Ben je pas een goede moeder als je jezelf volledig opoffert? Esmay vindt het belachelijk
Het zit Renée dwars. Dat het wel lijkt alsof je pas een goede moeder bent als je jezelf verwaarloost. Zelfopoffering als het hoogst haalbare doel.
Lees ook: Marcel heeft een bloedhekel aan powervrouwen
Ik zat lekker op de bank met een tijdschrift. Eén kind in bed, de ander speelde zelf met zijn Hot Wheels-baan. Goed geregeld, dacht ik zo. Een stuk over powervrouwen. Nu krijg ik al jeuk van die term alleen al, maar dat vond de geïnterviewde zelf ook, dus ik gaf het artikel het voordeel van de twijfel. Het bleken leuke verhalen, niks mis mee. Over de combinatie werk en privé, enzo. Tot de laatste zin van het laatste interview. Er stond, en ik quote: “Ze moet thuis de jongens schminken. Had ze al gezegd dat ze een longontsteking had? Maar erover klagen doet ze niet. Ze is een powervrouw. Een echte.”
Oké. De enige conclusie die ik hieruit kan trekken is dat als je gewoon in bed gaat liggen wanneer je ziek bent, dat je dan geen powervrouw bent. Dan ben je een mietje. Be-lach-e-lijk idee. Om een beetje naar je lijf te gaan lopen luisteren. Onzinnig. Deze dame is een powervrouw juist omdat ze alleen maar voor anderen aan het rennen is? Omdat ze niet voor zichzelf zorgt en gewoon maar doorjakkert? Het is niet de eerste keer dat dit me opvalt. Dat de maatschappij pas vindt dat je een goede moeder bent, als je jezelf helemaal aan de kant schuift.
Je zou zeggen dat power – wat toch kracht betekent – iets geëmancipeerd is. Iets sterks. Iets met voor jezelf durven kiezen en goed voor jezelf zorgen. Maar niet dus. Dat heb ik blijkbaar verkeerd begrepen. Het betekent dat je het onhaalbare aankunt. Een baby die ‘s nachts niet doorslaapt, dan om 7 uur op je werk zijn, tot half 8 doorgaan, dan ook nog gezond koken, niet vergeten je kind op te halen, die natuurlijk nog even verantwoord voorlezen, seks hebben met je man (ja, dat hoort ook) en dan aan het einde van de dag nog even Pauw meepakken om de volgende dag weer mee te kunnen praten. En dan vooral niet klagen. Dat laatste is essentieel. Dat je dit leven ondergaat zonder negatieve uitingen zoals “Ik heb er de puf niet meer voor.”
Kan iemand mij uitleggen wanneer dit gebeurd is? Mijn moeder zegt altijd: “Ik ben blij dat ik nu geen jong gezin heb.” Ze heeft gelijk. Niet dat het vóór de wegwerpluier altijd feest was om kinderen te hebben, dat geloof ik best, maar het was wel fulltime je ding, zeg maar. Je hoefde niet nog 15 andere ballen in de lucht te houden en een longontsteking te verwaarlozen, om aan de eisen van de maatschappij te voldoen. Want gewoon moeder, gewoon vrouw, gewoon vriendin is niet meer genoeg. We moeten allemaal powervrouwen zijn. Lang leve de powervrouw.
Ik zeg: weg met de powervrouw. (De powerman bestaat toch ook niet?) Rot toch op, zeg. De werkelijkheid is: we werken allemaal onze butts af. Of we nou niet, 10, 20, 30 of 40 of 100 uur per week werken. Of we nou elke avond een gezonde maaltijd op tafel toveren of niet. Of we nou een longontsteking hebben of een blaasontsteking of zonder ontsteking door het leven gaan Moeder zijn is hard genoeg werken. Laten we elkaar nou niet naar de troef steken in hoe goed we onszelf kunnen opofferen voor ons gezin, voor ons bedrijf of baas, of voor onze man. Laten we voor onszelf zorgen en dat uitdragen. Lekker een dagje sauna, omdat je voelt dat je lichaam en geest dat nodig hebben. En omdat je genoeg power hebt om daarnaar te luisteren.
Lees ook: 10 dingen die je je dochter écht moet meegeven
