Een baby! En dan?! Schuldgevoel
Mariëtte (moeder van Casper, 2, en Nora, 1) vond het maar ingewikkeld: die allereerste periode met een baby. Daarom maakte ze speciaal voor Me-to-We de serie Een baby! En dan? Vandaag deel 6 waarin Mariëtte werd geplaagd door schuldgevoel.
Lees ook: Een baby! En dan? (deel 1): De gebruiksaanwijzing.
Casper was net een paar dagen oud en ik beloofde hem huilend dat ik nooit boos op hem zou worden. Ik voelde me zo schuldig voor al het verdriet en leed dat ik hem in de toekomst misschien wel zou aandoen. Ik bedoel: als ik, zijn moeder, al boos op hem zou zijn, dan had hij toch helemaal niemand in de wereld?! (Voor wie dit niet kan volgen: je moet er flink hormonaal voor zijn om dit logisch te vinden. Pas bevallen, bijvoorbeeld). Een belofte die ik overigens gisteravond nog heb gebroken, omdat hij door middel van een tsunami tien liter water van het bad naar de vloer had verplaatst, ondanks mijn driehonderd keer herhaalde verzoek dat niet te doen, maar dat terzijde. Toen hij als nog helemaal gekreukelde minibaby onschuldig met z’n neusje in mijn nek lag te snuffen, was ik ervan overtuigd dat ik het nooit zou kunnen. En willen. Straks zou hij zich eenzaam en alleen voelen, afgestoten, depressief zelfs. Ik was toch zijn Moeder (met een hormonale hoofdletter), samen met zijn vader het allerbelangrijkste wat hij had. Wij konden hem niet laten vallen door zelfs maar met stemverheffing tegen hem te praten. Bij het idee alleen al, moest ik huilen en ging ik van die gekke beloftes maken. Dat maakte uiteraard allemaal niet uit, want wist Casper veel, maar ik was het niet gewend van mezelf. Ik ben van nature best normaal, vind ik zelf. Of laten we het nuchter noemen. Dat ik nu zat te snikken omdat ik me bij voorbaat schuldig voelde naar mijn pasgeboren kind voor de momenten dat ik hem misschien wel in de steek zou laten (en dat was voor mijn gevoel alles van een keer boos worden tot het moment dat hij als achttienjarige naar het introductiekamp van zijn studie zou gaan en ik niet meekon omdat dat gewoon een beetje gek staat), paste niet echt bij mij. Maar het gebeurde wel.
En ik voelde me niet alleen schuldig naar hem, maar naar alles en iedereen om me heen. Ik denk dat het komt doordat ik nogal een control freak ben en mijn leven tot dat moment keurig had ingedeeld. Genoeg aandacht voor iedereen, mijn man, de hond, mijn werk. En als het even niet liep zoals ik had bedacht, dan regelde ik dat het wel liep zoals ik het had bedacht, want die luxe had ik. De komst van de baby zag ik zonnig in. Natuurlijk, het zou een hele verandering worden, maar zo’n baby, dat kon nou toch ook weer niet zo heel erg ingewikkeld zijn? Ik had er genoeg vastgehouden en verzorgd, ik had talloze ervaren en lieve raadgevers om me heen, ik had een soort van idee wat voor moeder ik wilde zijn – ik was er, kortom, behoorlijk klaar voor.
Lees ook: Een baby! En dan? (deel 2): Het avontuur dat borstvoeding heet.
Maar toen kwam de baby en dat was naast geweldig en prachtig ook een beetje anders dan ik had verwacht. Ik wíst wel dat baby’s zich lastig laten programmeren, maar ik had nog niet helemaal bedacht wat dat in de praktijk zou betekenen. Dat ik urenlang rondliep met een baby met kramp, dat ik op de gekste tijden op was en overdag niet altijd even gezellig, dat ik voor mijn gevoel 23,5 uur per dag met de baby bezig was. En dat ik daardoor te weinig tijd over had voor andere zaken. Dus daar was het schuldgevoel. Naar mijn man. Dat ik zo weinig tijd en aandacht voor hem had, dat alles ineens om de baby draaide, terwijl wij samen ook moesten wennen aan de nieuwe situatie. Maar aan dat ‘samen’ gedeelte kwamen we voor mijn gevoel te weinig toe. Dat sloeg nergens op, vond hij, want de baby, die was toch van ons samen? Maar toch, ik voelde me er soms rot over. En ik had ook al veel te weinig aandacht voor de hond, tot dan toe mijn belangrijkste kind. Die moest het ineens doen met een korter rondje lopen en veel minder schoot-tijd. Om het maar niet te hebben over vriendinnen die heel lief app’ten en misschien na twee dagen eens antwoord kregen. Ik denk dat ik ieder app’je begon met sorry. Het kon die vriendinnen – veelal zelf moeder – niet schelen, maar voor mijn gevoel liet ik ze in de steek. Ze waren zo lief interesse te tonen en dan kregen ze niet eens antwoord.
Inmiddels weet ik: schuldgevoel is één van die dingen die gratis met het moederschap worden meegeleverd (slaapgebrek is dat andere). Het hoort erbij, je doet er niks aan. En het blijft, althans, bij mij. Toen Nora werd geboren, voelde ik me megaschuldig naar allebei. Naar Casper, omdat we hem een baby aandeden waar hij duidelijk niet om had gevraagd (en die hij ook niet per definitie erg leuk vond). En naar Nora, omdat ik voor haar minder tijd had als voor Casper destijds. Maar het zit ook in kleinere dingen. Als ik straf geef, wil ik Casper het liefst meteen weer van de gang halen. Als hij met trillend lipje vraagt of ik boos op hem ben, wil ik zeggen dat het natúúrlijk niet erg is dat hij me net met een speelgoedtractor heeft geslagen. Als ik Nora met een flesje op haar zitzak parkeer terwijl ik weet dat ze bij mij wil, maar ik nog driehonderd dingen moet pakken en eigenlijk al te laat ben. Als ik Casper achterlaat op de peuterspeelzaal en hij weer mee naar huis wil, kost het me heel veel moeite om niet gewoon z’n jas weer aan te trekken. Het is gewoon lastig dat ik aan de ene kant alles wil doen om mijn kinderen gelukkig te maken en elke vorm van verdriet of moeilijk bij hen weg wil nemen, terwijl ik aan de andere kant hen ook wil harden en voorbereiden op een maatschappij die ook niet als belangrijkste doel heeft om alles bij hen weg te halen wat potentieel lastig kan zijn. Ik wéét dat het goed is als ze leren omgaan met moeilijke dingen en die moeilijke dingen niet bij voorbaat uit de weg te ruimen. Maar toch, het blijft soms lastig. Dus ik denk dat ik uiteindelijk toch mee zal moeten gaan naar dat introductiekamp van Caspers studie, tegen die tijd, desnoods verkleed als boom. Ik heb dat immers beloofd.
Lees ook: Een baby! En dan? (deel 3): de kraamvisite.
