Annemieke is van plan haar baby te trainen als een puppy: zit af, blijf en koekje
Annemieke vertelde tijdens een Skype-gesprek aan vriendin J. dat ze zwanger was. Die reageerde geschokt: hoe moet dat dan met al die grootse, meeslepende avonturen die nog op de bucket list staan? Daar had Annemieke wel een antwoord op, ze zou haar baby trainen als een puppy. Dit schreef ze erover, toen:
LEES OOK: De zwangerschap is één grote baggerzooi (van 34 dagen achter elkaar kotsen)
“Ja maar Annemieke, jij wilde toch helemaal geen kinderen?” Ik ben aan het skypen met vriendin J., die een beetje teleurgesteld klinkt als ik haar van mijn blijde verwachting vertel.
Ik probeer haar op te vrolijken met het feit ze ‘m wel een dagje mag lenen – baby’s trekken immers hunks aan (of geldt dat alleen voor mannen met kinderwagens in Hollywood-films?) en dat onze plannen om samen de Inca Trail te lopen in 2025 gewoon door kunnen gaan, aangezien baby dan zeven jaar is en mee kan hiken. J. ziet het anders. “Je zei het vroeger zelf al. Kinderen krijsen, zeuren en luisteren niet. Ze liggen altijd op de grond te spartelen in de supermarkt. En hun ouders nemen zich allemaal voor hun leuke avontuurlijke leven te blijven leven, maar veranderen stuk voor stuk in thuisblijvende idioten die geterroriseerd worden door hun dreumes en daarom semi-vrijwillig het Kabouter Plop-lied meezingen. Echt waar, ik garandeer het je. Oh ja, trouwens gefeliciteerd met je zwangerschap.”
Ik begin bijna te janken. J. heeft gelijk. Binnenkort is mijn leven officieel over. Ik zal nooit meer tot middernacht kunnen salsadansen, of spontaan naar de bios kunnen, of in een chic restaurant eten, of naar Peru op wandelvakantie. Ik zal ieder weekend in Plopsaland of EuroDisney of een ander speelparadijs antidepressiva slikken terwijl om me heen honderden jankende rotkinderen ranja over mijn schoenen morsen en met hun mayo-vingers Dribbel de hond aan z’n haren trekken. Want die gaat overal mee naartoe. Heeee, wacht eens even. De hond. Die mee gaat kanoën, paardrijden, joggen en fietsen. Die weet dat-ie zich voor half 9 ’s ochtends niet hoeft te melden. Die overal en altijd ons in de gaten houdt in plaats van andersom.
“Luister J., die baby opvoeden wordt een eitje. Dribbel luistert toch ook hartstikke goed?!” Daar kan ze niets tegenin brengen. Van verwaarloosd straatmormel zonder manieren dat overal in huis pieste, heb ik ‘m in no time veranderd in een beschaafde en zindelijke viervoeter. Hij kan zonder lijn wandelen, voor de supermarkt wachten en z’n voeten vegen voordat-ie op de bank springt. Want dat hebben we ‘m geleerd (met behulp van twintig kilo hondensnoepjes). Hondenfluisteraar Cesar Millan zegt het zelf: ‘In een roedel leren honden elkaar hoe ze zich moeten gedragen.’ Dus Dribbel, de alfa dog, voedt zo dadelijk automatisch baby, de pup, op. J. is even stil, maar schudt dan resoluut haar hoofd. “Vergeet het maar, kinderen opvoeden en honden wat leren kun je niet met elkaar vergelijken hoor. Dat is heel anders.”
Ik kijk naar Dribbel, denk na en moet haar een klein beetje gelijk geven. “Nee, inderdaad, waarschijnlijk is baby niet binnen een week zindelijk en luistert hij/zij ook niet na 15 dagen al naar ‘Zit, af, blijf en rollen’. Maar na een maand of twee, drie misschien? Dat moet kunnen, toch? Als beloning krijgt-ie een dinobot. Uh, ik bedoel een koekje.”
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Brief aan zwangere vrouwen: Je kunt het aan, die baby! Echt!
