Je baby laten huilen is niet schadelijk (volgens nieuw onderzoek)
De laatste jaren was het een veelgehoorde waarschuwing: als je een baby laat huilen, krijgt hij daarvan later psychische problemen en/of een hechtingsstoornis. ‘Slaaptraining’ was dus ook eigenlijk not done. Nieuw onderzoek toont echter aan dat het helemaal niet erg is als een baby zich in slaap huilt. Sterker nog: ze zouden er zelfs betere slapers van worden dan baby’s die altijd meteen getroost worden.
Ja hallo, hoe zit het nou?! Toen mijn twee oudste kinderen nog baby’s waren, heb ik me in allerlei bochten gewrongen om ze maar niet te laten huilen. Ik had namelijk aan alle kanten gehoord en gelezen dat dat zo ongeveer mishandeling was. Als de dood was ik, dat mijn kinderen onveilig gehecht zouden raken, als ze zichzelf een keer in slaap huilden. En dus liep ik eindeloos rondjes door het huis met mijn rellende en slaapweigerende baby’s, sliep ik nachtenlang op de harde grond naast die ledikantjes en stond ik klaar met troostende armen bij de eerste huiltjes. Want no way dat ik dat cortisol-level van mijn kinderen te hoog zou laten oplopen. Dan maar liever zelf half dood.
Lees ook: Wat je dus allemaal niet moet doen als ze eindelijk slapen.
Maar als ik het nieuwste onderzoek op het gebied van baby’s en slapen moet geloven, heb ik mezelf voor niks bijna een delirium getroost. Wetenschappers hebben namelijk geconcludeerd dat een beetje slaaptraining helemaal geen kwaad kan. De studie onderzocht baby’s tussen de zes en zestien maanden (NB: de uitkomsten zijn dus niet van toepassing op newborns), wiens ouders ze gewoon een tijdje lieten huilen als ze niet in slaap konden vallen. Deze baby’s lieten geen enkele gedrags,- en emotionele issues zien, hun cortisol-level (de indicator voor stress in het lichaam) was niet verhoogd en daarnaast werden ze ’s nachts ook nog eens minder vaak wakker. Een andere methode, het zogenaamde ‘bedtime fading’, waarbij de bedtijd van de baby steeds een kwartier werd opgeschoven, waardoor de baby vermoeider was en dus eenmaal in bed sneller in slaap viel, bleek ook goede resultaten op het te leveren.
Kortom, kunnen we nu concluderen dat we ons voor niks druk hebben gemaakt over geknakte tere kinderzieltjes door een beetje huilen? Dat we voor niks uren hebben staan wiegen, zingen en aaien? Zo langzamerhand word ik wel een beetje moe van die opvoed-schizofrenie. Want doe je het één, dan blijkt een paar jaar later altijd dat het eigenlijk onzin was, of dat je beter het ander had kunnen doen. Het is natuurlijk fijn te weten dat je kinderen niet meteen trauma oplopen als ze een keertje in hun bedje liggen te snikken, maar dat had ik dan eigenlijk liever meteen geweten, ipv eerst jarenlang de stuipen op het lijf gejaagd te krijgen met berichten over babystress en hechtingsproblematiek. Want daar heb ik zelf zowat een trauma aan overgehouden.
En daarnaast: is het niet ook gewoon een kwestie van whatever works? Van datgene doen dat voor je baby en voor jou het beste werkt? De één krijgt zelfs van de kleinste huiltjes al een rolberoerte, terwijl de ander van urenlang troosten zonder resultaat juist wanhopig wordt. En het ene kind is het andere niet. Dus waar sommige baby’s gebaat zijn bij meteen getroost zijn, hebben anderen een beetje huilen misschien juist nodig om de dag te kunnen verwerken. En dat voel jij als ouder van die baby het allerbeste aan, wat welke nieuwste studie dan ook nu weer beweert. Want wetenschappelijke cijfers en grafieken zijn allemaal heel mooi, maar de ouderlijke intuïtie blijft toch altijd nog het meest sluitende bewijs.
Lees ook: 11 Wanhoopsmomenten als je kind niet wilt slapen.
(Bron: American Academy of Pediatrics)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
