Annemieke krijgt een meisje en dat wilde ze het liefst (en dus is ze blij)
Annemiekes dochter wordt een tomboy die in bomen klimt, in plassen springt en met scheuren in haar vieze spijkerbroek thuiskomt. Want anno 2018 hoeven niet meer alle meisjes ‘lief’ te zijn en alle jongens ‘stoer’. Toch?
We krijgen een meisje!!! Aldus de verloskundige. Ik ben blij. Daar kan ik mee snowboarden en paardrijden en later, als ze een jaar of 18 is, gin-tonics drinken. Wacht even, eigenlijk kan ik dat met een jongen ook gewoon doen. Dus eigenlijk maakt het geen bal uit. Maar toch ben ik heel erg blij dat het een meisje wordt. Want dat wilde ik liever. Als het een jongen zou zijn, zou ik heel erg teleurgesteld zijn geweest.
LEES OOK: Hoe Annemieke (vijf maanden zwanger) van haar paard af viel (ohh de baby!).
Dat heb ik overigens maar tegen niemand gezegd. Zeggen dat je geen jongen wilt, is waarschijnlijk not done. Net zoals zeggen dat je eigenlijk helemaal geen baby wilde, en dat je 98% van de kinderen zeurende ettertjes danwel aanstellerige huilebalken vindt ook geen sociaal gewenste reactie is op de opmerking “Oh wat leuk, ik wist helemaal niet dat jullie kinderen wilden?”. In de afgelopen maanden heb ik geleerd dat ik soms maar beter mijn mond kan houden. (En ook dat “Sorry, ik heb last van zwangerschapshormonen” het veel beter doet als excuus dan “Sorry, ik ben gewoon een bitch”).
Helemaal happy dans ik de echokamer uit. En lees vervolgens thuis het ene na het andere verhaal over vrouwen die bij hun 20 weken-echo te horen hadden gekregen dat het een meisje werd. De verloskundige wist het in alle gevallen 100% zeker. En toen bleek bij de geboorte, SURPRISE!, dat het toch een jongen was. Oh fuck. Dat kan natuurlijk ook nog. Ik bel de verloskundige op en vraag of ze echt goed gekeken heeft. Ik kon er namelijk niets van maken. De verloskundige blijft heel geduldig en zegt dat ze geen garantie gaat geven, maar dat het echt heel duidelijk een meisje was. Gerustgesteld zing ik mee met Beyoncé’s ‘Who run the world? Girls!’. Twijfel ik tussen judo en karate als eerste hobby. En stel voor lak aan de verhuurders te hebben en het hele huis blauw te verven, want dat is nou eenmaal mijn favoriete kleur.
“Realiseer je wel dat het ook kan dat ons kind misschien wel meer van roze en ballet houdt?” vraagt K. Wat een domme opmerking. “Duh, natuurlijk niet, dat is mijn dochter waar je het over hebt,” is mijn antwoord. Onze dochter wordt een tomboy à la Lara Croft. Zo eentje die in bomen klimt en in plassen springt en met scheuren in haar vieze spijkerbroek thuiskomt. Die later avonturier wordt. Of motorrijdende wildlife fotograaf. Of stuntwoman. Die op haar derde al drie talen vloeiend spreekt. De halve wereld al gezien heeft met haar backpack als ze 18 is. En tijdens het opkomen voor vrouwenrechten wereldwijd ook nog tijd heeft om parttime het klimaatprobleem op te lossen, het regenwoud te beschermen en weeskoala’s te adopteren.
Hmm, als ik mezelf zo hoor, wordt het vooral een kind met een complex om aan haar moeders belachelijke eisen te volden. Misschien moet ik even dimmen. En vooral blij zijn dat onze dochter in Nederland anno 2018 geboren wordt. Want hoewel er ook hier nog steeds een behoorlijke loonkloof is, worden vrouwen en mannen toch redelijk gelijkwaardig behandeld. Dingen als onderwijs, stemrecht en carrière maken zijn in de 21e eeuw normaal voor iedereen, niet alleen voor degenen met een piemel en twee ballen. En ‘lief’ en ‘roze’ worden niet meer automatisch gelinkt met meisjes, net zomin als ‘stoer’ en ‘blauw’ alleen voorbehouden zijn aan jongens.
Om het goede nieuws te vieren, kopen we een fles alcoholvrije bubbelwijn. In de supermarkt spreekt een papa zijn 5-jarige zoontje dat moet huilen nadat-ie gevallen is, geërgerd toe. “Stel je niet zo aan Sem. Stop met jammeren, je bent toch geen meisje!” K. trekt me heel snel de winkel uit, net voordat ik de man een klap kan geven.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
LEES OOK: Had jij ook Gender Disappointment? (En waarom dat echt niet erg is).
