Brief aan zwangere vrouwen: “Je kunt het aan, die baby! Echt!”

Toen Femke zwanger was, kreeg ze van alle kanten te horen: “Geniet er nog maar even van…” Ze wist niet precies wat men daarmee bedoelde, maar veel goeds leek het niet te zijn. Daarbij was ze mega-onzeker: Zou ze wel van het kind houden? Zou ze wel weten wat ze moest doen? Zou ze ooit nog wel eens dronken kunnen worden? Op al deze vragen kwamen (uiteindelijk) heel positieve antwoorden en in deze brief aan zwangere vrouwen deelt Femke haar inzichten.

Lieve zwangere vrouw,

Daar zit je dan. Verwachtingsvol uitkijkend naar de geboorte van je kind. Misschien heb je een fijne zwangerschap zonder al teveel klachten, maar misschien ben je je tijd echt aan het uitzitten, omdat je gek wordt van de misselijkheid/kramp in je kuiten/ moeheid en een halve depressie. Er is maar één ding dat je echt in je oren moet knopen: “Laat je niet gek maken door de buitenwereld!” Je krijgt een lading adviezen over je heen van heb ik jou daar. En iedereen gaat haar zwangerschap met de jouwe vergelijken (‘Oh, dat had ik helemaal niet, maar ik deed dan ook…’). Vervolgens gebeurt hetzelfde, als je acht maanden zwanger bent, over de bevalling (‘Nee, joh, een ruggeprik is niet nodig, je moet het op eigen kracht doen’) en als het kind er dan is, word je om je oren geslagen met slaaptrainings- en borstvoedingsadviezen.

LEES OOK: Waar je naar terugverlangt als je niet meer zwanger bent

Als zwangere en jonge moeder heb je geen idee. Dat is gewoon zo. Je word een wereld ingegooid waarvan je het bestaan niet kende en je klampt je aan alle kanten vast aan die adviezen. Je bladert je helemaal suf in de Oei, ik groei-boeken en als jouw kind afwijkt van wat daarin beschreven staat, voel je alleen maar onzekerder. MAAR DAT HOEFT DUS NIET. Want echt waar, je vogelt het allemaal vanzelf wel uit. Daar heb je geen enkel boek of ongevraagd advies bij nodig. Als jij het echt even niet meer weet dan vraag je het aan een vriendin, die het al eens heeft meegemaakt en die je vertrouwt, en that’s it! Laat de rest van de meningen lekker van je afglijden. Ik kan je vertellen: het kost je veel te veel energie om je er druk over te maken.

Ik had bijvoorbeeld in mijn hoofd geprent dat ik instant van mijn kind zou houden. Want dat had ik ergens gelezen. Maar toen Max op mijn buik gelegd werd, keek ik naar hem en dacht ik: “Oh jee, ik voel niks, ik voel niks, IK VOEL NIKS” Helemaal in paniek was ik dat ik dat ik niet meteen head over heels was van dat lieve kleine baby’tje. Ik zei tegen mijn man: “Volgens mij moet ik meer van hem houden dan van jou, maar dat is niet zo…huhuhuhuuu” Wees dus niet bang als jij hetzelfde ervaart. Het komt vanzelf.

Ook iets waarover ik me al druk maakte voordat de baby geboren werd: “Weet ik wel wat ik moet doen?” Ja, hoor, zeiden de boekjes, bij je baby krijg je meteen moeder-intuïtie geleverd. Kan ook tegenvallen. Er zijn vrouwen, zoals ik, die zich radeloos afvragen wat ze moeten doen als ze met baby in maxi-cosi terugkomen uit het ziekenhuis. Je zet het kind neer in het midden van de kamer en denkt: “En nu?” Ik had de neiging om mijn kind de hele tijd vast te houden, totdat ik besefte dat dat niet ging. Dat ik zelf ook moest slapen. Het komt vanzelf. Dat besef.

Maar soms duurt het even. Je kunt een poosje zoekende zijn en je geen raad weten. Je kunt een poosje hartstikke labiel en jankerig zijn. Je kunt denken: ‘Ik word gek als ik nu niet één nacht genoeg slaap krijg’ Je kunt een huilbaby treffen en een keertje denken: ‘als ik een kussentje op zijn hoofdje druk, dan stopt het huilen tenminste!’ Maar weet je wat het is: over het algemeen worden er maar heel weinig mensen gek en zelden laat er iemand een huilbaby stikken met een kussen. Je kunt het aan. Echt waar.

Een baby is heftig, maar niet het einde van de wereld heftig. Het is even buffelen in je eigen cocon, waarin niemand anders dan die baby bestaat, maar langzamerhand opent de wereld zich weer en kun je je weer over andere dingen dan die baby drukmaken. Er komt een dag, niet al te lang na die bevalling, dat je heel graag met je beste vriendin uiteten wil en een goede fles wijn aan laat rukken. De één mist haar kind op zo’n avond als een gek, de ander niet, maar allemaal rennen we na afloop naar huis om nog even dat zoete slapende gezichtje te kussen.

Want het leven was al mooi, maar door dat nieuwe leven is het alleen maar mooier geworden. Terugkijkend op mijn kraamperiode en het eerste jaar kan ik zeggen dat ik alles vooral heel intens heb ervaren. De vermoeidheid, maar ook het geluk. Lieve zwangere, maak je dus vooral niet druk. Het komt goed, sommige mensen gaan rechtdoor, anderen linksaf, maar uiteindelijk treffen we elkaar ergens in het midden en hebben we allemaal een ander verhaal. Precies wat het leven interessant maakt, nietwaar?

Liefs,

Femke

LEES OOK: 32 Dingen die je denkt als je heel graag zwanger wilt worden