Bizarre brief aan een moeder: ‘Waarom heb je je gehandicapte kind niet weg laten halen?’
Als je tijdens je zwangerschap al weet dat je een gehandicapt kind zult krijgen, wat doe je dan? Breek je de zwangerschap af, of besluit je het kindje te houden? Dat is een heel persoonlijke keus. Een keus waar alleen de ouders iets over te zeggen hebben. Maar sommige mensen denken daar heel anders over…
Op de website levenmetspinabifida.nl vertelt moeder Heleen over haar zoon Valentijn, die geboren is met Spina Bifida (een open rug) en een waterhoofd. Over waar zij, haar man Sven en hun oudere dochtertje Madelief als zorgintensief gezin allemaal tegenaan lopen. Maar vooral ook over hoe blij ze zijn met Valentijn en hoe hij hun leven verrijkt heeft. Want ja, een kind met een handicap is een hele zorg. Maar het is je kind. Het mooiste kind, het beste kind. Omdat het jouw kind is. En omdat ieder kind een verrijking is. Want wat is ‘normaal’ nou eigenlijk? En, veel belangrijker nog, perfectie bestaat (gelukkig) niet. Maar niet iedereen is die mening toegedaan.
Lees ook: Geen geld voor zielige kinderen. Maar…waar is het dan gebleven?
Zoals een lezer van Heleens blog, die het nodig vond om haar een brief te schrijven. Een brief waarin zij te kennen geeft dat ze het eigenlijk maar belachelijk vindt dat Heleen en Sven hun zoon niet hebben laten weghalen toen ze erachter kwamen dat hij gehandicapt zou zijn. Want, zo zegt de briefschrijfster, ‘Ik kan niet begrijpen dat jullie voor een gehandicapt kind gaan.’ Heleen en Sven zorgen er met Valentijn voor dat de zorgkosten omhoog gaan en we moeten al zoveel betalen, gaat ze verder. Bovendien is zo’n kind ‘zonde van de tijd’ en is het heel erg zielig voor zijn zusje omdat haar ouders Valentijn nu natuurlijk willens en wetens ‘voortrekken’. En dan is er nog de punchline: ‘Alle baby’s zijn schattig. Maar voor schattigheid zet je geen kind op de wereld’.
Zo. BAM. Dat jullie het maar even weten, beste ouders van deze last voor de samenleving. Slechte keus. En de gezonde, normale mensen zijn er weer de dupe van. Waarvan akte. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mijn kaak lag wel even op mijn enkels toen ik dit las. Want wat, in hemelsnaam, bezielt je om zoiets te schrijven aan een moeder van een gehandicapt kindje? Is dit dan waar het met de samenleving heen gaat? Willen we alleen nog maar perfecte mensen? Wat treurig is dat. Als moeder van maar liefst drie kinderen die het niet doen volgens de boekjes word ik daar best wel verdrietig van. Want hebben kinderen zoals die van mij, kinderen zoals Valentijn, en al die anderen waar wat mee aan de hand is, dan geen bestaansrecht? Zijn we die echt liever kwijt dan rijk? Alleen maar omdat ze niet ‘perfect’ zijn? Lieve mensen, zo ver zijn we toch nog niet gezonken?
Of je een gehandicapt, ziek, of anderszins ‘anders’ kind op de wereld zit, dat is jouw keus. Het is namelijk jouw kind. En niemand anders heeft zich daarmee te bemoeien, of er überhaupt een mening over te hebben. Als je besluit het weg te halen omdat je de zorg niet aan kunt of wilt, of je kind ellende wilt besparen, is dat je goed recht. Maar andersom geldt dat net zo goed. En daarnaast: wij, met z’n allen, als mensen, hebben de verantwoordelijkheid en de plicht om voor elkaar te zorgen. For better or for worse, in sickness and in health. Want dát, beste mensen, beste briefschrijfster, is dus het leven. En niemand is perfect. Want ook ‘normale’ mensen kunnen ziek worden en een ‘last’ gaan vormen voor de rest die gewoon gezond is. En wat doen we dan? Iedereen die het waagt om ergens last van te krijgen gewoon maar deporteren? Ik weet het niet hoor, maar de tijd dat we de melaatsen zonder scrupules naar een eiland in zee konden verbannen is volgens mij wel een beetje voorbij.
Eén voor allen, allen voor één. Want de maatschappij, dat zijn wij. Samen dus. Met iedereen. Normaal, of abnormaal. Ziek, of gezond. En geen enkel kind is een last. Valentijn niet, mijn kinderen niet en geen enkel kind. Want een kind is gewoon een kind. Wat zorg nodig heeft. Aandacht. En bovenal: liefde. Zoals iedereen. Zoals ieder méns dus.
https://www.facebook.com/romyseep/posts/10154737147818067
Lees ook: Doet u mij maar een gezonde baby (want die zijn tegenwoordig te bestellen).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
