Brief aan alle single moeders: ‘Jullie zijn niet zielig, dat weet ik heus wel’
Janneke kan het niet geloven dat er vrouwen zijn die in hun eentje één of meerdere kinderen opvoeden. En daarom schrijft ze een brief aan alle single moeders.
NIETS MISSEN?
Schrijf je dan hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
Lieve single moeders, ik kan deze brief eigenlijk gewoon samenvatten in één woord: respect. Respect dat jullie in jullie eentje een huishouden voeren, boodschappen doen, koken, opruimen, werken, de administratie doen, de broodtrommeltjes inpakken, tranen drogen, pleisters plakken en verjaarspartijtjes organiseren. Respect dat jullie tussen de bedrijven door waarschijnlijk ook nog contact onderhouden met de vader van de kinderen via een heen-en-weer-schriftje of ongemakkelijke gesprekken – althans, dat stel ik me zo voor. Contact met een ex is sowieso geen sinecure, laat staan als er ook nog eens een paar kinderen in het spel zijn. Of een nieuwe partner aan een van beide kanten, die ook ineens een rol krijgt in het gezin. Enorm respect ook aan de moeders die het aandurfden om in hun eentje moeder te worden – die niet wilden wachten op een liefdespartner om dat zo gewenste kind te krijgen. Respect kortom aan álle single mama’s. Respect dat jullie elke ochtend weer met frisse moed opstaan om aan een nieuwe dag te beginnen vol kinderhectiek, zonder uit te kunnen kijken naar het moment dat iemand je even een paar taken uit handen neemt.
LEES OOK: Hoe ik dagelijks worstel met de balans tussen moederschap en werk
Jullie zijn niet zielig, dat weet ik heus wel. Ik heb me ook nooit zielig gevoeld toen ik single was, ook al had ik toen nog geen kinderen. Je kunt heus wel je eigen boontjes doppen en beter gelukkig alleen dan ongelukkig samen, nietwaar? En als je single bent, heb je meer tijd om leuke dingen te doen met vrienden en vriendinnen, die bijna een soort familie van je kunnen worden. Maar ik vond single zijn af en toe wél vermoeiend. Het altijd maar doorgaan, altijd alles zelf moeten bedenken en nooit iemand die aan het einde van de dag vroeg hoe het met je was – tenzij je je moeder belde. En dan was daar ook nog de waarom-kwestie die af en toe de kop opstak. Waarom zijn de dingen niet gelopen zoals ik had gehoopt? Komt er ooit nog eens een nieuwe liefde die echt de moeite waard is? Er waren tijden dat ik bijna een fulltime baan aan die kopzorgen had. En daar hebben jullie dan weer geen tijd voor, want jullie zijn moeder. Dat ís al een fulltime baan.
Het voordeel van single moeder zijn boven kinderloos single, lijkt me dat je niet écht in je uppie bent. Je hebt immers de kinderen. Maar dat lijkt me tegelijkertijd ook een nadeel. Voor je het weet spreek je een hele dag alleen maar kindertaal. En hoe doen jullie dat met daten, als je daar überhaupt al aan toe komt? Ik heb heel wat dates uitgezeten waar ik echt de kosten van een oppas niet voor had willen neertellen. Ik zou die pijp bij voorbaat al aan Maarten geven. En als je op een goeie dag het geluk hebt dat het wél klikt met iemand, moeten jullie en passant ook nog eens uitzoeken of de date in kwestie wel matcht met de kinderen. Ik zeg het nog maar eens: respect.
Hoe houden jullie de hele boel draaiende zonder dat de me-time erbij inschiet? Ik vind het al best lastig als manlief één avondje weg is. Ik durf op zo’n avond bijvoorbeeld niet in bad. Wat als je net tot je kin in het schuim met ingezeept hoofd ligt weg te dommelen en er begint een kind te huilen? Ten eerste hoor je dat dus helemaal niet, want er zit allemaal schuim in je oren en de afzuiger staat aan. En dus lig je bij voorbaat al niet lekker. Hoe doen jullie dat? Hebben jullie heel goeie back-upadressen voor als je een keer in bad wilt of in het weekend naar de kapper? Of besteden jullie de kinderen met een gerust hart uit aan papa en nemen jullie dan je momentje voor jezelf? En dan maar hopen dat papa geen halve gek is, zoals ik wel eens heb opgevangen uit verhalen van dezen en genen. Waardoor je nooit zeker weet of je de kinderen nog terug krijgt en zo ja, hoe laat en of je ooit nog de kleren terugziet die je ze had aangetrokken en of je niet via je kind zult terughoren dat jij op de een of andere manier niet deugt als moeder. Waardoor je zomaar gaat twijfelen aan jezelf, terwijl je heus wel weet dat je er alles aan doet om een zo goed mogelijke moeder te zijn.
Als ik single moeder was, zou ik trouwens voortdurend aan mezelf twijfelen, maar ik beschik volgens mij niet over de talenten die het single-moederschap van je vereist. Misschien beschikt niemand daarover trouwens, misschien ontwikkel je die vanzelf. Binnenkort moet mijn vriend een weekje naar Parijs voor zijn werk, en dan ga ik dus met de kinderen bij mijn moeder bivakkeren. Kijk, daar ga je al. Het idee om 24/7 paraat of in elk geval ‘aan’ te moeten staan – ik vind het best een opgave. En dan heb ik het over een weekje! Jullie doen dit al veel langer dan een week en ik heb jullie nog nooit horen klagen. Daarom maak ik voor jullie een diepe buiging en neem ik ook nog eens mijn hoed af. Stoere vrouwen, dat zijn jullie! . Ik wens jullie een fantastisch oppasnetwerk, spectaculaire dates of gewoon leuke vrienden en vriendinnen, een zorgeloze omgang met eventuele exen, een puike baan op loopafstand van huis, diepe nachten slaap, zo nu en dan goeie seks toe! Als iemand het verdiend heeft, zijn jullie het.
LEES OOK: Brief aan iedereen die mij ziet worstelen met mijn temperamentvolle peuter
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
