Beste schoolpleinmoeders – kan het wat minder seksloos?

Je kúnt natuurlijk best het schoolplein op wandelen in je korte broek met praktische stappers en rommelknot, maar kom op moeders, wanneer zijn we gestopt met ons best te doen?

Het is typisch Nederlands: ’s morgens je praktische jas en comfortabele nog-net-niet-klompen aantrekken, om vervolgens in weer en wind op je bakfiets te stappen met je – dan weer wel best goed gestylde – kinderen erin, alsof je eigen uiterlijk sinds je moeder bent geworden voor niemand meer relevant is. De tijd steken we ’s morgens in liefdevol belegde boterhammen en ingewikkelde vlechtwerken – bij onze kinderen welteverstaan – om onszelf nauwelijks tijd te gunnen voor een behoorlijke douche.

Ik ben zelf geen haar beter: je kunt me uittekenen in mijn winddichte jas (in herfst en winter), op comfortabele platte schoenen (zomer) en een eeuwige paardenstaart, zonder make-up. Het eerste jaar tweelingouderschap heb ik sowieso mijn joggingbroek nauwelijks uit gehad, en dan met zo’n handig voedingsshirt erboven dat meestal versierd was met een paar melkvlekken. Ik wist gewoon niet waar ik de tijd vandaan moest halen om er überhaupt gezellig uit te zien. Maar op een dag besefte ik dat ik mezelf ergens in het 24/7 voeden en in de lucht houden van alle ballen was kwijtgeraakt.

Één vakantieoutfit

Waarschijnlijk was dat tijdens de eerste vakantie met kinderen (de tweeling werd die week 1 jaar), toen ik besefte dat ik voor mezelf vrijwel alleen maar te kleine kleren had ingepakt, omdat er een paar zwangerschapskilo’s waren blijven hangen en ik niet de moeite had genomen mijn eigen zomerkleren even door te passen voor ik ze haastig in mijn koffer had gepropt (een strijkijzer kwam er uiteraard ook niet aan te pas), terwijl ik voor mijn bijna-dreumesen urenlang had gewikt en gewogen wat de ideale vakantieoutfits waren.

Daar liep ik dan, op een prachtig eiland, de hele week in dezelfde outfit, de enige die nog wel paste. Was dit nou de vrouw die ik vroeger had willen worden, eentje die eruitzag alsof ze gestopt was haar best te doen? Nu vind ik dat een echt goede relatie een mindere periode moet kunnen overleven, en gelukkig deed de onze dat ook. Maar had ik het mijn man echt kwalijk kunnen nemen als hij toen tussen de ouderschapsbedrijven door een affaire was begonnen? Tuurlijk, ik had best een goed excuus, dat eerste jaar met tweeling voelde een beetje als het lopen van 365 marathons achter elkaar, maar toch.

Nieuwe aanpak

Toen de derde zich aandiende, besloot ik het anders aan te pakken. Het tweelingouderschap had me gepokt en gemazeld, dus ik liet me niet meer zo snel uit het veld slaan door een gebroken nacht of een zoekgeraakte broodtrommel ’s morgens. Tegenwoordig trek ik net zo veel tijd uit voor het aankleden van mezelf als voor het aankleden van de kinderen, of ik nou wel of niet goed geslapen heb. Mijn man moppert weleens iets over treuzelen en waar ik nou blijf, maar ja, je kunt niet alles hebben, denk ik dan maar.

De outfits van de kinderen leg ik de avond van tevoren klaar; maar voor mezelf doe ik dat ook. En ook al werk ik vanuit huis, ik trek iets aan waar ik blij van word als ik in de spiegel kijk, ik werk eventuele wallen weg en doe mijn haar een beetje leuk. En daar ben ik toch zó van opgeknapt. Ja, ik weet dat de buit al binnen is, en mijn man het waarschijnlijk nauwelijks opmerkt als ik een rok aantrek met een sexy split of een laag uitgesneden top. Maar je aantrekkelijk aankleden doe je volgens mij ook niet voor een ander, maar voor jezelf. Om te voelen dat je er mag zijn, dat je jezelf niet vergeten bent. Daar ga je van stralen. En dát merkt zelfs de meest mode-ongevoelige man (of vrouw) op.

Je aantrekkelijk aankleden doe je volgens mij ook niet voor een ander, maar voor jezelf

Ik word ook altijd blij van andere moeders en vaders die hun best doen om er een beetje leuk uit te zien. Je hoeft je heus niet in een designeroutfit en naaldhakken te hijsen (je schijnt ook dorpen te hebben waar iedereen dezelfde riem van 150 euro draagt omdat je er anders niet bij hoort), maar gewoon, een eigen stijl die bij je past en waarover een beetje is nagedacht. Dus niet die seksloze korte broek met T-shirt erin (het is mij een raadsel waarom vrouwen überhaupt T-shirts dragen), of die alles verhullende kleding die al van een afstand verraadt dat er een praktische witte onderbroek onder schuilgaat. Bermuda’s, witte leggings, gymschoenen als je niet gaat gymmen, slippers, sandalen met sokken erin, witte sokken, enkelsokken, korte leggings, T-shirts in broeken en boyfriend jeans doen bijna voor niemand wonderen, enkele uitzonderingen op de regel daargelaten.

Kies iets waar je je mooi in voelt

Nou ga ik hier niet voorschrijven wat je moet dragen, ik ben niet van de modepolitie, maar ik zou zeggen: kies iets waar je je mooi in voelt. Laat je tentonderbroek eens in de la liggen en ga voor een sexy string onder je kleren. Gooi je borstvoedingsdecolleté eens in de strijd. Laat trots je curvy rondingen zien of (als je je daar niet comfortabel bij voelt): koop eens een wat duurdere shapewear onderbroek bij een goede lingeriewinkel, waar je mum tum er niet aan de bovenkant alsnog uit stulpt. Ga een keer naar een echt goede kapper of stop gewoon met je uitgroei bijwerken met chemische haarverf die in de zon oranjegeel kleurt en wees trots op je grijze lokken. Maak je uitbundig op of flaneer met je naturelle look. Gooi je haren eens los. Stap uit je comfortzone en trek eindelijk die iets-te-overdressed jurk aan waar het kaartje nog steeds aan hangt.

Kortom: er is niet veel wat niet werkt bij er sexy uitzien, als jij je maar aantrekkelijk voelt. Je kunt mijn adviezen natuurlijk in de wind slaan, maar als je partner dan op een zekere dag alsnog een affaire blijkt te hebben omdat jij al een aantal jaar geleden gestopt bent met je best te doen: mij niet bellen. Het is namelijk echt niet sexy als je je de hele dag voor iedereen staat uit te sloven, behalve voor jezelf.

PS: Omgekeerd geldt deze blog natuurlijk ook voor de váders die gestopt zijn met hun best te doen.

Janneke Jonkman

Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.