Brief aan Victoria Koblenko: hoe flik je dat allemaal als kersverse moeder???

Victoria Koblenko heeft onlangs een kind gekregen. En het lijkt alsof het haar allemaal komt aanwaaien. Zoals alles bij haar eigenlijk. Franke vraagt zich dus af: hóe dan?

Beste Victoria,

Ten eerste: gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje Kiy. Hoe oud is hij nou? Bijna twee maanden inmiddels?Ik schrijf je deze brief omdat ik me een en ander afvraag. Ik ben dol op je hoor, altijd al geweest. Je bent een sterke, stoere vrouw, en je ziet er altijd uit om door een ringetje te halen. Je uitzinnige jurkenstijl, ik hoef er zelf niet in te lopen want het lijkt me gewoon niet zo handig in de speeltuin, maar man, man, wat zie je er altijd prachtig uit. Gestreken, glad, perfect.

Lees ook: Brief aan alle perfecte moeders van Nederland.

Daarom ben ik je sinds kort een beetje aan het volgen. Omdat ik nou hartstikke nieuwsgierig was hoe het jou, als perfecte vrouw, zou vergaan. Die zwangerschap, die bevalling, die baby. Toen Me-To-We-collega Renkse zich hardop afvroeg hoe jij het zou gaan doen, voorspelde ik dat je er nog eens een harde dobber aan zou krijgen. Juist omdát je zo perfect bent, en ik na vier jaar moederen inmiddels weet dat perfectionisme niet de handigste eigenschap is in combinatie met het verse moederschap. Dat je dat perfectionisme af en toe opzij moet zetten ter wille van het welzijn van je baby. Dat je die aambeien moet leren accepteren, of het feit dat je je baby met bloedend hart naar de crèche brengt vijf dagen per week, of omdat je huis een zooitje wordt. Geen enkele moeder is namelijk perfect, zelfs de perfecte niet.

Het is nu krap twee maanden na je bevalling. Het lijkt wel of álles van het moederschap je zo gladjes vergaat, net zo gladjes als je uiterlijk altijd is geweest. Natuurlijk, ik heb ze echt wel gelezen hoor, de mindere kantjes van je zwangerschap, dat je misselijk bent geweest, je je niet meer kon scheren, met die buik in de weg, en dat je seks maar een opgave vond. Een en ander begeleid door grappige plaatjes op je Instagram-account. Waarbij iedereen alleen maar kan concluderen, jezus mina, zelfs over haar kwalen kan ze charmant grappig doen in plaats van verbitterd, boos, moe of teleurgesteld.

Toen je eenmaal was bevallen, vertelde je dat je de bevalling wel mee vond vallen. Je eerste werkdag, na 21 dagen verlof, geloof ik, die was ook al zo leuk (kon je lopen dan? En staan? En had je geen last van bloedverlies? Of stuwende borsten?! Hoe dan?!?! Nou ja, laat ook maar, je hoeft helemaal niet plastisch te worden, nee liever niet zelfs, ik blijf het me wel gewoon afvragen). Als kers op de taart verscheen begin oktober een bericht in het AD, waarin je zegt dat je nog verliefder bent op je man dan je al was, dat hij super chill is met de baby, dat je zoveel geduldiger bent geworden nu je moeder bent. Het kan niet mooier, allemaal.

Begrijp me goed, ik bedoel het niet sarcastisch. Echt niet. Ik heb er namelijk geen enkel belang bij te twijfelen aan je motieven. Bovendien ben je moeder, net als ik, en ik denk dat wij moeders elkaar wat vaker zouden moeten steunen in plaats van elkaar afzeiken. Bovendien snap ik maar al te goed dat je je smetvrije imago schoon moet houden, dat is je vak. Klagen op een klagerige manier, balen, het even niet meer zien zitten: dat kan nou eenmaal niet. De lat ligt hoog voor je.

Maar stiekem, als ik ’s avonds met vet haar op de bank zit, in mijn lobberige joggingbroek, met afgesleten Uggs en een dodelijk vermoeid gemoed van rondrennen met twee kleine kinderen, een baan, een man, een huis dat moet worden onderhouden, noem maar op, vraag ik me toch af: HOE DOET ZE DAT? En zo snel weer op de been, én een Insta vol prachtige en grappige plaatjes, én die zorgvuldig overwogen quotes waaruit blijkt dat je alles zo goed onder controle hebt? Ik vind het maar knap. Kanonnen.

Mocht je nog tips hebben voor ons ploetermoeders, in lubberige kleren, met melkvlekjes op de schouders aankomend op het werk, daas van het slaapgebrek, met uitgroei omdat we de kapper al een jaar niet meer hebben gezien, totaal geen zin in seks hebbend en ga weg met je piemel, compleet de weg zijnd af en toe: kom maar door. Gewoon, je merk lippenstift bijvoorbeeld, of hoe we weer verliefd kunnen worden op onze man, stijf van de hormonen en het slaapgebrek. Of hoe we zo komisch uit de hoek kunnen komen op Instagram: we horen het graag.

En als je eens een keertje bij ons wilt uithuilen of klagen, dan mag dat ook. Daar zitten we hier immers voor. En dan zullen we louter luisterend oor zijn. Beloofd.

Lees ook: Waarom de eerlijkheid van moeder Victoria Koblenko geweldig is.