Annemieke’s baby krijgt straks haar achternaam – en dit is waarom

Annemieke’s kind krijgt haar achternaam. Annemieke en haar vriend krijgen nogal wat commentaar hierop. Waar bemoeien die mensen zich mee?

Was het een optie dan om onze baby zijn achternaam te geven? Voor mij in ieder geval niet. Sowieso zijn we niet getrouwd. Wat overigens compleet aan mij ligt, want gelijk na de huilbui na de positieve zwangerschapstest heb ik K. toegeschreeuwd: “En waag het niet me nu ten huwelijk te vragen. Want dat zou betekenen dat je het alleen doet omdat ik zwanger ben. En dat je dus wel van de baby houdt en niet van mij.” (Ja, ik ben een bitch. Nee, ik denk ook niet dat-ie nu ooit nog op z’n knieën zal gaan met een ring). Maar zelfs al waren we officieel man en vrouw, dan nog had ik mijn eigen achternaam aangehouden. En onze dochter dadelijk dus ook.

LEES OOK: Ouders, houd het maar bij één kind – want die tweede is funest voor je relatie.

Want we leven in 2018. Niet in 1918. Ik ben toch geen bezit van hem?! En nee, die baby is ook geen bezit van ons dus dat argument slaat inderdaad nergens op, maar laten we eerlijk zijn: ik heb er tot nu toe wel het meeste werk aan gehad. Was een dubbele achternaam mogelijk geweest in Nederland dan hadden we dat gedaan, wel zo eerlijk, maar aangezien dat niet het geval is, gaan we voor de mijne. Mijn kind zijn achternaam geven: no way. Hoezo? Omdat ‘het zo hoort’? Vanwege een achterhaald vaderlijk privilege? Om de mannelijke stamhouder-eer te behouden? Als een symbolisch bewijs van vaderschap? Zodat hij er zijn stempel op kan drukken? Allemaal onzin. K. heeft er geen enkel probleem mee; die vindt mijn achternaam juist mooier dan de zijne. Voor andere mensen blijkt dit echter niet zo vanzelfsprekend.

“Oh. Dat is ongebruikelijk,” zegt de vrouw bij het gemeentehuis met een blik die precies tussen afkeurend en superieur valt. “De naam van de man meegeven is toch wat meer, tsja, traditie.” We zijn hier zodat K. ons ongeboren kind kan erkennen en de trut keek me ook al aan of een ik 14-jarige tienermoeder was die onbeschermde seks gehad had met haar hele klas in ruil voor een sixpack Breezers en nu haar zevende kind van vijf verschillende vaders krijgt toen we zeiden dat we niet getrouwd waren. Ik twijfel nog even of ik haar zal melden dat het ook wat meer traditie is dat de man werkt en de vrouw achter het aanrecht staat. En dat het tot het einde van de 19^de eeuw gebruikelijk was om alleen mannen stemrecht en andere politieke rechten te geven. En dat ik niet om haar mening gevraagd heb en ze dus haar mond moet houden.

“Jullie zijn hier wel een beetje laat mee,” vervolgt ze. “De meeste mensen regelen deze belangrijke dingen al eerder in de zwangerschap.” Uh laat? Niet zeuren, de baby is nog niet geboren. Weet je wie hiermee pas laat was? De wet. Want pas sinds 1998 is het mogelijk de achternaam van het kind te kiezen. Als uitsmijter komt ze met: “Dat jullie je wel realiseren dat dit ook voor alle toekomstige kinderen geldt.” Goh, echt? En wat dan nog?! Na de erkenning en achternaamkeuze, drukt ze ons formulieren in de hand om gezamenlijk gezag aan te vragen over het kind. Handig, daar wilde ik net naar vragen, misschien is ze niet zo’n trut als ik dacht. Toch wel, met een mislukte trap na in de vorm van: “Want anders heeft de vader niet alleen geen achternaam, maar ook niets te beslissen.” Alsof het mijn vriend ook maar iets interesseert dat hij zijn achternaam niet doorgeeft. Laat iedereen toch lekker zelf kiezen welke naam mooier is. Net zoals je dat bij de voornaam hopelijk doet.

“Ja maar, wat als jullie dan trouwen en toch dezelfde familienaam willen?” vraagt vriendin S. Nou, dan neemt K. gewoon mijn achternaam aan. Probleem opgelost. Ook K.’s vrienden vinden het een beetje vreemd. “Ja maar, weet je dan wel zeker dat het jouw kind is, en niet die van de slager of de melkboer?” wordt als grappig bedoeld gevraagd door zowat zijn gehele kennissenkring. K. heeft er na de 23^ste keer uiteindelijk ook genoeg van: “Jongen, je hebt helemaal gelijk. De Romeinen zeiden het al: mater sempre certa est. We gaan NU meteen naar het gemeentehuis en draaien de beslissing terug. Want de achternaam, die bepaalt natuurlijk wie de biologische vader van onze dochter is. Niet het feit dat ik, en niemand anders, achtenhalve maand geleden seks met mijn vriendin had. Hé schat, hoe heet die melkboer ook alweer?”

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws)  en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Lees ook: Waarom ik een andere achternaam heb dan mijn kind.