Argumenten om vooral geen tweede kind te willen (en er toch een krijgen)

nachtrust

25.04.2019 05:00

Femke is dolblij met zoon Max, maar vindt de combinatie van ouderschap, werk en sociaal leven af en toe best een crime. En toch denkt ze de laatste tijd steeds vaker aan nóg een kind. Terwijl er zoveel redenen zijn om het niet te doen.

Ik heb een hele tijd geen acht geslagen op baby’s. Ik had er net zelf eentje gekregen en mijn focus lag volledig op dat ene kostbare nieuwe mensje. Ook toen hij dreumes en peuter werd. Nu gebeurt er iets in mijn binnenste. Iets oncontroleerbaars. Ik wil de hele tijd aan de hoofdjes van baby’s ruiken en ze vasthouden. En ik droom over hoe Max zijn broertje of zusje vasthoudt. En hoe ze dan samen met de Toet Toet Tineke de Trein spelen. En samen zitten te spetteren in bad. En hoe we dan een Echt Gezin vormen. En hoe Max dan de grote beschermende broer is. Totdat ik denk aan….

LEES OOK: Wat je snel moet vergeten voordat je aan een tweede begint

Dat je niet weet hoe je lijf een tweede zwangerschap/bevalling uitkomt.
Dat man en ik dan echt nooit meer kunnen uitslapen. Ook niet in verschillende diensten (neem jij de zaterdagochtend, dan neem ik de zondag), omdat er dan voor iedere ouder een kind is om voor te zorgen (doe jij de baby, dan doe ik de peuter).
Dat het lastiger is om twee kinderen onder te brengen dan één kind.
Dat er dan NOG meer vuile was is (staat de wasmachine dan ook wel eens uit?).
Dat vliegreizen dan helemaal niet meer te betalen zijn (Vier vliegtickets naar Zuid-Afrika? Zooo duur!!!)
Hoe het feit dat ik geen rijbewijs heb dan ECHT een onoverkomelijk issue wordt.
Dat Max uit zijn peuterpuberteit is en zonder luiers door het leven gaat en we dan weer helemaal opnieuw kunnen beginnen.
Dat het slaapgebrek waar ik nu aan lijd waarschijnlijk peanuts is in vergelijking met een gezin met twee kinderen (ouders van meer kinderen kijken me nu al heel meewarig aan als ik zeg dat ik het best pittig vind, één kind).
Dat er een NOG grotere hap geld naar de kinderopvang gaat.
Dat het op de grond gooien van bordjes spaghetti voorlopig nog niet voorbij is (omdat het er weer aankomt).
Dat de dutjes nooit synchroon zullen lopen.
Dat je aan tafel niet meer met elkaar kunt praten.
Dat seks langzamerhand helemaal van de menukaart verdwijnt.
Dat werken onmogelijk wordt omdat er altijd eentje ziek is.
Dat je dan nog vaker dan nu afhaakt voor feestjes of wilde drankpartijen, omdat je de kater echt niet meer trekt.
Dat je niet meer tot half twaalf series zit te kijken, maar om half negen in slaap valt.
Dat je dan helemaal nooit meer gaat sporten.
Dat er aan tafel altijd strijd gevoerd wordt over wie de grootste gehaktbal en de minste boontjes heeft.
Dat het geschreeuw vanaf de achterbank dan helemaal niet meer te harden is.Ik weet het, het zijn allemaal praktische argumenten, maar moet je die niet JUIST in het oog houden als je kiest voor een tweede kind? Mijn mening verandert momenteel dagelijks. Gevoelsmatig zegt alles in mij JA, maar in mijn hoofd…. Oh, ik weet het nietttttt.