Waarom Femke al haar vrienden wil achterlaten voor een fucking… tuintje!

Barbara vindt dat Femke geschift is dat ze de stad wil verlaten voor een TUINTJE. Femke schrijft terug. Let op de laatste alinea! En schrijf Femke please wat jullie vinden, want ze komt er echt niet uit.

Lieve Barbara,

Allereerst wil ik je zeggen hoe fijn het is als iemand gewoon eerlijk tegen je is. Ik zag al in je ogen dat je mijn eventuele plan om naar Haarlem te gaan niet zo zag zitten en nu weet ik ook waarom. En ik ben het gedeeltelijk met je eens. Natuurlijk. Het lijkt me vreselijk om Amsterdam te verruilen voor Haarlem. Haarlem is schattig, Haarlem is een klein Amsterdam, maar Haarlem is géén Amsterdam. En tsja, Amsterdam… ik ben al jaren fucking verliefd op die stad.

Daarom hebben Reinier en ik ook gekeken naar huizen in buitenwijk Bos en Lommer (met slaapkamers in de kelder) of naar een dubbele woning op twee en drie hoog iets dichter bij het centrum. Maar ik word er steeds triester van, want als nummer twee zich over een tijdje mocht aanmelden moet ik met twee van die koters onder de arm al die trappen af. En dan dat gesleep met die bugaboo. Of met een tas vol boodschappen weer al die trappen op. Eerst kinderen, dan de bugaboo, dan de boodschappen. Ik word er nu al stikchagrijnig van.

Ik wil gewoon een woning op de begane grond. Met een tuin. Want natuurlijk ga ik er dan nog steeds op uit, maar ik hoef niet elke zaterdagochtend om negen uur meteen mijn te kleine huis te verlaten omdat mijn tweejarige buiten wil ronddollen. Hij kan lekker op z’n driewieler in de tuin crossen, terwijl ik stofzuig en de was in de wasmachine doe. Hoe relaxed.

Bovendien besefte ik me toen ik je brief las weer hoezeer ouders in de stad met speelafspraken bezig zijn. En met heen en weer brengen. Van school naar huis, naar vriendjes, naar de opvang, van de opvang. Laatst was ik bij jou en toen bracht je man je achtjarige zoon naar school. Een school die op twintig meter afstand van je huis ligt. En dat is logisch, want op de plek waar jij woont (en ook waar ik woon) laat je je kinderen niet zonder begeleiding naar school gaan. Er is altijd wel een junk, pooier of ander raar type in de buurt. Maar goed, dat heb je dus niet in Zaandam. Of in Haarlem. Daar loopt een achtjarige zelf naar school. Hij komt ook zelf terug en vervolgens drinkt ie limonade met een koekje en loopt jouw tuin uit, de tuin van het buurjongetje in en gaat daar spelen. Lijkt me heerlijk!

Buiten het feit dat mijn kinderen in een huis met een tuin in een stad als Haarlem een stuk vrijer kunnen opgroeien, gaat het mij ook meer tijd geven. Ik zie mezelf al zitten aan de tuintafel, in het zonnetje, achter mijn laptop, terwijl Max in de hoek van de tuin een hut bouwt met het buurjongetje. En dan ben ik klaar met mijn stuk en dan heb ik zeëen van tijd.

(Maar tsjee, wat moet ik met die tijd. Ik zit in fucking Haarlem. Mijn vrienden zijn in Amsterdam. Ik woon in een rijtjeshuis met een tuin… ik word al benauwd als ik eraan denk. Straks zit er geen café op de hoek. Of draait de nieuwste Lars von Trier niet in de bioscoop. Straks moet ik bij een volleybalclub om nieuwe vrienden te maken, want de mijne zijn vast en zeker te beroerd om naar Haarlem te komen. Straks heb ik zoveel tijd dat ik uit nood maar ga tuinieren… en ik houd niet eens van planten. Aaaaaaaaaah, wat moet ik doen, Barbara.
Zal ik toch maar blijven?

Kus,