Als je baby opeens geen baby meer is (en jij je realiseert dat de tijd fokking snel gaat)

Annemieke snapt niet hoe een jaar zo snel voorbij kan zijn. Wie is die loslopende peuter met tanden in haar mond, haar op haar hoofd en echte grote meisjesschoenen aan?

Waarom hadden ze me dit niet kunnen vertellen? De kraamzorg, de gynaecoloog of zelfs het consultatiebureau. De verloskundige, gelijk bij die eerste echo toen ik nog niet kon geloven dat dat bewegende beeld op die monitor weergaf wat er op dat moment in mijn buik gebeurde. En dan iedere afspraak weer. Ze hadden het in een boekje moeten schrijven, in ieder van al die tientallen foldertjes die je meekrijgt over controles en adviezen. Op de voorkant, met koeienletters, zodat je het misschien begrijpt dat de babytijd echt zo snel voorbij gaat.

HET GAAT ZO SNEL.

Het gaat zo fokking snel. Het gaat zo ongelooflijk snel dat ik kan janken.

‘Papa’ met een grote glimlach

Had ik eerst een kleine, kruipende, zich aan stoelranden vasthoudende, heen en weer waggelende baby, nu loopt Zoë los. Zomaar opeens. Alsof ze na een dagje spelen met neefjes en nichtjes dacht ‘Goh, wat doe ik eigenlijk moeilijk?’ en besloot dat ze zich voortaan wel op twee voeten kon voortbewegen in plaats van op handen en knieën. Veel handiger. Was het eerst alleen gebrabbel dat uit haar mond kwam, nu zegt ze haar eerste echte woordjes. ‘UIT!’ als ze in de box zit. En natuurlijk ‘PAPA!’, met een hele grote glimlach waarbij je al haar acht tanden ziet. (‘MAMAAAAAAAAA’ ook hoor, maar dat kan raar genoeg alleen nog maar op een jankerig toontje gezegd worden). Hoe geweldig deze communicatie ook is, ik verlang soms terug naar de tijd dat ze alleen nog maar kon lachen of huilen. De tijd waarin ik nog het enige was dat zij wilde, in plaats van een stom stuk speelgoed waar veel te schel geluid uitkomt. Want zij is nog alles dat ik wil.

Weg van mama

Mijn dochter wurmt zich echter los uit mijn omhelzing. Loopt me schaterend voorbij als ik haar een knuffel wil geven. Hobbelt ver weg van mama, enthousiast richting radio, hond, boom, “BOOM! BOOOOOOOM!”, of auto. Ze wil avontuur! Haar moeder, voorheen nog de allerbelangrijkste persoon op de hele wereld die je 24/7 binnen handbereik moet hebben, is nu saai. Zou ze het kunnen, dan had ze me samen met haar rammelaar en knisperboekje onder de bank gesmeten. Ik voel me een beetje verdrietig. Liep ik eerst te zeiken dat ik een minuutje alleen wilde douchen, nu moet ik even slikken als Zoë met een stralende glimlach met haar papa meegaat en er nog geen kusje, ‘DAADAG!’ of zelfs maar een achterloze zwaai in mijn richting vanaf kan. Gelukkig gaat ze ‘s nachts weer in de kleine babymodus en weigert te slapen als ze niet tegen me aangeplakt ligt en de hele nacht de borst krijgt. Ik overleef op koffie en meer koffie, maar ben voor de eerste keer in 392 nachtjes niet geïrriteerd dat ik vijf keer wakker wordt gemaakt. Want met mijn ogen dicht, doe ik nog even net alsof ze mijn kleine baby is.

Opeens een peuter

Natuurlijk is het super dat Zoë zich ontwikkelt. Ik heb geen zin straks de billen van een 8-jarig kind af te vegen of de eerstkomende 22 jaar verhaaltjes voor het slapengaan voor te lezen. En als K. en ik onze relatie nog willen redden, dan hebben we echt quality time nodig, zonder kind. Maar waarom moet dit zo snel gaan? Zo opeens. Ik hoor ‘MAMAAAAAAAA’, kijk op en in plaats van mijn lieve kleine baby’tje staat daar een peuter. (Die banaan in haar haren gesmeerd heeft, maar dat terzijde). In mijn geheugen ligt ze nog in een berenrompertje in maat 50 op de bank te woelen; in het echt loopt ze door het hele huis in een spijkerbroek maat 86 met een gestreept vestje erop en echte grote meisjesschoenen eronder.

Moeders van baby’s: stop en luister

Medemoeders, in plaats van al het advies dat ik niet wilde horen, alle bemoeiallerige kloteopmerkingen over dat ik haar niet zo lang moest dragen, of een baby van 5 maanden nog geen hapjes krijgt en waarom ze nu nog steeds bij ons in bed slaapt, had me gezegd dat het zo snel gaat. Nee, niet ‘Het gaat zo snel dus geniet er maar van’, maar ‘STOP EN LUISTER: HET GAAT TE SNEL!’. Want geloof me: het gaat sneller dan je ooit had kunnen denken. Duizend maal sneller dan je je voor kan stellen, dus *kots-alarm, maar luister toch maar*: probeer er in hemelsnaam een beetje van te genieten.

Een jaar vrij

Sorry voor dit ongevraagde advies. Maar ik had graag dat iemand me het duidelijk gemaakt had. Achteraf gezien had ik een heel jaar vrij moeten nemen (daarvoor eerst even de Postcodeloterij had moeten winnen) en iedere dag, iedere minuut, iedere seconde van mijn dochter moeten genieten. Honderden foto’s meer moeten maken, iedere beweging moeten filmen. Een manier moeten bedenken om gevoelens te bewaren; van het ongeloof over dat plakkerige hoopje baby dat op mijn buik gelegd werd tot die eerste keer dat die minivingertjes zich om mijn pink klemden. Want het gaat zo fokking snel. Nu heb ik een peuter. Wat ook leuk is hoor, daar niet van. Maar mijn schattige baby’tje, die is weg. En die krijg ik nooit meer terug.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.