keizersnedemama’s mee te maken krijgen (ineens is daar je baby, tadaaaa!): ik geloof absoluut dat een keizersnede geen kattenpis is. Een buikoperatie: hal-lo! Dat kan toch ook iedereen bedenken?
Desondanks lijkt het altijd weer een wedstrijdje te worden. Ik merk dat ik inwendig soms een beetje boos word als ik weer het zoveelste keizersnede-litteken voorbij zie komen op Insta of in een blog. Vaak met de bedoeling om bespreekbaar te maken dat het heftig is, zo’n operatieve geboorte. Heel goed, ik hou ervan om taboes aan gort te slaan. Maar waarom moet dat zó? Om te laten zien dat jij het grootste litteken hebt, dat jouw ervaring erger was dan die van een ander? Moeten down-under-littekens dan soms ook online om daar tegenop te kunnen boksen? Het is allebei nogal wat, en je weet vooraf nooit hoe het zal lopen (en wanneer jij zelf weer kunt lopen). Een mensje op de wereld zetten is een aardverschuivende gebeurtenis, hoe dan ook. Het laat zijn sporen na op je lijf, of het nou je buik of je punaan is. Allebei zuur, maar wat hebben wij moeders het er graag voor over gehad. Daar hoeven we toch helemaal geen concurrentiestrijd om te voeren?
Lees ook: Deze vrouwen veranderden het litteken van hun keizersnede in een tatoeage
