Bericht van Marcel aan de mensen die geen kinderen kregen (maar dat wel wilden!)

Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard alsmede een negen maanden oude dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Deze is voor mijn vrienden zonder kinderen.

Niet voor de bewust kinderlozen, want die hebben geen column nodig. Die weten wat ze willen, die zijn gelukkig, die leven precies zoals zij het willen. More power to them. Ik snap ze. En ik verlang soms duchtig naar hun leven. Al was het maar een weekje.

Maar deze column is niet voor hun.

Deze is voor mijn vrienden bij wie het niet lukte.

Deze is voor álle mensen die het probeerden, vaak jaren lang. Eerst nog ouderwets, door veel seks op vaste tijdstippen, later via medicatie of klinieken of speciale behandelingen in een moeilijk buitenland.

Want ze wisten het maar nooit, het zou toch kunnen lukken? Je hoorde toch verhalen, van mensen die na al dat proberen ineens tóch zwanger raakten. Dus bleven ze proberen. Keer op keer, behandeling na behandeling, teleurstelling na teleurstelling.

Tot het genoeg was. De koek op. De traanbuis leeg. Genoeg geprobeerd. Over. Uit.

Deze column is voor jullie.

Omdat ik soms niet weet wat ik moet zeggen – en dat zegt wat, bij iemand die zoveel lult.

Omdat alle woorden stom klinken.

Omdat er eigenlijk geen woorden voor zijn.

Omdat ik me soms schaam voor mijn baby, voor hoe gelukkig ik van haar word. En dat ik dan denk dat jullie daarvan moeten kotsen. En dat ik dat snap.

Omdat ik niet weet hoe het is, hoe het voelt, hoe naar en kut en intensief en verdrietig en klote.

Omdat ik me misschien wel een beetje kan inleven, maar nooit helemaal.

Omdat iedereen er een mening over heeft, er altijd wel iets van vindt.

Omdat er al heel veel over geschreven is. En dat dat mooi is, maar nog steeds niks afdoet aan de pijn en het verdriet.

Omdat het schuurt als mensen-met-kinderen je heel begripvol gaan uitleggen dat jullie zo lang en fijn op vakantie kunnen. Dat jullie altijd dronken kunnen worden, feest kunnen vieren, naar de bioscoop kunnen gaan. Dat jullie nooit met poepluiers en krijskinderen zitten.

Omdat dat godverdomme namelijk precies is wat jullie wilden: poepluiers en krijskinderen.

Omdat niemand het écht begrijpt.

Maar ik doe m’n best.

Lees ook: Lezersrubriek: ongewenste kinderloosheid