Brenda kreeg een kraambedpsychose (1): “Ik heb gevochten als een beest.”

Na de geboorte van haar derde zoontje krijgt Brenda een kraambedpsychose. Ze wordt opgenomen in drie verschillende psychiatrische ziekenhuizen. Een lange weg naar herstel volgt. Ze schreef er het boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ over. De komende drie dagen vertelt ze haar verhaal. Vandaag deel 1.

“Of ik een drietal blogs wilde schrijven, over mijn ziekte en wat dat specifiek betekend had voor mijn moederschap.” Ik reageerde meteen enthousiast op het verzoek van Femke van Me-to-We. Ik heb een boek geschreven over mijn kraambedpsychose, ik praat er openlijk over, geef er in België en Nederland lezingen over. Dit zou een routineklusje worden. Ik nam me voor om er de volgende dag meteen aan te beginnen. Maar de dag erop schoof ik het alweer een dag voor me uit. En nog een dag. Een week, een maand. We zijn intussen 5 maanden later. 5 Maanden van uitstelgedrag en valse excuses. Van willen schrijven, maar het toch niet kunnen. Want ik kan het niet, schrijven over mijn moederschap zonder te huilen. Schrijven zonder dat het pijn doet. Maar misschien moet ik het gewoon maar doen, met de dozen tissues naast me, de toetsen nat van tranen. Schrijven én huilen. Want ik wil je mijn verhaal vertellen. Het verhaal van mijn kinderen, van ons gezin.

Lees ook: Madelon: “Waarom moet ik steeds geconfronteerd worden met de dood van mijn tweelingdochters?”

Het begon in maart 2012. Ik beviel van een derde zoon. “Drie zonen!” De reacties waren enorm. “Je zal je mannetje moeten staan.” “Nu komt er toch nog een vierde, hopelijk een meisje?”. “Drie jongens, dat is toch om gek van te worden!”. En ze kregen gelijk. Drie maanden later was ik acuut psychotisch. Niet zozeer van het overmatige testosteron in huis, want ons derde kindje was, zoals zijn naam het zei, ‘Zen’. Misschien was het een cocktail, een samenloop van omstandigheden. Al enkele jaren tanden bijten, een full time baan als docent aan de hogeschool, twee kleine jochies van 2 en 3 jaar, gebroken nachten, een stevige verbouwing. Misschien waren het de hormonen die gierden door mijn lichaam. Misschien ben ik te vroeg terug gaan werken.

Het begon met een rekenfoutje in een aantal loonstrookjes van mijn collega’s. Als personeelsafgevaardigde zocht ik het voor hen uit. Vaak ’s nachts, na Zens nachtvoeding van 2 uur. Als de broers sliepen en het rustig was. Nacht na nacht. Één van de symptomen van een psychose is weinig slapen. Systematisch weinig slapen wekt ook hallucinaties in de hand. En dat is wat er gebeurde. De rekenfouten werden in mijn hoofd groter en groter. Ze werden de grootste fraudezaak uit de onderwijsgeschiedenis. Complottheorieën. Ik lichtte collega’s in. Raasde maar door. “Rustig Brenda, denk aan je kinderen,” zei een collega. Ik dacht aan de kinderen. Ik vocht voor een rechtvaardige wereld voor mijn kinderen. Toen ik op een dag mijn man belde dat ik niet langer de straat op durfde omdat ik vreesde dat het ministerie van onderwijs mij én de kinderen wilde vermoorden, trok hij aan de alarmbel. Hij overhaalde me om naar de dokter te gaan, die ons meteen doorstuurde naar spoed. Daar ging het helemaal mis.

“U mag uw kleintje zo meteen de borst geven, maar komt u nu maar eerst naar het ziekenhuis.” Zo had ik me laten overhalen om naar het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen werden mijn man en kinderen meteen van me gescheiden. Vragen werden gesteld, vreemde gezichten, zoveel prikkels, geluiden én Zen, die huilde, die honger had. De verpleegkundige kwam met een spuit. Verdoving. Het zou me rust brengen, zei ze. Ik wilde niet rusten. Ik wilde mijn baby’tje eten geven. Nog meer verpleegkundigen. Ze hielden me vast. Ik schopte, ik beet, ik krabde, ik vocht, voor Zen, voor mijn kinderen. Ik heb me verzet, als een in het nauw gedreven dier, als een leeuwin, als een beest, en zo hebben ze me ook behandeld.

Het boek van Brenda bestellen kan hier.