Bye bye Barack (en waarom ik nu mijn hart vasthoud voor mijn kinderen)
Afgelopen nacht hield de Amerikaanse president Barack Obama zijn afscheidsspeech. Na 8 jaar in het Witte Huis moet hij deze maand plaatsmaken voor Donald Trump. En moet de wereld zich schrap zetten voor andere tijden, zo vreest Vala. Andere tijden voor ons, maar vooral ook voor onze kinderen.
Bye bye Barack, ik zal je missen. Laatst keek ik naar één van de laatste interviews die je gaf, samen met je vrouw Michelle, en toen heb ik echt even gehuild. Wat was ik blij toen je gekozen werd, wat een stap voorwaarts voor de wereld vond ik dat. En nu voelt het alsof we er twee terug moeten zetten, alsof alles wat er bereikt is gewoon weer in elkaar stort. Wellicht is dat hoe het nou eenmaal gaat met vooruitgang, dat dat niet kan zonder horten en stoten, zonder pijn, moeite en verzet. Misschien hoort het erbij, dat zou natuurlijk kunnen. Maar toch ben ik bang voor wat er nu dan komen gaat. Voor mezelf, maar vooral ook voor de wereld in het algemeen. De wereld waarin mijn drie kinderen moeten opgroeien.
Lees ook: Geen geld voor zielige kinderen. Maar…waar is het dan gebleven?
Acht jaar geleden, toen Barack Obama voor het eerst dat podium betrad, riep hij zijn volk op tot samenwerking. Samenwerking in een land dat ernstig verdeeld was. Een wereld die uit elkaar dreigde te vallen. Obama riep iedereen op zich met elkaar te verbinden, omdat dat de enige manier is om uiteindelijk te overwinnen. Want alleen sámen kunnen we er iets van maken. Strength is in numbers, tenslotte, niet in individuen. Dat is nou eenmaal van oudsher al een natuurwet en de mens is en blijft een kuddedier. En hoe meer de kudde uit elkaar gedreven wordt, hoe kleiner de kans is op overleven. En als we zo doorgaan, dan ben ik bang dat het niet zo lang meer duurt voor we met uitsterven bedreigd worden.
Waarom schrijf ik over dit soort dingen op een website over kinderen en ouderschap? Dat werd me laatst eens gevraagd. En er werd ook gezegd dat men mij ‘niet nodig heeft voor politieke vorming’. Dus of we ons op Me to We alsjeblieft gewoon bij onze leest konden houden: poepluiers en slapeloze nachten. Maar ik ben van mening dat politiek en maatschappelijke betrokkenheid wel degelijk een belangrijk onderdeel zijn van het ouderschap. Omdat het onze taak is onze kinderen te leren wat goed is en wat kwaad. Om elkaar te respecteren en waarderen, ook als we van elkaar verschillen. Om een gezonde, harmonieuze wereld voor hen achter te laten. En om die wereld maak ik me steeds meer zorgen. Het begint namelijk zo langzamerhand een plek te worden waarop ik mijn kinderen, als ik er over een tijdje niet meer ben, eigenlijk niet meer achter durf te laten. Omdat ik hem niet veilig vindt. En ook vooral: niet mooi.
Er wordt vaak geroepen: maak je niet druk, dat is daar en niet in Nederland. Niet ons pakkie-an. Maar echt, vergis je niet, zo ver van ons bed zijn de Verenigde Staten niet. Nu is het daar Trump, maar daarmee is de toon gezet. En het is nog steeds de toon die de muziek maakt. Wat als straks niet alleen ver weg van ons de klanken van The Donald en Putin weerklinken, maar opeens ook heel wat dichterbij van Marine LePen en Geert Wilders? Wat als alles wat we straks nog horen “Minder! Minder! Minder!” is? Want de wereld is een fragiel kaartenhuis en als er één kaart omvalt, dondert de hele boel bliksemsnel in elkaar. En wie liggen er dan onder het puin, gewond en hulpeloos? Juist, onze kinderen. Die dan moeten zien te overleven in een wereld die kapot is. En waarin niemand elkaar meer de hand om reikt om de rotzooi op te ruimen. Omdat we elkaar hebben losgelaten, in plaats van vast gehouden.
Nu, meer dan ooit, moeten we verbinden. Door te communiceren, begrijpen, geven en aanpassen. Wat we niet moeten doen is splijten. Verdelen door te veroordelen, haten en polariseren. Ik gun mijn kinderen meer, beter, mooier. Ik gun mijn kinderen leiders om in te vertrouwen, naar op te kijken, die zich inzetten om de wereld te verbeteren. Geen leiders die weinig anders doen dan hun macht gebruiken om in 140 tekens haat te zaaien. Dus bye bye Barack, ik zal je missen. En ik hoop dat je stem zal blijven resoneren in het Witte Huis. In het Witte Huis en in de wereld. Zodat mijn kinderen hem zullen horen, boven de stem van de verdeeldheid uit. Zodat ook wij hem, hier ver weg in Nederland, nog zullen horen, nu en vooral ook straks in maart. Want je opvolgers die nu het wereldtoneel proberen te beklimmen, die kunnen weliswaar heel goed blaten, uiteindelijk leveren ze maar bijster weinig wol.
Lees ook: Weg met die goedkope meuk! (Waarom je niet meer naar de Action moet).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
