Een boekwerk voor de oppas (omdat jonge ouders nou eenmaal hysterisch zijn)
Hieperdepiep hoera, je gaat een avondje uit eten! Of je hebt een feestje. Zonder kind dus. Want die blijft bij de oppas. Genieten! Maar…zal dat eigenlijk wel goed gaan? Wat als die oppas niet weet wat ze moet doen? Wat als de baby gaat huilen, niet wil slapen, of aan de racekak gaat? Wat als de oppas niet het juiste knuffeltje mee naar bed geeft, of de melk net iets te lang opwarmt? Je kunt maar beter álles opschrijven. Want voorkomen is beter dan genezen. Toch? Vala vond in ieder geval van wel.
Lees ook: Joh, die régel je toch gewoon & 8 andere misvattingen over de oppas
Ik weet het nog goed, de eerste keer dat mijn ex-Manlief en ik samen een avondje weg gingen nadat we onze eerste Terrorist hadden gekregen. Nou, dat was me wat. Mijn benen had ik ervoor geschoren, een leuk jurkje aangedaan, mijn haar in de krul gezet. En een boekwerk dikker dan The Lord of the Rings geschreven voor de oppas. ‘The Baby Survival Guide’ had ik het genoemd (ja, het had een títel) en werkelijk álles stond erin. Van de verschillende huiltjes die hij eventueel uit zou kúnnen stoten, tot de verschillende kleuren en consistenties die zijn poep eventueel zou kúnnen aannemen. De oppas was onder de indruk. En in de veronderstelling dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd was. Maar dat durfde ze me maanden later pas te vertellen.
Als ik er nu aan terugdenk, schiet het schaamrood me naar de kaken, want hállo, als er iets ‘Momzilla’ schreeuwt, dan is het wel je eigen babybijbel schrijven. Voor de oppas notabene, die niks anders doet dan babybillen afvegen en flesjes op temperatuur brengen en die dus waarschijnlijk beter weet dan jij hoe je zo’n kind adequaat in leven houdt. Maar ik was nou eenmaal hysterisch en als het om mijn kersverse spruit ging, dan zag ik het op de één of andere manier allemaal niet zo helder meer. En dacht ik dat dat kind meteen tragisch ten onder zou gaan als ik mijn kont nog maar net gekeerd had.
Gelukkig ben ik niet de enige jonge ouder die de realiteit soms een beetje uit het oog verliest. Afgelopen week ging er een soortgelijke babybijbel als de mijne rond op internet, van een vader die ook leed aan enige oppas-vrees. Net als ik stelde hij voor de babysitter een uitgebreide handleiding op voor de verzorging van zijn kind, die heel wat meer omvatte dan alleen hoeveel flesjes er gegeven moesten worden en waar de luiers lagen. Inmiddels is de arme man het mikpunt van spot geworden op het wereldwijde web, maar ik wil hem een hart onder de riem steken en zeggen: I feel you, daddy. Wij begrijpen elkaar.
Lees ook: Wat moeders zeggen. En wat ze daar dan dus eigenlijk mee bedoelen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
