Een baby! En dan? (deel 3): de kraamvisite
Mariëtte (moeder van Casper, 2, en Nora, 1) vond het maar ingewikkeld: die allereerste periode met een baby. Daarom maakte ze speciaal voor Me-to-We de serie Een baby! En dan? Vandaag deel 3 waarin Mariëtte een klein trauma opliep van de kraamvisite. Gelukkig kwam alles goed.
Lees ook: 8 Gouden regels voor als je op kraamvisite gaat!
“We kunnen ook een kraamfeest geven”, zei mijn man. Ik was dertig weken zwanger en we hadden het over kraamvisite. Hoe we dat straks allemaal gingen doen. Iedereen meteen en tegelijk, of maximaal drie keer per week, of pas na een paar weken. Ik had er niet echt een idee over. Het leek me wel gezellig allemaal en bovendien ging ik ervan uit dat ik een überknappe baby zou baren die de moeite van het bewonderen meer dan waard en die ik derhalve dus graag zou laten zien. Voor een kraamfeest voelde ik weinig. De keren dat ik zelf op zo’n festijn was geweest had ik van een afstandje naar een baby staan turen en had ik daarna veel te zoete roze slash blauwe versnaperingen kunnen wegtikken met mensen die ik niet kende. Wat inherent is aan een kraamfeest, want bij intimi loop je sowieso de deur van de verloskamer plat, dus verschijn je alleen op kraamfeesten – babyborrels, zoals hippe mensen ze plachten te noemen – van mensen die je verder hooguit een paar keer per jaar ziet. Ik vond het altijd moetjes en wilde het zelf anders. Bovendien: ik had verlof. Zeeën van tijd, dus. Ik zat verder toch maar wat te zitten met de baby, dus hoe meer bezoek, hoe beter, leek me. (Ik zeg nog even: ik was zwanger. En naïef.)
Een week of negen later diende zich tijdens een hittegolf die überknappe baby aan. Dat gedeelte van mijn beeld klopte, net als het feit dat ik hem graag wilde laten zien aan de mensheid. Op een foto. Of live, maar dan zo van: kijk, dit is hem, snoezig hè, en nu moet je weg want helaas moet ik ongeveer 22 uur per dag voeden en er is Een Schema. Maar ja, zo werkt het natuurlijk niet helemaal met kraamvisite. En mijn man moest niet 22 uur per dag voeden en vond het wel gezellig allemaal. Die kraamvisite. Om vier uur ’s middags. Die al aan het bier zaten voordat ik überhaupt met baby en al de trap af wist te komen. Tegen zessen wierpen de man en ik elkaar dan wel wat wanhopige blikken toe, merkte ik iets op in de trant van “Goh, zo laat al, we moeten zo maar eens eten”, waarna we ons genoodzaakt zagen het bezoek uiteindelijk aan te bieden mee te barbecueën. Waar ze ook nog ja tegen zeiden, terwijl hun kinderen ondertussen mijn huis overhoop haalden en met hun vieze schoenen in (ik herhaal: ín) de box gingen zitten. Ik ben er nog niet overheen.
Lees ook: 18 Dingen die kraambezoek NOOIT mag zeggen.
En zo waren er wel meer. Het kraambezoek dat anderhalf uur te laat kwam. Er stond geen file, er viel geen sneeuw, ze waren gewoon te laat vertrokken want Pietertje moest nog dit-of-dat en ja haha, dat kun je niet weigeren, hè. Ik was gebonden aan een strak voeding-kolven-nogeenvoeding-nogmeerkolven-regime en waar ik normaal gesproken echt wel flexibel ben, moest ik nu een beetje huilen. Om het maar niet te hebben over het moment dat ik mijn baby na een kramp-aanval met grote moeite in slaap had gesust en in de box had gelegd, waarop er kraambezoek (van de oude stempel, dus al heel lang vergeten hoe @*$!^*-ingewikkeld het soms is om een baby stil te krijgen) binnen banjert en mijn SLAPENDE zoon gewoon UIT DE BOX plukte (met ongewassen handen, ook nog, maar misschien zeik ik nu te veel). Of de mensen die ongevraagd voor de deur staan en serieus beledigd zijn als je vraagt of ze misschien een andere keer terug kunnen komen, want “Het is best een eind fietsen.” Eh… ja, dus?
Gelukkig zijn er ook nog barmhartige Samaritanen om al deze trauma’s weg te poetsen. De dag na het kraambezoek-from-hell dat nooit meer naar huis ging, kregen we weer bezoek. In verband met mijn nieuw opgelopen trauma wilde ik eigenlijk afbellen, maar dat vonden we uiteindelijk ook weer zo wat, dus lieten we het doorgaan. Ik stelde nog voor een stopwatch vrij prominent in het zicht te leggen, maar dat vond mijn man niet zo gastvrij. Gelukkig bleek het niet nodig. Ze kwam op tijd (halleluja), dirigeerden ons naar buiten om aan onze eigen tuintafel plaats te nemen en een beetje met de baby te knuffelen. Ze serveerden koffie met taart (die ze hadden meegenomen) en gingen niet naar huis voordat alles wat opgeruimd en de keuken zelfs meer blonk dan toen ze binnenkwamen. Echt, dat was pas een kraamfeest. Voor mij.
Lees ook: Ga je op kraamvisite? Met dit stappenplan maak je jezelf onmisbaar.
