De Babyshower: do or don’t?
Toen Vala zwanger was van haar tweede Terrorist, organiseerden haar Amerikaanse vriendinnen een Babyshower voor haar. Compleet met 3000 roze ballonnen en een manshoge roze luiertaart. Ook in Nederland winnen de babyfeestjes aan populariteit. Vala voelde zich er destijds best een beetje ongemakkelijk bij. Maar wat vind jij? De Babyshower: leuk, of voornamelijk overgewaaide Amerikaanse onzin?
Ik was dus zwanger in Amerika. En in Amerika is zwanger zijn een Ding. Echt een Ding. Amerikanen zijn gek op zwangere vrouwen. Hele winkelketens zijn er uit de grond gestampt om de vrouw in Blijde Verwachting te accommoderen. Vanaf het moment dat dat plusje op die stick verschijnt word je van alle kanten bekogeld met flessenwarmers en tepelhoedjes. Negen maanden lang ben je een soort koningin. Met als klap op de vuurpijl, het absolute gloriemoment, zo rond de achtste maand: de Babyshower. De dag waarop je, letterlijk dus, op een troon mag plaatsnemen en je onderdanen (lees: niet-zwangere vriendinnen) je gezwollen voeten kussen en je bedelven onder de spullen, die je:
- niet helemaal precies weet te definiëren
- eigenlijk gewoon niet echt nodig hebt (want een billendoekjesverwarmer is echt, heus, gewoon een beetje onzin)
- nergens kwijt kunt (omdat je zelf alles al gekocht hebt, zelfs de meest geoefende baby niet tegen die hoeveelheid pakjes op kan spugen en je dan bovendien wéér naar de Ikea moet om een extra kledingkast te kopen).
Lees ook: Hoe krijg je een zwangere vrouw over de zeik? Nou, zo!
Ondanks herhaaldelijke Hollandse nuchterheidsprotesten van mijn kant, wilden mijn Californische BFF’s er niks van weten. Ik moest en zou een Babyshower hebben. Dus die kwam er. Een Italiaans restaurant werd afgehuurd, volgestopt met roze ballonnen met teksten als ‘Cutest little princess’ en ‘Mommy loves you’ en ik was vier uur lang bezig de hele collectie van BabyGap uit te pakken, onder het genot van menig alcoholvrije versnapering met roze parapluutje en in een feestjurk met ruches die eigenlijk niet geschikt is voor vrouwen die niet goed meer kunnen ademen, omdat er een mens in wording de billen tegen hun middenrif heeft geparkeerd. Uiteindelijk kwam ik uitgeput en met een spectaculaire reeks harde buiken van de sugar rush thuis, waarna manlief de hele avond vloekend heeft geprobeerd alle nieuwe kleertjes en psychedelisch flikkerende babygyms opgeborgen te krijgen. Ja, het was een memorabele middag.
Uiteindelijk was Terrorist nr. 1 nog het meest verguld met de ballonnen, die zeker nog tot ver na de uitgerekende datum door ons appartement hebben gezweefd en heeft zijn zusje nog niet eens de helft van alle gekregen mierzoete pakjes gedragen. Echt, ik vond het superlief van die Amerikaanse meiden, maar een beetje over the top was het ook wel. Gelukkig staan we hier steviger met onze voeten in de Nederlandse klei. Toch? Het begint er steeds meer op te lijken van niet. Want ook hier regent het tegenwoordig Babyshowers en ben je eigenlijk een beetje zielig als je op een gegeven moment niet door je vriendinnen wordt verrast met cupcakes in de kleur van het geslacht, gezellige spelletjes als ‘Ruik de luier’ en hilarische cadeautjes in de vorm van flessen wodka en leren stringetjes ‘voor als de oester weer open gaat’. Tja. Ik weet het niet, hoor. Misschien ben ik ouderwets, maar wat mij betreft houden we het gewoon lekker Nederlands bij een beschuit met muizen na het werpen en kopje thee met een rammelbal van de Prenatal. Maar blijkbaar ben ik ouderwets.
Hele familieruzies ontstaan er over wie er wel of niet op wiens Babyshower was uitgenodigd en wie er toen het grootste/beste/hipste cadeau heeft weten te presenteren. Ik heb het zelf gezien. Een kennis van mij presteerde het zelfs om een wensenlijst rond te mailen aan iedereen in de vriendenkring, ‘voor het geval dat’, waarop slechts presentjes stonden aangevinkt van minstens 75 euro, of meer. Dan vraag ik me toch een beetje af wat er mis is met een knisperboekje van de Hema. Blijkbaar baren we tegenwoordig alleen nog maar luxepaarden.
Het krijgen van een baby, dat mag wat mij betreft gevierd worden. Want het blijft toch een klein wonder. En dus mag je daar ook best wel een ballon of wat voor opblazen. Maar waarom nou toch ook hiermee de Amerikaanse kant op? De komende tijd verwacht ik in mijn vriendenkring nog best wat babies, dus ik zal nog heel wat luiertaarten te moeten aansnijden. Het is daarom jammer dat ik al die spullen van mijn eigen Babyshower in de States heb laten liggen. Dat had namelijk nog best een aardige duit opgebracht op Marktplaats en daar had ik dan weer al die dure camera-babyfoons van kunnen betalen. Nu neem ik maar gewoon een tweede hypotheek op mijn woning voor al die kraamcadeaus. Dat is tenslotte ook heel Amerikaans.
Lees ook: Deze 18 dingen kunnen alleen zwangere vrouwen begrijpen.
Lees meer van Vala op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
