Brief aan alle perfecte moeders van Nederland
Laatst kwam Janneke er weer een paar tegen: van die perfecte moeders. Ze stonden te flaneren in de speeltuin: in hippe jumpsuits, op sleehakken, met grote zonnebrillen op en nergens een vlek op hun kleren. Je zou bijna zeggen dat ze helemaal geen moeders waren, als ze niet ook een paar kinderen aan hun jumpsuit hadden hangen. Janneke keek er met verbazing naar. Lieve moeders, hoe doen jullie dat toch? En vooral: waarom?
Lieve perfecte moeders, ik kwam jullie laatst weer tegen in de speeltuin. Die fancy speeltuin in het centrum, want in het stadsdeel waar ik ben gaan wonen toen de kinderen kwamen, ben ik nog nooit een perfecte moeder tegengekomen. Maar daar stonden jullie, netjes op een rij. De moeder met strakke spijkerbroek, zijden blouse en op sleehakken, die de borst gaf aan haar pasgeborene. De moeder met jumpsuit, ook op sleehakken, en met enorme zonnebril op. De moeder met leren hotpants aan en blote benen, terwijl het een beetje regende die dag. Er stonden ook nog wat perfecte vaders bij, van die hipsters van veertig plus die vroeger gewoon op hockey zaten. Die van de moeder met hotpants zat onder de tatoeages en leek een beetje op David Beckham. Die andere (het was niet duidelijk of hij bij de moeder met jumpsuit of met skinny pants hoorde, maar dat zullen jullie zelf wel geweten hebben), met een randje hippe boxershort boven zijn broek uit, leek wel wat op Richard Krajicek. Jullie dronken caffè lattes en praatten bij, met een schuin oog op jullie kinderen en dat ging allemaal prima samen.
Lees ook: Haha! Sara Kroos over de schoolpleinmoeders.
Zelf vond ik dat ik er in mijn witte spijkerbroek ook best hip uitzag, maar mijn vriend zei dat ik en nog één moeder op gympen er als enigen uitzagen als echte moeders, dus dat bleek allemaal nogal tegen te vallen. Bovendien zat mijn witte spijkerbroek in no time onder de caffè latte, omdat mijn kinderen in de fase zitten dat ze alles willen drinken wat ik ook drink, of het toch op zijn minst vasthouden, omgooien en over hun gezicht smeren. En toen vroeg ik me af: hoe doen jullie dat toch? Maken jullie kinderen nooit vlekken? Vegen ze hun snotneuzen en zandhanden niet aan jullie af tijdens het spelen? Of gebeurt dat wel, maar hebben jullie een reserve-jumpsuit in de luiertas gestopt voor het geval dat?
En hoe doen jullie dat verder? Tegen de tijd dat ik op de wc de duizend knoopjes van een jumpsuit open en dicht heb gemaakt, hangt er allang een kind in de gordijnen. Daarom liggen al mijn jumpsuits al een tijdje op de plank, net als mijn sleehakken trouwens. Ik vind het namelijk zo onhandig om in de speeltuin door mijn enkel te gaan terwijl ik achter twee kinderen aan ren. En dan heb ik het nog niet eens over mijn skinny broeken, die nog steeds niet helemaal dichtgaan. Maar bij jullie dus wel. Dat doet vermoeden dat jullie huis er ook perfect uitziet, gewoon rechtstreeks gekopieerd uit een vtwonen. Ja, ook de kinderkamers. En er ligt helemaal nergens speelgoed op de grond, want dat zit in van die hippe opbergbakken en jullie kinderen stoppen dat er zelf altijd netjes in terug. En op de een of andere manier eten ze ook zonder te knoeien, dus er zitten helemaal geen aangekoekte etensresten aan jullie gietvloer. Het spitsuur verloopt trouwens ook geruisloos, waardoor jullie na het eten, als de kinderen op bed liggen, nog ruim voldoende energie hebben om seks te hebben met David en Richard. Of nog even wat mail weg te werken met nog een caffè latte.
Dan de hamvraag: waarom? Waarom lopen jullie te flaneren in de speeltuin alsof er A. paparazzi in de bosjes liggen, B. jullie baas straks langskomt voor een salarisonderhandeling, of C. Daphne Deckers en Victoria Beckham in aantocht zijn voor een catfight en deze vastgelegd gaat worden door de paparazzi uit punt A.? Volgens mij zijn er twee opties. De eerste optie: jullie doen gewoon alsof. In jullie huis is het ook een bende en achter jullie zonnebrillen gaan enorme wallen schuil omdat jullie ’s nachts ook maar een half oog dicht doen. En jullie zijn de hele dag met snoetenpoetsers in de weer om er zo uit te blijven zien (maar dan wel op de wc, als niemand kijkt). Jullie mannen gaan vreemd, of dat vermoeden jullie althans, en daarom wordt alles uit de kast getrokken om hun aandacht te trekken.
Of ze vinden jullie ook geweldig met een T-shirt en op gympen, maar dat geloven jullie zelf niet omdat jullie borsten ook een beetje zijn gaan hangen sinds de zwangerschap. In dat geval zou ik willen zeggen: lieve moeders, ontspan een beetje. Natuurlijk is het leuk om er goed uit te zien, maar de speeltuin op zondagmorgen is nu net zo’n gelegenheid waarop je de teugels wat kunt laten vieren. En even één bal minder in de lucht hoeft te houden omdat het toch geen bal uitmaakt. Jullie hoeven niet perfect te zijn. Jullie zien er fantastisch uit, ook zonder sleehakken en make-up, dat weet ik zeker. En mochten jullie hippe mannen dat niet vinden, dan hebben ze hun prioriteiten een beetje onhandig gesteld. Jullie zijn de moeders van hun kinderen! Jullie spannen je dag in dag uit in om alles op rolletjes te laten lopen en zoveel mogelijk liefde in het gezin te stoppen, dat zou genoeg moeten zijn. Er ook nog eens uitzien alsof je zometeen een TED-talk gaat houden, is volgens mij nergens voor nodig, tenzij je er zelf natuurlijk heel gelukkig van wordt (dan heb ik niks gezegd).
De tweede optie: jullie hebben écht alles onder controle. Maar dan ook echt álles. En dus staan jullie er niet eens bij stil, bij die jumpsuit en die sleehakken, want jullie verzwikken nooit een enkel en er hangt ook nooit een kind in de gordijnen als je op de wc zit. In dat geval benijd ik jullie een beetje, want dat zou ik ook wel willen. In dat geval, lieve moeders, kom ik weer uit bij mijn eerste vraag: hoe doen jullie het toch? Kunnen jullie me je geheim onthullen? Misschien kan ik er nog wat van opsteken. Alvast bedankt en tot ziens in de speeltuin!
Liefs,
Janneke
Lees ook: 18x Baby’s die het perfect plaatje verpesten.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
