Binnen zitten met kinderen, hoe overleef je dat?
Het is weer herfst, soms al best wel koud en de regen stort regelmatig weer met bakken uit de hemel. Alhoewel je van een beetje water niet smelt, zit je vanaf nu toch weer vaak binnen met je kinderen. En dat kan met een stuiterende dreumes, peuter of kleuter best weleens de hel op aarde zijn…
Mijn oudste twee zijn echte buitenkinderen. Het is me een raadsel hoe dat kan, want zelf zat ik als kind het liefst op mijn Amsterdamse kamertje met een stapel boeken, en hun vader is opgegroeid in de Bijlmer, waar het sowieso een risico is om naar buiten te gaan. Je weet tenslotte maar nooit of je niet door de regerende kleuterbende van dat moment van je driewieler getrokken wordt. Op zondag werden we door onze ouders meegenomen naar het bos en op dat middagje buitenlucht konden we dan makkelijk een week teren. Je zou dus denken dat wij samen nageslacht geproduceerd hebben dat binnenshuis floreert. Maar die kwaliteit slaat blijkbaar een generatie over.
Lees ook: Leuk voor in de herfstvakantie: naar het theater!
Menig ouder is in de herfst en winter bereid zijn kind achter het behang te plakken en het daar permanent te laten zitten. Binnen zitten met een (of, nog erger: méérdere) hyperactief kind zou de meest geduldige volwassene nog de kop kosten. Kinderen zijn namelijk net honden: als je ze niet uitlaat, verwoesten ze je huis en worden ze bovendien vals. Een paar uur gaat nog wel, misschien zelfs een hele dag als je echt je complete arsenaal aan entertainmenttrucs uit de kast haalt. Maar als er dan de volgende dag buiten nog steeds een watergordijn hangt, heb je een probleem. Al die opgebouwde kinderenergie moet eruit en als dat niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Voor je het weet ben je de hele dag bezig een gefrustreerde regen van goedgemikte Duplo te ontwijken en mag je blij zijn als de veren van de bank aan het eind van de dag nog een beetje meegeven. Vervolgens gaat je kroost voldaan naar bed en heb jij drie glazen wijn nodig om de dag een plekje te geven.
Er schijnen van die kinderen te zijn die van tekenen houden. Hun ouders zetten ze om negen uur ‘s ochtends aan tafel met een doos kleurpotloden en als ze dan om vijf uur ’s middags aan het eten beginnen, heeft Teuntje een meesterwerk gemaakt voor op de koelkast. Ook heb ik gehoord van kinderen die rustig de hele dag in hoekje met Lego kunnen zitten bouwen. Papa en mama lezen met gemak drie kranten, gaan daarna een stevig rondje Facebooken en zo komt het hele gezin harmonieus de koude maanden door. Dat schijnt dus, dat zulke kinderen bestaan. Ik heb ze nog nooit gezien, maar ben wel stikjaloers op hun ouders. Wat moeten de regenachtige maanden voor hen een hemels zijn. Ik moet echter altijd even stilletjes huilen, als de wintertijd weer in gaat (en dat is dus volgende maand al!).
Hoe kom je zonder kleerscheuren de herfst en winter door met kinderen? Het antwoord is simpel: schaf een regenpak en een stapel thermisch ondergoed aan en ga naar buiten. Ja, ook als het pijpenstelen regent, of het KNMI een weeralarm heeft afgegeven. Want nat tot op je onderbroek is altijd nog beter dan zes lange maanden in de clinch met een kleuter. Weliswaar zit je dan hoog en droog, maar als je je voor de derde keer die week door Pluk van de Petteflet heen hebt gewerkt, lijkt een beetje onderkoeling opeens niet zo erg meer. Alhoewel ik een bloedhekel heb aan regen ga ik liever twee uur in regenpak door het bos, dan dat ik binnen de lieve vrede probeer te bewaren. Dat is namelijk bij voorbaat een verloren zaak. Na een halve dag koekjes bakken, kralen rijgen en macaroni plakken, is de adrenaline zo hoog opgelopen dat niet de katten, maar mijn kinderen in de gordijnen hangen.
Laten we hopen dat de lente volgend jaar heel vroeg haar intrede doet en we zelf in de zon cappuccino’s kunnen drinken, terwijl het nageslacht hun energie eruit rent in de speeltuin. Tot die tijd giet ik maar lijdzaam het water uit mijn laarzen na weer een middag therapeutisch plassen stampen met de kinderen. Tenslotte beter een natte, verkleumde mama, dan een mama in het gesticht.
Lees ook: Wat gaan we vandaag nou weer doen…?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
