Annes peuter is een papa’s kindje. Dat doet soms pijn
Als Annes peuter het voor het zeggen had, zou vooral haar papa haar verzorgen. Waarom is dat? Doet Anne iets fout, vraagt ze zich af?
“Papaaa!! Papapapapapa paaaapppaaaa!!!” horen we elke ochtend uit de kinderslaapkamer. De peuter wil uit bed gehaald worden. Zelden hoor ik dezelfde variant maar dan met mama in de hoofdrol. Regelmatig kom ik toch de slaapkamer binnen, in plaats van haar vader. Als ik haar vraag: “Mag mama je ook uit bed tillen?” zegt ze “Nee, papa doen”. De eerste keer dat het gebeurde vond ik het nog grappig, daarna niet meer.
LEES OOK: Annes verlangen naar een derde schommelt nogal gedurende de dag (en nacht).
Het is begonnen toen ik zwanger was van baby twee. De peuter zelf was pas 1,5 toen de tweede geboren werd en was dus amper baby af toen ik alweer hoog zwanger rondliep. Met mijn dikke buik tilde ik haar als dreumes zo min mogelijk op. Ik liet het over aan ieder ander die toevallig in de buurt was, vaak natuurlijk haar vader. Op de dagen dat ik voor haar zorgde, lag ik zo veel mogelijk gestrekt op de bank. Waar we eerst veel naar buiten gingen en veel samen speelden, liet ik haar nu vooral dingen zelf doen. Dat ze daar niet veel aan vond, snapte ik goed. Met haar vader ging ze wél nog steeds naar zwemmen en beleefde ze andere mooie avonturen. Dat ze in die periode steeds om papa vroeg, verbaasde me dan ook niets.
Toen ik bekomen was van de bevalling van baby twee en weer normaal kon tillen, verbeterde het iets. Ik was ook voor de dreumes weer een leuke moeder en keerde terug in haar gratie. Daarna sloop het er toch weer in. Ze vroeg steeds vaker om papa. Op een ochtend bood ik haar haar flesje melk aan (flesjes melk zijn haar lust en haar leven), maar in plaats van mee te gaan om het op te drinken, bleef ze in de deuropening van de badkamer staan waar haar vader zijn tanden aan het poetsen was. “Kom je melk drinken?” vroeg ik haar. “Nee, naar papa kijken”, was het antwoord. Hállo, je kijkt liever vol bewondering naar je vader dan dat je een lekker flesje melk komt drinken? Voor degenen die weten hoe graag ze melk drinkt: dat is nogal wat.
“Maar kán ze wel ‘mama’ zeggen dan?” vroeg een vriend nog in een poging om het leed te verzachten. Jaaaaazéker weet ze hoe ze mama moet zeggen, ze zegt alleen 100 keer liever papa. En ergens begrijp ik het ook wel. Van haar papa mag ze televisie kijken, van mij niet. Haar papa doet tien minuten over het aandachtig kammen van haar haar. Dat doe ik in drie seconden. Haar papa neemt haar regelmatig mee om in een café samen appelsap te drinken, dat heb ik nog nooit gedaan. Ze mag met zijn telefoon spelen, met de mijne niet. Kortom, ze heeft gewoon een heel leuke papa. Alleen, volgens mij ben ik (op mijn manier) ook best een leuke mama. Al twijfel ik daar soms wel aan als ik haar weer om papa hoor vragen. Doe ik niet toch iets verkeerd? Maar wát dan?
Ik vertel mezelf dat het normaal is, dat kinderen in bepaalde fases van hun leven meer naar een van hun ouders toetrekken. Maar dat is slechts een poging om mijn leed te verzachten. Want eigenlijk doet het gewoon pijn, de momenten dat ze om haar vader vraagt terwijl ik voor haar neus sta. Al geef ik toe dat ik er héél soms ook wel blij om ben. “Liefie, ze vraagt om jou, haal jij haar uit bed?” mompel ik tegen mijn vriend als ze vanuit haar ledikant weer eens naar hem vraagt en ik nog lang geen zin heb om op te staan. En ook op sommige andere momenten komt het me prima uit. “Schat, ze heeft een poepluier, en ze wil echt per se dat jij hem verschoont, doe jij het even?”
Lees ook: Waarom je best een voorkeur voor het geslacht van je baby mag hebben.
