Gwen (27): ‘De bevalling heeft mijn lijf verwoest en dat vind ik zo erg’

Gwen (27) is moeder van een zoontje van vijf maanden. De bevalling heeft haar lijf verwoest en daar heeft ze dagelijks last van. 

Lees ook: Leanne ligt elke nacht wakker van de herinnering aan haar bevalling: ‘Vaak moet ik huilen’

“Achteraf is het niet eens meer te achterhalen hoeveel inschattingsfouten er precies zijn gemaakt. Veel, dat is duidelijk. Maar ja, het was mijn eerste zwangerschap, en mijn eerste bevalling, dus ik had geen idee en nam alles aan van de verloskundige en de gynaecoloog. Zij zouden het wel weten, toch? In het kort: mijn eigen verloskundige had moeten zien dat mijn zoontje bovengemiddeld groot was en had me niet tot 42 weken moeten laten doorlopen. De verloskundige die bij mijn bevalling was – een invalster die ik nooit eerder had gezien – had moeten ingrijpen toen de ontsluiting niet vorderde en me eerder naar het ziekenhuis moeten sturen. Eenmaal daar hebben ze ook niet goed gezien dat ik echt een groot kind kreeg – meer dan negen pond – en dat het eigenlijk gewoon niet paste. Tegen de tijd dat ze daarachter kwam, was het al te laat. Alles wat kapot kon gaan, ging kapot. De bevalling heeft echt mijn lijf verwoest. Mijn zoontje is uiteindelijk geboren met een vacuümpomp en heel veel duwen en trekken. Hij bleef nog haken ook, het was vreselijk. Ik heb echt oprecht gedacht dat ik dood zou gaan, zo beangstigend. Voor mijn vriend was het ook heel erg, we hebben er achteraf samen een potje om gejankt.

Lees ook: Hoe mijn horrorbevalling mijn wens voor een tweede kind in de weg zit

Mijn zoontje maakt alles goed, zeg ik vaak. En dat is ook zo, hij is zo lief, zo mooi, zo geweldig. Als ik naar hem kijk, voel ik me compleet. En ja, dan verschuift veel van wat ik heb meegemaakt naar de achtergrond. Maar niet alles, daarvoor is het gewoon te veel. Ik bedoel: ik kan zijn kinderwagen niet zonder pijn in en uit de auto tillen, en dat zijn nog de goede dagen. Op slechte dagen kan ik hém niet eens tillen zonder pijn. Mijn bekkenbodem is naar de maan, ik ben zelfs incontinent als ik bijvoorbeeld iets optil of als ik lach. Ik heb elke week fysiotherapie en doe dagelijks mijn oefeningen, maar het lijkt niet eens te helpen. En als het nou gewoon zo was gelopen, had ik er misschien vrede mee kunnen hebben. Maar dat het te wijten is aan fouten die, als de verloskundige en de gynaecoloog beter hadden opgelet, te voorkomen waren geweest, maakt me nog elke dag boos. Ik loop zelfs bij een psycholoog om met dat gevoel te leren omgaan.

Ooit droomde ik van een groot gezin, nu durf ik geen tweede te krijgen. Ik hoop dat op termijn de angst slijt en dat ik het wel aandurf. Dan ga ik alles anders doen. Eisen stellen, alles in eigen hand houden. Mocht die tweede er met veel geluk toch komen, zal het me niet nog een keer mijn lijf kosten. Maar voor nu ben ik blij dat ik nog leef en probeer ik te leven met mijn trauma.”

Er zijn tegenwoordig ook allerlei cursussen die zich richten op jouw herstel na de bevalling. Kijk voor meer informatie op Baby op komst.