Brief aan de moeder die me leerde opkomen voor mijn kind
Op je moedergevoel vertrouwen is belangrijk, zeker als je moet opkomen voor de belangen van je kind. Maar wat als je onzekerheid je in de weg zit? Franke schrijft een brief aan de moeder die haar hielp zich over die onzekerheid heen te zetten.
Lees ook: Brief aan mijn moeder: Lieve mamsie, nu snap ik je pas echt!
Lieve I,
Het was een regenachtige dag. We stonden bij het sportcentrum, onder een afdakje, te schuilen voor de regen. Je vroeg hoe het met mijn dochter ging. Ik kreeg meteen een brok in mijn keel. Of ze het naar haar zin had in de kleuterklas, nu al haar vriendinnen, inclusief jouw dochter, over waren naar groep drie. Ik kreeg rode wangen. Vertelde dat ze elke dag zei: “Nog maar een jaar, dan zie ik mijn vriendinnetjes weer.” Dat ze zo’n ander meisje was geworden tijdens de zomervakantie. Rustiger, liever, grappiger. Dat ze langzamerhand weer onrustig aan het worden was. Snel boos en opgefokt. Dat ik de hele zomervakantie haar honderden vragen per dag had beantwoord, had laten zien hoe vulkanen werken, hoe de wereld was ontstaan. Ze had met haar spaargeld een schriftje gekocht en een duizendkleurenpen en had de hele zomervakantie zitten schrijven, helemaal uit zichzelf. Ze vond het enig.
Ik vertelde je dat ik ermee zat, met deze situatie. Dat ik me afvroeg wat ze nog een jaar in de kleuterklas moest als ze nu al zo ver was, en zo leergierig. Dat ik bang was dat ik haar dingen verkeerd aan zou leren, anders dan op school, maar dat ik haar ook niet wilde stoppen in haar ontwikkeling. Want ze werd er zo rustig en gelukkig van. Maar dat ik ermee zat dat ze nog een jaar moet kleuteren. Mijn hart brak echt toen ik van een buurman hoorde dat ze in haar eentje op het schoolplein stond, zonder vriendinnen. Dat ze niemand had om mee te spelen op vrijdagmiddag. Dat ze de werkjes van groep 2 wel leuk vond, maar eigenlijk alles ook een beetje stom en saai. Dat ik al een gesprek had gehad met school en dat, ondanks dat ze er maar tien dagen ‘te oud’ voor was, niet naar groep 3 kon. Omdat de juf vond dat ze nog niet ver genoeg was. Dat er wel meer kleuters waren die goed konden lezen. En dat ik dus nu niet goed wist wat ik moest doen. Dat iedereen zijn eigen kind briljant vindt. Dat ik bang was dat ik dingen zag die er niet waren. Dat ik niet wilde overkomen als een pushende ouder. Dat ik wilde vertrouwen op het oordeel van de school, de instantie met kennis van zaken. Dat mijn dochter daar misschien heel anders was dan thuis.
“Je vraagt een gesprek aan, zo snel mogelijk, nog voor de herfstvakantie,” antwoordde jij. Jij had drie kinderen, was een door de wol geverfde moeder, wist van wanten. Je vertelde dat je hetzelfde probleem gehad met een van je kinderen, alleen andersom: dat je voelde dat je kind een jaartje moest blijven zitten. Dat je kind er nog niet klaar voor was. Dat voelde jij. En je vertelde dat het moeilijk was als je gevoel over je kind, en de conclusies van een instantie, niet overeenkomen met elkaar. Maar dat ik daar wel wat mee moest doen, dat ik moest vertrouwen op mijn moedergevoel en moest opkomen voor de belangen van mijn kind. Ik luisterde naar je en vroeg een gesprek aan. In mijn hoofd maakte ik een lijst met argumenten en verzamelde ik bewijsmateriaal: boodschappenbriefjes, schriftjes, kaartjes. Op de dag voor het gesprek, een paar dagen voor de herfstvakantie, scherpte ik me voor de strijd, klaar om te vechten voor mijn kind. Maar ik kwam niet eens aan het woord. Vechten bleek niet nodig. De nieuwe kleuterjuf had mijn dochter vanaf dag één in de gaten gehouden. Testjes bij haar afgelegd, de zaak besproken met de leiding. Ze was hartstikke klaar voor groep 3.
Die middag nog kochten we een etui, een gum en een potlood. Ze heeft inmiddels haar eigen bureautje en zit naast een van haar beste vriendinnetjes. Elke dag gaat ze weer zingend naar school. Ik heb mijn gelukkige meisje weer terug. Dankjewel I, dat je me de schop onder mijn kont gaf om voor mijn kind op te komen, ondanks mijn eigen onzekerheid. Je leerde me op mijn moedergevoel te vertrouwen én je leerde me dat dat moedergevoel het altijd bij het juiste eind heeft. Ik durf er inmiddels weer meer op te vertrouwen. Dat had ik even nodig, de steun van een medemoeder. Ik ben je dankbaar.
Liefs, Franke
Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.
