Een baby! En dan? (deel 1): De gebruiksaanwijzing

Mariëtte (moeder van Casper, 2, en Nora, 1) vond het maar ingewikkeld: die allereerste periode met een baby. Daarom maakte ze speciaal voor me-to-we de serie Een baby! En dan? Vandaag deel 1 waarin de twijfels over een krijsende mini-baby (geen idee waarom) hoogtij vieren. Gelukkig kwam de kraamverzorgster met de gebruiksaanwijzing.

Lees ook: Dingen die je leert als je een pasgeboren baby hebt.

Ik vond het altijd een beetje overdreven. Mensen die net een baby hadden en dan half wanhopig half lachend de standaard-grap maakten: ‘Nou, de gebruiksaanwijzing zat er niet bij, hè.’ Omdat ik, toen nog kinderloos, nooit zo goed wist wat ik hiermee moest, antwoordde ik meestal iets van ‘Nee, haha, dat zou makkelijk zijn’, terwijl ik dacht: wat had je dan verwacht? En ook: hoe moeilijk kan het zijn?

Dat laatste was fout, gruwelijk fout. Maar dat leerde ik pas een jaar of tweeënhalf geleden met de introductie van baby Casper in mijn leven. Of, om preciezer te zijn, dat leerde ik voor het eerst in dat ene uur. Het uur dat er zat tussen het thuiskomen met mini Casper diep weggezonken in een veel te grote Maxi-Cosi (dik ingepakt in een jas, deken én voetenzak. Ja, er was een hittegolf gaande maar er was er iets met baby’s en afkoelen en dat de combinatie van die twee niet best was, had ik van tevoren goed in mijn oren geknoopt) en het moment dat de deurbel ging en de kraamverzorgster haar intrede deed.

Een uur waarin ik heel veel hoopte. Eerst dat Casper niet wakker zou worden en toen dat wel gebeurde dat hij niet keihard zou gaan krijsen en toen dát wel gebeurde dat ik niet een van die horrorscenario’s zou waarmaken door mijn totale borstvoedingsgekluns. Want als ik verkeerd aanlegde zou ik onherstelbare tepelschade oplopen en zou mijn kind het verkeerd leren, en ja, zie dát nog maar eens af te leren, hè. Dat was althans wat er was blijven hangen van de tsunami aan informatie die in de krap 20 uur dat ik moeder was, op mij af was gekomen. In die krap 20 uur had ik in mijn mooie kraamsuite beschikt over de luxe van een belletje waarmee ik op elk moment hulptroepen kon optrommelen, die dan in tegenstelling tot ikzelf en mijn man precies wisten waar onze baby behoefte aan had (een belletje waarmee ik overigens ook nog even een reanimatieteam opriep, omdat ik per ongeluk op het ándere belletje ernaast had gedrukt, maar dat terzijde). Diezelfde hulptroepen hadden ervoor gezorgd dat de eerste nacht prima te doen was en bovendien liet zo’n getrainde verpleegkundige de borstvoeding er verdraaid makkelijk uitzien.

Maar nu moest ik het zelf doen en voelde ik me op z’n zachtst gezegd een tikje onthand. Er waren natuurlijk tachtigduizend regels voor de verzorging van pasgeboren baby’s, maar ik kwam op een of andere manier niet verder dan ‘niet laten vallen’, wat op zichzelf natuurlijk een zinvolle regel is, maar ook wel wat voordehandliggend. Borstvoeding, ja, maar om de hoeveel tijd ook alweer? En zo’n luier – moet dat heel vaak? En slapen: kan dat gewoon onbeperkt, of is dat te lang, of te kort? En dan was er ook nog iets met het herkennen van huiltjes, maar bij die hogere babykunde was ik voorafgaand aan het hele feest afgehaakt, omdat ik besloot de bekende WZHW-methode te hanteren (We Zien Het Wel). Maar ja, nu stond ik daar, met huilende baby en geen idee wat hij nodig had en zag ik niet zoveel, behalve de klok die maar gruwelijk langzaam vooruit ging.

Gelukkig wist ik met wat sussen – wat tot mijn verbazing en opluchting werkte – de tijd te rekken en jawel, daar ging de deurbel. Het leven werd subiet leuker. Want daar kwam de kraamverzorgster binnen die precies wist wat mijn baby nodig had, en wanneer, en waarom, en hoe. Jammer genoeg bleef ze niet dag en nacht, maar als ze er was, was alles logisch. Het ritme, borstvoeding, huiltjes, krampjes, badjes – het zag er allemaal zo makkelijk uit. De schema’s in het kraamweek-boekje waren een makkie: gewoon elke zoveel uur even temperaturen, borstvoeding en luiers bijhouden en dat hele ‘pasgeboren baby verzorgen’-trucje was een eitje. Ik bedoel: als de kraamverzorgster daarnaast nog tijd had om elke dag mijn huis te poetsen tot alles blonk en glom en kilo’s fruit om te toveren tot ware cocktails, moest het mij toch ook wel lukken om tijdens haar afwezigheid de basistaak uit te voeren: de baby in leven houden. Elke dag weer nam ik me totaal geïnspireerd voor deze frisse, georganiseerde lijn door te zetten. En elke dag weer mislukte het helaas.

Want ze was nog niet weg of dan begon het. Nog maar anderhalf uur na de voeding, en een krijsende baby. De ingestudeerde speciale rondsjouw-grepen ten spijt, kon ik de kramp (als het überhaupt kramp was) niet wegkrijgen en dus werd het toch voeden. En dan maar aan één kant omdat Casper in slaap viel. Telt dat dan als voeding? Twijfel, twijfel. Vooral ’s nachts was het ingewikkeld. Had ik net het voeden gemasterd, zat hij weer onder de poep waardoor ik om drie uur ’s nachts in een schaars verlichte kamer stond te klungelen om piepkleine armpjes uit en in piepkleine mouwtjes te wurmen, waardoor niet alleen Casper klaarwakker was maar mijn man ook. En dan vergat ik altijd wel ergens in die uren te temperaturen of te noteren hoe laat en aan welke kant hij hoeveel had gedronken en raakte ik het spoor compleet bijster. In mijn nek hijgde het gegeven dat mijn kind nogal veel aan het afvallen was, dus ik moest dit allemaal wel goed doen. Ik had zo’n lieve kraamverzorgster dat ik haar zelfs ’s avonds mocht app’en, maar dat deed ik niet, want ‘help help hij huilt en ik weet niet waarom’ leek me zo volslagen onbenullig overkomen dat ik bang was dat ik jeugdzorg op mijn dak zou krijgen. Ik bedoel: elke moeder weet toch waarom haar kind huilt? Iets met moedergevoel?

Nou, inmiddels weet ik: lang niet elke moeder weet vanaf dag één waarom haar kind huilt. Of eigenlijk: geen enkele moeder weet vanaf dag één waarom haar kind huilt. Maar er is wel zoiets als gezond verstand en logisch nadenken en omdat dat extreem ingewikkeld is bij de combinatie hormonen, onzekerheid en slaapgebrek, bestaan er dus kraamverzorgsters. Dat, en omdat ze ongeveer twee miljard slimme tips hebben die je nergens anders leert. Want natuurlijk ging ook mijn kraamverzorgster weg. Maar tegen die tijd kon ik het wel aan. Want toen had ik mooi wel de gebruiksaanwijzing van haar gekregen.

Lees ook: 25 Dingen die je denkt als je net 1 seconde geleden een kind hebt gekregen.