Dacht je alles gehad te hebben met die bevalling, krijg je dit…
Als je eenmaal een kind hebt gebaard denk je dat je het ergste waar je als vrouw mee te maken krijgt wel hebt gehad. Na een bevalling is er tenslotte niet veel ergers meer. Of wel?
Vroeger begreep ik ze nooit zo goed, die meisjes die met gym op de bank bleven zitten omdat het weer die tijd van de maand was. Vriendinnen die vijf dagen per maand niet op college verschenen omdat hun baarmoeder zich schijnbaar met grof geweld binnenstebuiten keerde waardoor ze met kruiken en grootverpakkingen pijnstillers aan huis gekluisterd waren. Collega’s die zich om de 28 dagen ziek melden omdat de krampen ze verhinderden rechtop aan de vergadertafel te komen zitten. Schromelijk overdreven wijvengezeik vond ik het altijd. Ik kon het tenslotte af met een pakje inlegkruisjes en verdoving had ik al helemaal niet nodig. Inmiddels weet ik: deze vrouwen verdienen een lintje. Want deze vrouwen wisten al lang voor ze een kind kregen hoe het is om te bevallen. En sinds ik mijn eerste kind kreeg beval ik iedere maand opnieuw en ook nog eens dagenlang. Je denkt dat je na je bevalling het ergste wel gehad hebt, maar dames, vergis je niet. Sommige vrouwen leren pas daarna wat pijn is.
LEES OOK: Mama, kijk eens wat vaker in de spiegel – en zie hoe mooi je bent.
168 Uur bevallen
Toen ik laatst van mijn werk naar het station liep, moest ik moeite doen om niet van mijn stokje te gaan van de buikpijn. Het werd me letterlijk een paar keer zwart voor de ogen en eenmaal in de trein liep het klamme zweet me van mijn rug. Thuis moest ik direct gaan liggen zodat ik de krampen weg kon puffen. Is die vierde er dan toch gekomen? Nee hoor, ik moest alleen maar ongesteld worden. Maar dat is sinds ik moeder ben een hele, nou ja, bevalling dus. Iedere maand vraag ik me opnieuw af of er in mijn baarmoeder misschien een onopgemerkt kind is blijven steken wat zich wanhopig en met grof geweld een weg naar buiten probeert te banen. Mijn menstruaties doen namelijk net zoveel pijn als een bevalling en eigenlijk meer, want ook al spuit ik de ibuprofen recht in mijn aderen, dan is het effect daarvan nog steeds bij lange na niet te vergelijken met die van de ruggenprikken die ik tijdens mijn bevallingen gehad heb en bovendien duurt een bevalling doorgaans ook geen 168 uur en mijn menstruaties tegenwoordig wel. Dus als ik zou mogen kiezen, dan ging ik nog liever elke maand bevallen dan dat ik ongesteld werd. Want een paar stukjes overtollig weefsel lozen, kost me meer moeite dan een heel mens naar buiten persen.
Rammelende baarmoeder
Het zal zeker niet voor elke moeder gelden (en ik hoop oprecht voor jou dus niet), maar er zijn er velen met mij die na de komst van hun kinderen zijn blijven zitten met een rammelende, lekke baarmoeder die iedere maand opnieuw op instorten lijkt te staan. In mijn geval loopt het bloed soms letterlijk van de trap af als ik ‘s ochtends opsta en hebben mijn collega’s mijn man al eens moeten bellen om me van kantoor naar de EHBO te brengen, omdat ik door mijn benen zakte van de pijn. Ik vind het echt een naaistreek van de collega-moeder die zich Natuur noemt, want hállo, alsof je als vrouw al niet genoeg ellende te verduren hebt gehad door een kind te dragen en te baren. Tenslotte komen we niet al te lange tijd daarna ook alweer in de overgang, met alle opvliegers en droge schuursponzen van dien, dus een lekker rustig intermezzo voor die tijd lijkt me wel gerechtvaardigd. Is dat nou zoveel gevraagd?
Hoort erbij, mevrouwtje
De medische wetenschap kan blijkbaar ook niet veel voor ons doen, want menig arts heeft bij mij al z’n schouders opgehaald en iets gezegd in de trant van: “Tja mevrouwtje, dat hoort erbij”. Waarna ik dan naar huis gestuurd word met een potje ijzerpillen voor mijn schrikbarend lage HB en het advies om maar even ‘lekker rustig aan te doen’. Wat eigenlijk hetzelfde is als tegen de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties zeggen dat-ie die wereld gewoon even een weekje moet laten voor wat het is en dan maar moet kijken wat er nog van over is. Tenslotte: alsof een moeder tijd heeft om de boel de boel te laten en op d’r gemakje een paar dagen leeg te bloeden ofzo?! Dan weet je in ieder geval zéker dat de wereld tragisch en met donderend geraas ten onder gaat.
Warme kruiken en kilo’s chocola
Voor veel vrouwen is het vooruitzicht van ouder worden iets waar ze tegenop zien. Ik ben echter opgehouden met het smeren van anti-aging crème en ik overweeg te stoppen met sporten en te beginnen met excessief drinken en roken, in de hoop dat ik het proces kan versnellen. Dan zijn mijn eierstokken en baarmoeder misschien binnen afzienbare tijd zo verschrompeld dat ik de rest van mijn vruchtbare jaren én de overgang er voor mijn 40ste doorheen gejast heb. Zal wel even afzien worden met al die eitjes die nog afgestoten moeten worden en de opvliegers tegelijkertijd (ook financieel, want de wasmachine zal wel overuren draaien als ik zowel mijn slipjes als mijn t-shirts uit moet wringen), maar dan ben ik er maar vanaf. En mochten mijn dochters later van die meisjes worden die iedere maand de gymles overslaan, dan zal ik ze mijn steun betuigen met warme kruiken en kilo’s chocola. Want stel je voor dat je al vanaf je vijftiende aan het bevallen bent. Je zou er spontaan geen kinderen meer van willen krijgen.
LEES OOK: Geen doekje, maar verlof tegen het bloeden (wil jij ook ongesteldheidsvrij?).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
