Brief aan alle moeders die een kind verloren

Vinca kent een behoorlijk aantal moeders die hun kind hebben verloren. Haar maag draait zich om bij de gedachte dat je ooit zoiets moet meemaken. En die angst draagt ze altijd met zich mee. 

Mijn oma verloor haar zoon, hij was begin dertig. Mijn oma ging iedere week naar zijn graf en op het dressoir stonden altijd verse bloemen naast zijn foto. Dat maakte op mij als kind indruk, ik staarde vaak naar die oom die er niet meer was. Het had een gat geslagen in mijn oma’s kleine tengere lijf en hart en dat verdriet was er altijd, ik zag het. Je kind verliezen leek me toen heel erg, maar jong als ik was, had ik geen idee. Nu ben ik zelf volwassen en moeder. Ik besef nu hoe broos je dat maakt. Iemand zei ooit: “Als je moeder wordt, klopt je hart voor altijd buiten je lichaam, warm, groot, vol van liefde, maar zo kwetsbaar!” Als moeder voel je de misselijkmakende angst dat je je kind kwijt kunt raken. Gelukkig niet de hele dag, maar de angst zit diep in je verscholen.

LEES OOK: Wat doen we met de kinderen, als wij er niet meer zijn?

Helaas heb ik in mijn omgeving best veel moeders hun kind zien verliezen. Soms pril in de zwangerschap, soms bijna voldragen, soms mochten deze moeders hun kind maar heel kort bij zich hebben. Of je kind nou ongeboren was, of het was dertig toen je het verloor, het slaat een wond in je hart, in je ziel. Oké, er komt een korstje op, soms maar heel dun. Maar ik zie bij jullie allemaal, ieder jaar die ene dag, die ene periode, waarin dat korstje breekt. Het gaat nooit meer ongemerkt voorbij. Het keert altijd terug, het verdriet, het gemis, de boosheid, omdat het niet zo mocht zijn. Dat komt denk ik, omdat een kind een deel van zijn moeder en vader is. Je bent een stukje van jezelf kwijt. En toch gaan jullie allemaal door, je moet wel, maar ik vind het zo knap. Ik hoop dat het me nooit, nooit, nooit zal overkomen, maar ik zou me dan vasthouden aan de overlevingskracht die ik zie bij jullie. Jullie leven ging door, ik zie jullie weer lachen, genieten, met liefde zorgen voor je andere kinderen, léven.

Soms vergeet ik die ene belangrijke, traumatische dag, week of maand aan je te denken. Ik vergeet een berichtje te sturen dat ik meeleef. Maar weet dat ik regelmatig aan jullie denk en aan jullie kind, terwijl ik dat soms niet eens heb leren kennen. Het deed ertoe, het heeft iets achtergelaten! Daarom is deze brief voor jou, zodat je weet dat jouw verdriet en jouw kind niet vergeten worden.

LEES OOK: Waarom een miskraam je volgende zwangerschap minder onbezorgd maakt.