Bericht voor mensen met drie of meer kinderen: jullie zijn gek

Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Mensen met drie of meer kinderen zijn hartstikke gek. Drie of meer kinderen. Alleen al door het uit te spreken, krijg ik een trillend ooglid. Drie of meer. Dat is geen familie meer, dat is een circusact.

Lees ook: Hoe Marcel zijn ouders en bejaarden opnieuw ging waarderen.

Ik bedoel; hoe doen ze dat, die ouders? Hebben ze 24 uur per dag een nanny of is twee uur slaap per nacht genoeg voor ze? Staan hun drieplus kinderen op een voetstuk en hebben ze schijt aan al het andere leuke op aarde? Maling aan feestjes, chardonnay, seks, Netflix en pindarotsjes? Ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik het razend knap vind.

Laatst was mijn zusje op bezoek. Die is tien jaar jonger dan ik en heeft er samen met haar man drie op de wereld gezet. Ze werkt ook nog. Hij ook. Het is niet normaal. Het is bovenaards. Vooral omdat die kinderen allemaal superrelaxed worden opgevoed en leuk zijn en aardig en lief en dat ze pas een blokje kaas pakken als mama of papa zegt dat het goed is. Ik vind dat daar een prijs voor in het leven geroepen mag worden. Beste ouders van de maand, weet je wel.

Over prijs gesproken: drie kinderen kosten geld. Ook dat nog. Eentje is al duur, drie is nog veel duurder. Alleen al de middelste van mijn zusje eet 24 sneetjes brood per dag. Als ontbijt. Hij is drie jaar oud.

Nog zo’n stel: Bassie en Fleur. Ook drie kinderen, de één nog schattiger en voorbeeldiger dan de ander. En allemaal mooier en hipper gekleed dan ik. I know, daar is niet veel voor nodig, maar toch. Net als mijn zusje en haar man: megarelaxed. Echt op het enge af.

Koningsdag. Carlijn en ik hadden Sammie bij opa en oma ondergebracht en stonden met een roedel vrienden, champagne en diverse sixpacks bier heel vaak op de verjaardag van Willem-Alexander te proosten. Ineens was daar Bassie met zijn gehele posse. Ze zagen eruit alsof ze waren weggelopen uit een Kanye West videoclip, zo cool. Ik zei tegen Bassie: ‘Jongen, wat doe je hier met al die kinderen? Is dat niet eng en vermoeiend enzo? En moet je niet steeds Fristi kopen?’

Ik hoorde het antwoord niet, want Bassies zoontje trok aan mijn arm. Of ie een polaroidfoto mocht maken van onze groep. Voor vijf euro. Of nee, wacht, doe maar een tientje, want veel mensen. Nu is die jongen dus verschrikkelijk schattig, net als de rest van dat gezin, en Bassie kan heel verdienstelijk boksen, dus zeg dan maar eens nee. De volgende dag appte Bassie me. Hoe of het met mijn kater was. En dat de zoon een paar honderd euro bij elkaar had gefotografeerd. En dat ze daar vanavond lekker van uit eten gingen. Zonder kinderen.

Mensen met drie of meer kinderen zijn hartstikke gek. En creatief, dat ook.

Lees ook: Marcel blikt terug op het eerste jaar (en wordt eenbeetje nostalgisch).